Teraźniejsza Prawda nr 402 – 1989 – str. 108
generalnych starszych, „drugorzędnych proroków”, przez cały czas istnienia Kościoła. Wyrażenie „siedemdziesiąt mężów [KJV, ze] starszych z ludu” typicznie daje do zrozumienia, że prócz nich byli jeszcze inni starsi z ludu, i że tych 70 podniesiono na wyższe stanowiska głównych starszych ludu przez mianowanie ich generalnymi starszymi, starszymi wszystkiego ludu, a nie tylko jego części. Później następców tych 70 starszych nazywano Sanhedrynem, starszymi wszystkiego ludu. Antytypicznie to znaczy, że pielgrzymów owych, najogólniej mówiąc, wybierano spośród tych, którzy już byli miejscowymi starszymi w zborach i zostali podniesieni do godności powszechnego starszeństwa, tj. zostali nauczycielami mającymi usługiwać w każdym zborze i tym samym w swoim posługiwaniu nie byli ograniczeni tylko do jednego zboru jak są ograniczeni lokalni starsi. Zatem są oni starszymi Kościoła powszechnego, a nie jedynie Kościoła lokalnego.
W żniwie Żydowskim czas wyboru owych siedemdziesięciu pod pewnym względem nieco się różnił od pozostałych dwóch zastosowań w antytypie. Byli oni opatrznościowo wybrani jeszcze przed rozpoczęciem się pierwszego przesiewania, ale w miarę jak niektórzy z nich odpadali, inni powoływani zajmowali ich miejsca, np. Barnabasz, Sylas, Tymoteusz, Tytus, Apollos, Łukasz, Marek i inni. Powodem tych różnic jest to co następuje: pierwotnie wszyscy wybrani z owych 70 w żniwie Żydowskim byli użyci jako typy na tych 70 z okresu między żniwami i tych 70 z okresu paruzyjnego, lecz ci z nich, którzy dowiedli swojej wierności oraz ci wierni, którzy zostali powołani później, by zająć miejsca niewiernych, są tylko typami na późniejsze dwie grupy 70 generalnych starszych, prócz tego są również paralelami drugiej grupy – paruzyjnej grupy 70. Wreszcie, żeby wypełnić związane z nimi typy, lecz nie równoległe typy, potrzebne było jednoczesne powołanie pierwszych 70 gdy tymczasem w dwu grupach ich antytypów, niezależnie od równoległości, nie musiał występować natychmiastowy wybór wszystkich osób, co potwierdzają fakty mające związek z ich wyborem. To że we wszystkich trzech zastosowaniach w skończonym obrazie było siedemdziesiąt osób wnioskujemy na podstawie faktu, iż 12 źródeł w skończonym obrazie przedstawia 12 osób, np. Paweł zajął miejsce Judasza, i tak 70 – drzew palmowych przedstawiałoby 70 osób w skończonym obrazie (2Moj. 15:27).
PRAWDA NA CZASIE
Obłok w którym Pan zstąpił (w. 25 ), jak to dowiedzieliśmy się z artykułu o słupie obłoku i ognia, przedstawia prawdę na czasie (zobacz Ter. Pr. ‘56,27). Pańskie zstąpienie oznacza Pańską stosowna aktywność prowadzoną przez Logosa; generalnie przez Niego, chociaż nie wyłącznie, Bóg objawił zarządzenia prawa Mojżeszowego (2Moj. 3:2; Dz. 7:38, 53; Gal. 3:19). Pan zstąpił i rozmawiał z Mojżeszem z obłoku – wydarzenie to jest typem na Jehowę wyjaśniającego Jezusowi przy pomocy Prawdy na czasie nauki odnoszące się do trzech grup liczących po 70 mężów: dwóch grup z okresów żniw i jednej z okresu między żniwami. Jehowa „wziąwszy z Ducha, który był w nim (w Mojżeszu), podzielił go między siedemdziesiąt mężów starszych”, co nie znaczy, że Bóg zmniejszył władzę Mojżesza przez udzielenie tego ducha, tj. władzy, 70 mężom.
Raczej znaczy to, że Bóg udzielił owym 70 władzy tego samego rodzaju, chociaż nie udzielił jej w tym samym stopniu, co Mojżeszowi – dał im ten sam rodzaj ogólnego nadzoru nad Izraelem jaki miał Mojżesz, lecz w mniejszym stopniu, bez uszczuplenia przez to autorytetu i władzy Mojżesza w Izraelu, przez rozłożenie brzemion Mojżesza, ale bez umniejszenia jego władzy i autorytetu. Zarówno antytyp, jak i typ, wyraźnie potwierdzają, iż pogląd wyrażony w tej sprawie jest słuszny, gdyż Jehowa przez wyznaczenie trzech grup po 70 mężów nie umniejszył władzy i autorytetu Jezusa, i nie odjął nic z Jego świętego usposobienia.
To co Bóg uczynił było udzielenie im możliwości sprawowania podobnego nadzoru, ale nie takiego samego jak Jezus. Dał im urząd generalnych starszych, czyli pasterzy, wśród których Jezus był Wodzem (1Piotra 5:1-4). Częścią takiej władzy były kwalifikacje jakie otrzymały te trzy grupy po 70 mężów, wyposażając ich w potrzebne umysłowe, moralne i religijne zdolności i kwalifikacje, aby mogli właściwie wywiązać się z obowiązków swego urzędu. Wszystko, to otrzymali oni jako nowe stworzenia bez najmniejszego uszczuplenia Ducha Świętego, czyli świętego autorytetu i władzy jakie posiadał Jezus jako Główny Starszy lub Pasterz w Kościele. Starsi ci nie dzielili z Nim Jego urzędu, lecz po prostu mieli udział i mają udział w Jego brzemionach w służbie wykonywanej na rzecz Kościoła Powszechnego, prawdziwego i nominalnego (w. 7; Miche. 5:4-6).
Nie znaczy to też, że wszyscy jednaki udział mają w brzemionach Jezusa. W żniwie Żydowskim, niektórzy z 70 pracowali bardziej wydajnie, rozlegle i owocniej niż inni. Do takich należą Apollos, Tymoteusz i Sylas, których z pewnością Pan częściej używał od Tytusa czy Judy (Dz. 15:22, 32). Wielu z nas wie z doświadczenia i obserwacji, że 70 mężów w okresie paruzii nie miało równego udziału w służbie, np. bardziej owocna od większości innych, pielgrzymów była działalność braci Beniamina Bartona i Johna Edgara. I z pewnością była też różnica między 70, których działalność przypada na okres między żniwami.
Członkowie gwiezdni, w liczbie 35, tego okresu służyli lepiej od swoich 35 pomocników specjalnych. Wśród wspomnianych 35 członków gwiezdnych główny mąż każdego z pięciu okresów Kościoła między żniwami wykonał bardziej odpowiedzialną pracę od pozostałych członków gwiezdnych swojej odnośnej gwiazdy. Wreszcie pośród tych, którzy nie byli pięcioma głównymi mężami tych gwiazd jedni służyli bardziej owocnie niż drudzy. Oczywiście