Teraźniejsza Prawda nr 399 – 1989 – str. 59
„A tak utwierdzę przymierze [nowe] moje z tobą, a dowiesz się, żem ja Pan (w. 62) [gdy całym sercem powrócą do Boga]. Abyś wspomniała, i zawstydziła się, i nie mogła więcej otworzyć ust dla wstydu swego, gdy cię oczyszczę od wszystkiego, coś uczyniła, mówi panujący Pan (w. 63) [z ustępu tego widzimy, że Sodoma, Samaria i Izrael mają mieć wspólny udział w błogosławieństwach, którymi cała ludzkość będzie obdarzona przez Mesjasza w Tysiącleciu, i że błogosławieństwo to przeznaczone jest nie tylko dla żyjących, ale i dla tych, którzy spoczywają w grobach; patrz też Ps. 22:30; 86:9; 90:3]”.
TYMCZASOWOŚĆ CZĘŚCIOWEGO ZAŚLEPIENIA IZRAELA
Apostoł Paweł w liście do Rzym. 11, szczególnie w ww. 25-33, pokazuje, że w wieku Ewangelii cielesny Izrael miał się znaleźć w stanie częściowego zaślepienia, a poganie mieli się stać odbiorcami Bożej łaski. Stan ten miał trwać długo aż wystarczająca liczba pogan zostanie próbnie pozyskana i wraz z tymi Żydami, którzy byli prawdziwymi Izraelitami, całkowicie dopełni liczbę wybranych. Następnie, w wieku Tysiąclecia, cielesny Izrael miał być wybawiony z częściowego zaślepienia i grzechu przez wielkiego Wybawiciela (Mesjasza) i ponownie dostąpić Bożej łaski pod warunkami danego Przymierza Nowego. Dlatego właściwe jest rozważenie w związku z tym 11 rozdziału do Rzymian. Zanim przystąpimy do przebadania szczegółów, poczynimy kilka ogólnych uwag.
Najpierw Bóg ofiarował Izraelowi jako narodowi, pod warunkiem że będzie posłuszny Jego przymierzu (2Moj. 19:5, 6), przywilej należenia do wybrańców, zostania królestwem kapłanów, które we właściwym czasie dokona pojednania pomiędzy Bogiem i światem. Gdyby Izrael był wierny, tylko on skorzystałby z tego przywileju, ale ich niewierność jako narodu od czasu do czasu była okazywana, szczególnie przez odrzucenie Bożych posłanników. Na przykład, w modlitwie Eliasza znajdujemy oświadczenie, że „synowie Izraelscy opuścili przymierze twoje, ołtarze twoje zburzyli, i proroki twoje mieczem pomordowali, a zostałem ja sam, i szukają duszy mojej, aby mi ją odjęli” (1Król. 19:10, 14, porównaj Rzym. 11:2, 3). Izrael jako naród w szczególny sposób okazał swoją niewierność gdy odrzucił swego Mesjasza (Jan 1:11). W związku z tym Bóg odjął od niego jako narodu ofiarowany mu ów wielki przywilej i dał go duchowemu Izraelowi (Mat. 21:43), którego Głową jest Jezus, który rzeczywiście wypełnił warunek podany w 2Moj. 19:5, 6 i tym samym uzyskał tę warunkową propozycję i którego Ciało składa się: po pierwsze z tych, którzy od rozpoczęcia się wieku Ewangelii (Jan 1:12, 13) byli prawdziwymi Izraelitami, którzy mimo, iż nie byli w stanie zachować doskonale Zakonu, w duchu byli wobec niego lojalni, a sprawiedliwość Chrystusowa uzupełniała ich braki (Rzym. 8:1-4), i po drugie z reagujących na powołanie pogan od czasów Korneliusza. W związku z tym, Pierwsza propozycja przywileju stania się klasą królestwa została skierowana (po Jezusie) do tych Żydów, którzy byli prawdziwymi Izraelitami, którzy stanowili „ostatki podług wybrania z łaski” (Rzym. 11:5). I gdyby było dość prawdziwych Izraelitów, aby uzupełnić pełną liczbę wybranych, żaden poganin jako taki (który nie był prozelitą) nie otrzymałby przywileju zostania członkiem klasy królestwa. Ale nie było tylu prawdziwych Izraelitów, którzy dostarczyliby pełnej liczby wybranych. Aby uzupełnić niedobór Bóg nawiedził narody pogańskie (Dz. 15:14) i z nich. wybrał brakującą liczbę wybranych.
BŁOGOSŁAWIENIE IZRAELA POPRZEDZA BŁOGOSŁAWIENIE ŚWIATA
Obecnie przytoczymy list Apostoła Pawia do Rzym. 11:7-12, 15 podając w nawiasach uwagi: „Cóż tedy? Czego Izrael szuka, tego nie dostąpił [głównego miejsca w Boskiej łasce i służbie, ponieważ próbował je zdobyć nie przez wiarę ale przez uczynki]; ale wybrani [składający się z prawdziwych Izraelitów i pogan] dostąpili, a inni [wszyscy Żydzi z wyjątkiem prawdziwych Izraelitów] zatwardzeni są. (Jako napisano: [por. Izaj. 29:10; 6:9, 10] Dał im Bóg ducha twardego snu, oczy, aby nie widzieli, i uszy, aby nie słyszeli), aż do dzisiejszego dnia. A Dawid mówi [Ps. 69:23, 24]: Niechaj im będzie stół ich sidłem i ułowieniem i otrąceniem i odpłatą. Niech zaćmione będą oczy ich, aby nie widzieli, a grzbietu ich zawsze nachylaj. Mówię tedy: Azaż się potknęli [o Mesjasza, »kamień obrażenia i opoką odtrącenia«, Izaj 8: 14], aby padli [odpadli na zawsze od Bożej łaski]? Nie daj tego Boże [»Nie odrzuciłci Bóg ludu swego, którego przejrzał«, w. 2]! Ale przez ich upadek (ich zaniedbania w zostaniu członkami wybrańców] doszło zbawienie [zbawienie przez wybór] pogan [począwszy od Korneliusza], aby je do zawiści przywiódł. A ponieważ upadek ich jest bogactwem świata, a umniejszenie ich [wybranie jedynie części z nich, „ostatków”, w poczet klasy wybranych] bogactwem [proporcjonalnym wzbogaceniem się] pogan, jakoż daleko więcej ich zupełność [odzyskanie przez nich na początku Tysiąclecia tego co stracili jest sygnałem rozpoczęcia błogosławienia wszystkich ludzi]? … Albowiem jeślić odrzucenie ich jest pojednaniem świata, cóż będzie [daje do zrozumienia] przyjęcie ich [z powrotem do Boskiej łaski], tylko ożycie od umarłych [przez zmartwychwstanie]?”
ILUSTRACJA DRZEWA OLIWNEGO
W ww. 16-24 Apostoł ilustruje przypadek narodu wybranego na przykładzie drzewa oliwnego. Korzeń to Przymierze związane przysięgą (1Moj. 22:16-18); tłustość – błogosławieństwa, które ono przynosi; drzewo przedstawia Izrael jako naród wybrany, któremu dano obietnice (Rzym. 9:4); gałęzie to Izraelici jako