Teraźniejsza Prawda nr 401 – 1989 – str. 93
Odpowiedź: To oczywiście odnosi się do Izraelitów i zwracania przez nich szczególnej uwagi na pewne dni – tygodniowe (sabaty), miesięczne (nowie księżyca) i święta takie jak Przejścia, Pięćdziesiątnicy, Kuczek (czyli zbiorów). Nie było nic złego w takich szczególnych obchodach, ponieważ Bóg zalecił Izraelitom obchodzić te święta (zobacz np. 4Moj. 28; 3Moj. 23). On z pewnością nie sprzeciwiał się obchodzeniu tych świąt, jeśli odbywało się to we właściwej postawie i w stanie czystości. Ale kontekst Izaj. 1 pokazuje, że Bóg nie mógł pochwalać swego ludu, gdy ten obchodził święta „obciążony nieprawością, nasienie złośliwych, synowie skażeni”, którzy opuścili Jehowę i wywołali Jego gniew „jako Sodoma … Gomora” (w. 4, 9, 10).
Chociaż Izaj. 1 był dany Izraelowi, jednak te same zasady mają powszechne zastosowanie. Jeśli obchodzenie świąt przez ludzi nie odbywa się we właściwym duchu uznania i chwalenia Boga, jeśli ludzie żyją w nieczystości i nie pokutują, nie mogą być, proporcjonalnie do otrzymanej przez nich Prawdy, przyjęte przez Boga, lecz muszą, według Jego oceny, być uznane za nie nadające się do przyjęcia i wstrętne.
Oświecony lud Boży może użyć takich oraz innych świąt, podczas przerwy w regularnej świeckiej pracy, jako okresu szczególnego radowania się w Nim, Jego Słowie, Jego błogosławieństwie, w społeczności, dawaniu świadectwa itp. Nie mają być one okazjami do przesady w czymkolwiek (Filip. 4:5).
BS ‘85, 95.
WŁAŚCIWA DROGA DLA GRZESZNIKÓW
Pytanie: Co powinien zrobić ktoś, kto popełnił jakiś grzech lub grzechy, szczególnie uznane za mniej lub więcej dobrowolne?
Odpowiedź: Przede wszystkim nie poddawać się pokusom szatana, które sprawiają, że wierzycie, iż popełniliście grzech na śmierć, że nie ma już dla was dalszej nadziei i dlatego bezcelowym jest staranie się o powrót do harmonii z Bogiem, prawdą i sprawiedliwością.
Zamiast tego, pamiętajcie, że „siedemkroć upada sprawiedliwy, przecie zaś powstaje” (Przyp. 24:16); zwróćcie się do Boga w modlitwie w imieniu naszego Zbawcy Jezusa Chrystusa, i zapewnijcie Go o swojej szczerej pokucie (2Kor. 7:9-11; Ps. 32; 51; 130), o pragnieniu Jego odpuszczenia i waszym zdecydowaniu sprawiedliwego postępowania w przyszłości; proście Go, by wam odpuścił grzechy w imieniu i przez zasługę Jezusa (Łuk. 11:4, 15; Dz. 13:38, 39; Rzym. 3:24-26; 2Kor. 1:14, 20-22; 1Jana 1:9; 2:1, 2, 12; Izaj. 1:18); bądźcie pewni, że zarówno On, jak i nasz Pan Jezus są gotowi odpuścić wam i przyjąć was, gdy tak będziecie postępować (Ps. 34:20; 103:11-14; Izaj. 57:15; Jan 6:37; Mat. 11:28, 29; 18:21, 22; Żyd. 7:25; Jak. 4:8-10).
Pozostawcie Bogu, który jest miłosierny, zesłanie jakichkolwiek „chłost”, które On uzna za konieczne z powodu dobrowolności waszych grzechów, i bądźcie zdecydowani znieść owe „chłosty” bez narzekań jako karę wymierzoną przez Niego w duchu miłości (2Sam. 12:13-23; Żyd. 12:1-13). Fakt, że ktoś popełniwszy mniej lub bardziej dobrowolny grzech pokutuje i szuka odpuszczenia jest autentycznym dowodem, że nie popełnił on grzechu na śmierć, grzechu nieodpuszczalnego, całkowicie dobrowolnego grzechu, bowiem w przypadku, gdy mamy do czynienia z kimś kto popełnił grzech na śmierć jest niemożliwe, „aby się zaś odnowił ku pokucie” (Żyd. 6:4-6).
PRZECIWSTAWIANIE SIĘ WSPÓŁCZESNEMU „MÓWIENIU JĘZYKAMI” NIE JEST GRZECHEM PRZECIWKO DUCHOWI
Pytanie: Gdy ktoś pisze lub mówi przeciwko obecnemu „mówieniu językami”, czy nie popełnia on bluźnierstwa i grzechu przeciwko Duchowi Świętemu?
Odpowiedź: Nie! Gdyby Biblia uczyła, że w naszych czasach należy się spodziewać „mówienia językami” jako cudownego „daru” Ducha Świętego i my wierzylibyśmy, że Biblia rzeczywiście tak naucza, wtedy zaprzeczając współczesnemu praktykowaniu „mówienia językami” grzeszylibyśmy przeciwko Duchowi.
Jednakże, jak to pokazaliśmy w naszych dwóch publikacjach dotyczących „języków”, Biblia jasno uczy, że „mówienie językami” z różnych względów nie powinno być oczekiwane w naszych czasach jako cudowny „dar” od Boga. Niektóre z tych względów są następujące: (1) Biblia naucza, że tylko dwunastu Apostołom dana była moc udzielania „daru” „mówienia językami” (Dz. 8:5-24; 10:44-47; 19:1-6) i (2) że „dar” „mówienia językami” miał ustać, gdy Nowy Testament będzie w całości dany Kościołowi (1Kor. 13:8-12). Również (3) fakty z historii Kościoła pokazują, że ów „dar” „mówienia językami” ustał w Kościele po śmierci Apostołów i tych, którym oni „daru” tego udzielili. BS ‘80, 47.
JEZUS PRZYCHODZI „TAK SAMO”
Pytanie: Co należy rozumieć przez oświadczenie w Dz. 1:11: „Ten Jezus, który w górę wzięty jest od was do nieba, tak przyjdzie [przyjdzie tak samo – Biblia Tysiąclecia] jakoście go widzieli idącego do nieba”?
Odpowiedź: Ten ustęp jest zwykle wyjaśniany tak, jak gdyby było w nim napisane: jak