Teraźniejsza Prawda nr 400 – 1989 – str. 79
Jednakże Pismo Święte nie upoważnia nas do powoływania ciał kierowniczych w Kościele. Konferencja Apostołów i starszych z Dz.Ap. 15 nie była ciałem kierowniczym rządzącym w Kościele. Sprawy dotyczyły zgromadzenia w Jeruzalem, ponieważ tam znajdowali się Apostołowie – i jedynie Apostołowie posiadali upoważnienie do „związywania” i „rozwiązywania” (Mat. 18:18) spraw całego Kościoła dotyczących doktryny i praktyki. W obecnych czasach oczywiście nie ima już Apostołów posiadających pełnomocnictwa. Żadna grupa przywódców nie ma prawa podejmowania decyzji, które byłyby wiążące dla całego Kościoła.
WYBÓR STARSZYCH ITD., DO SŁUŻBY
Pytanie: Czy jeden ze starszych lokalnego zboru powinien wyznaczać innym starszym lub diakonom zebrania i rodzaje usług jakie powinni spełniać oni jako starsi i diakoni zborowi?
Odpowiedź: Odpowiadamy zdecydowanie – nie. W każdym przypadku, z wyjątkiem naszego Pastora, zdecydowanie odpowiadamy nie. Pastor Russell wyznaczał zadania dla starszych zborów w różnych głównych kwaterach, ponieważ jako „on sługa” był specjalnym przedstawicielem naszego Pana w tych zborach i Pan nie życzył sobie, aby one wyznaczały jemu usługę, ponieważ to spowodowałoby podporządkowanie się „onego sługi” im a Jezus chciał w ten sposób okazać swoje zwierzchnictwo. Żaden inny brat, prócz „onego sługi”, nie powinien wykonywać takiej władzy w żadnym ze zborów, nawet gdyby zbór życzył sobie tego.
Biskup jako taki i jako różny od starszych na początku wieku Ewangelii uciekając się do uzurpacji przechwytywał władzę przez branie na siebie, między innymi, takich funkcji jak wyznaczanie starszym ich usług zborowych. To, z wyjątkiem przypadku Brata Russella i ze względu na podane powyżej powody, jest klerykalizmem. Jeżeli zbór zdecyduje się wprowadzić tę praktykę, wtedy starszy, którego proszono o przeprowadzenie tej sprawy, powinien odmówić wykonania tej propozycji. Jakie spustoszenie spowodowała ta forma klerykalizmu we wczesnym kościele pokazuje artykuł omawiający ofiarę kongregacjonalnego księcia wieku Ewangelii (E 8,322-350). Redaktor nie rości sobie prawa do takiego postępowania, ani żaden inny brat nie powinien tego czynić.
Wierzymy że zbory na całym świecie postąpią dobrze, jeśli w tym wypadku będą wzorować się na epifanicznym zborze filadelfijskim następująco: starsi po wybraniu ich spotykają się i proszą swego sekretarza, aby przygotował próbny plan pracy na najbliższe sześć miesięcy, mając na myśli zaproponowanie przez niego na niedzielne popołudnia mówców usługujących wykładami oraz prowadzących badania bereańskie i zebrania świadectw – na zasadzie rotacji. Na następnym zebraniu starszych sekretarz przedstawia próbny program, który po wprowadzeniu uzupełnień lub poprawek, jeśli zachodzi taka potrzeba, przyjęty jest przez starszych na podstawie głosowania i może być zalecony zborowi, aby go rozważył i przyjął.
Decyzja zboru rozstrzyga kwestię czy proponowany program ma być przyjęty, poprawiony czy też odrzucony. Tym samym przywilej jaki w tej sprawie mają starsi ma całkowicie doradczy charakter, a decyduje zbór pod kierownictwem Pana. Innymi słowy, starsi do spraw programu tworzą zespół, który dla części swojej pracy udziela pełnomocnictwa sekretarzowi a pozostałą pracę wykonuje sam. Cała praca zależy od decyzji zboru. Gorąco polecamy ten sposób postępowania wszystkim zborom bez wyjątku i polecamy tym starszym, którzy czy to w wyniku głosowania zborowego, czy na skutek tolerancji zboru wyznaczają starszym i diakonom ich usługi, aby zaprzestali takiego postępowania, które jest bardzo niebezpieczne i jeśli bywa podejmowane bez głosowania ze strony zboru lub tylko w wyniku jego tolerancji, jest wysoce klerykalne.
PEŁNOMOCNICTWO ŚWIĘTEGO PIOTRA I INNYCH
Pytanie: Jaka jest różnica, jeśli w ogóle jest jakakolwiek, między kluczami (Mat. 16:19, mocą związywania i rozwiązywania Mat. 16:19; 18:18) i mocą odpuszczania i zatrzymywania grzechów (Jan 20:23)?
Odpowiedź: Kościoły rzymski, grecki, luterański i anglikański utożsamiają się ze wszystkimi trzema przesłankami. Jednakże wierzymy, że zachodzi między nimi znaczna różnica. Można zauważyć, że drugie i trzecie z tych pełnomocnictw dane było wszystkim Apostołom, ale pierwsze – jedynie Piotrowi. Rozumiemy więc, że klucze dane były tylko Piotrowi. Klucz symbolizuje władzę otwierania i zamykania tego o czym mówi Obj. 1:18; a fakty tej sprawy dowodzą, że Piotr był wyróżniony jak żaden z pozostałych Apostołów wyłączną władzą otwarcia zarodkowego Królestwa Bożego dla żydów – w dniu zesłania Ducha Świętego (pierwszy klucz) i pogan w domu Korneliusza (drugi klucz).
Rozumiemy, że moc związywania i rozwiązywania oznacza wyłączną moc owych Dwunastu, moc apostolską, tj. przez natchnienie i nieomylność udzielania Kościołowi wieku Ewangelii doktryn, praktyk i organizacji, zobowiązanemu do ich przyjęcia (mocy związywania), i uwolnienia go od wszystkich innych doktryn, praktyk i organizacji, szczególnie zarządzeń przymierza Mojżeszowego (moc rozwiązywania).
Rozumiemy że moc odpuszczania i zatrzymywania grzechów ostatecznie była władzą jaka Pan Jezus udziela każdej poświęconej osobie, Apostołowi lub innej, aby jako rzecznicy Boga oświadczali pokutującym i wierzącym grzesznikom o odpuszczeniu im grzechów