Teraźniejsza Prawda nr 402 – 1989 – str. 109
Luter, Zwingli i Wesley rozwinęli większą działalność niż Browne, Fox czy Campbell. Pośród 35 pomocników również występowały różnice w ich użyteczności i owocnej pracy. Melanchton, Oecolampadius i Charles Wesley – pomocnicy specjalni Lutra, Zwingliego i Johna Wesleya – swoją służbą dokonali pracy o większym zasięgu i skuteczności niż Harrison, Barclay i Thomas Campbell, odnośni pomocnicy specjalni Browna, Foxa i A. Campbella. Trzydziestu pięciu członków gwiezdnych, a szczególnie pięciu książąt z ludu (Miche. 5:5), w okresie między żniwami było specjalnymi ustami, okiem i ręką Pańską w czasie ich służby – nie uczestniczyli w tym ich towarzysze pomocnicy.
70 WOKÓŁ PRZYBYTKU
Mojżesz umieszczający 70 starszych wokoło przybytku (w. 24) jest typem na Pana powołującego 70 mężów na stanowiska generalnych starszych w prawdziwym Kościele. Wersety 4Moj. 11:17, 30 wskazują, że to Pan dokonał wyboru generalnych starszych dla kościoła nominalnego: „i poniosą z tobą brzemię ludu … Wrócił się tedy Mojżesz do obozu, on i starsi Izraelscy”. Wersety te podkreślają, iż ponadto służąc kościołowi prawdziwemu, na co wskazuje w. 24, Mojżesz i 70 starszych służyli narodowi jako całości, wypełniając typ wskazujący na posługę Jezusa i 70 jako generalnych starszych, wykonywaną również względem nominalnego ludu Bożego. Dla skończonego obrazu oświadczenie w. 25 „tedy prorokowali i nie przestali” (prorokować, A.V.) jest szczególnie znaczące. (Tymczasem Biblia Gdańska i niektóre inne podają: „tedy prorokowali a potem nigdy”, co jest nawet niezgodne z w. 17). Właśnie skończony obraz pokazuje, że będzie 70 mężów, którzy będą wierni w każdej z trzech grup po 70 mężów: Nie znaczy to, że wszyscy którzy w obu żniwach byli wyznaczeni do odnośnej grupy 70 byli wierni aż do śmierci. Bowiem w żniwie Żydowskim niejeden z 70 był wierny do końca, mimo iż byli oni powołani po zesłaniu Ducha Świętego, jak np. Tymoteusz, Apollos, Łukasz, Tytus i inni, gdy tymczasem drudzy wyznaczeni na urzędy jeszcze przed zesłaniem Ducha Świętego tracili swoje stanowiska w grupie 70 i ich urzędy później obejmowali inni.
Ponadto, fakt iż w Paruzji było więcej niż 70 pielgrzymów, i że z Maluczkiego Stadka wypadli ci, którzy odrzucili okup i udział Kościoła w ofierze za grzech tracąc tym samym swoje stanowiska w grupie 70, dowodzi że nie wszyscy pielgrzymi, jako różni od pielgrzymów posiłkowych, znaleźli się w skończonym obrazie 70 okresu paruzyjnego. Wyrażenie „i nie przestali” dowodzi, że w skończonym obrazie, w każdym ze żniw, będzie 70, którzy okażą się wiernymi. Dowodzi to, że w każdym żniwie więcej osób nazywanych „drugorzędnymi prorokami” piastowało urząd 70, chociaż ostatecznie tylko 70 w każdym żniwie do końca urząd ten spełniało wiernie. Fakty jednak dowodzą, że nikt z wyznaczonych do grona 70 w okresie między żniwami nie utracił swego stanowiska, lecz wytrwał wiernie aż do końca. Gdyby została zbadana historia braci, których wyszczególniliśmy we wcześniejszych numerach tego czasopisma (większość z 35 członków gwiezdnych i ich pomocników specjalnych), okazałoby się, że każdy z nich był wierny – i to jest również prawdą o pozostałych z nich. Żaden bowiem z tych 70 nie zajął miejsca drugiego, lecz wszyscy trwali na swoich stanowiskach aż do śmierci.
TRZY ANTYTYPY ELDADA I MEDADA
W wersetach 26-29 przedstawiony jest bardzo interesujący epizod, mianowicie pomazanie Eldada i Medada, gdy obaj byli jeszcze w obozie i tam prorokowali zanim przyszli do przybytku, do Mojżesza i 70 starszych, oraz wysiłek powstrzymania ich prorokowania, co Mojżesz wielkodusznie udaremniał. Obóz przedstawia nominalny lud Boży, pomazanie Eldada (ukochanego przez Boga) i Medada (kochający) w obozie a nie przy przybytku jest typem faktu, iż ich potrójne antytypy nie połączyły się od razu z prawdziwym ludem Bożym, lecz z nominalnym ludem Bożym, wtedy gdy miało miejsce wybranie ich i pomazanie jako generalnych starszych – jest również typem wskazującym, że dopiero jakiś czas po ich pomazaniu i prorokowaniu przyjdą do prawdziwego ludu Bożego i z nim się połączą.
Na łamach naszego czasopisma już wskazaliśmy na paruzyjnego Eldada i Medada. W wystarczających szczegółach podkreśliliśmy pomazanie tego drugiego do generalnego starszeństwa zanim on rozpoczął studiowanie literatury paruzyjnej lub zetknął się z kościołem paruzyjnym. W związku z tym nie ma potrzeby mówienia więcej na ten temat, możemy tylko wskazać jak br. Russell (antytypiczny Eldad) został pomazany zanim zetknął się z braćmi w oczyszczonej świątnicy. Jego pomazywanie trwało dłużej niż paruzyjnego Medada, które trwało około dwóch i pół miesięcy i po którym antytypiczny Medad zaczął prorokować w obozie przez kilka miesięcy. Pomazanie natomiast paruzyjnego Eldada trwało około dwóch lat, po czym rozpoczął prorokowanie w obozie.
Wyjaśnienie, które podaliśmy w PT nr 191 (Ter. Pr, ‘37,20), w jaki sposób br. Russell otrzymał Prawdę od jesieni 1872 do 1874 roku w rzeczywistości było wyjaśnieniem jego pomazania, gdy był jeszcze w obozie. Ostatnia cześć tego pomazania wystąpiła w październiku 1874 roku, gdy Bóg jemu wyjaśnił sposób powrotu naszego Pana, Po czym on zaczął prorokować w obozie pośród nominalnego ludu Bożego, wpierw ustnie, potem przez jego traktat pt. Cel i sposób powrotu naszego Pana, który opublikował w 1875 roku a w 1876 roku antytypiczny Eldad przyszedł do antytypicznego przybytku – oczyszczonej świątnicy. A zatem pomazanie i prorokowanie antytypicznego Eldada w obozie trwało o wiele dłużej niż antytypicznego Medada. Całość postępowania br. Russella jako pielgrzyma dowodzi, iż był on