Teraźniejsza Prawda nr 399 – 1989 – str. 56
usprawiedliwioną klasę, która będzie połączona z Mesjaszem w Królestwie Bożym (Dan. 7:22, 27), o które modlimy się i dzięki. któremu ludzkość całego świata wkrótce będzie błogosławiona. Pod koniec wieku Ewangelii, w którym obecnie żyjemy, wybór Kościoła będzie ukończony (Rzym. 11:25) i dlatego teraz jest ów czas zajaśnienia większego światła, tak aby dalsze chwalebne cele Boże dotyczące cielesnego Izraela i świata mogły być jaśniej zrozumiane.
Syjonizm minionych dziewiętnastu stuleci miał niebiański charakter. Nawoływał i inspirował do oddanej gorliwości, posłuszeństwa i takiej działalności, jaką wykazują mający „uszy ku słuchaniu” niebiańskiego powołania, do współdziedzictwa z Mesjaszem. Kres tego chwalebnego przywileju nastał pod koniec wieku Ewangelii, gdy pełna liczba przeznaczonych przez Boga do tego wysokiego zaszczytu została osiągnięta.
To właśnie z góry Syjon, z duchowego Królestwa Mesjasza, wywodzić się będzie Zakon w okresie tysiącletniego Mesjańskiego panowania. Owym wielkim Sędzia i Zakonodawcą świata będzie wyniesiony do chwały Odkupiciel. Jego towarzyszami zajmującymi wraz z Nim różnorodne stanowiska proroka, kapłana, króla, sędziego i pośrednika będą wierni z wieku Ewangelii syjoniści, którzy kroczyli śladami swojego Zbawiciela, radując się iż mogli swoje życie oddać za Prawdę i braci we współpracy z wielkim Wodzem ich zbawienia przez zasługę przypisanej im sprawiedliwości. Gdy góra Syjon, Królestwo Boże, będzie w pełni zaprowadzone i „maluczkie stadko” „królów i kapłanów” zasiadających na tronie, „lud wielki” zaś „przed tronem” będzie służyć Bogu jako antytypiczni Lewici w „kościele jego” (Łuk. 12:32; Obj. 5:10; 7:9, 13-15), wtedy nadejdzie czas, gdy Zakon wyjdzie z Syjonu „ku ćwiczeniu … w sprawiedliwości” (2Tym. 3:16) spraw świata – w celu obalenia wszelkich form nieprawości i wszystkiego co sprzeciwia się złotej regule (Izaj. 9:6, 7; 28:17).
Ale Bóg ma wyznaczony czas, porządek i zarządzenia odnoszące się do każdego zarysu swego planu. W dalekiej przeszłości Bóg zawarł przymierze z Abrahamem i jego naturalnym nasieniem (1Moj. 12:3). Pismo Święte zapewnia nas, że znaczna ich (nasienia) liczba była tak pełna wiary i lojalnego posłuszeństwa Bogu, że mimo iż żyli w czasie przed zaczęciem się powołania do Kościoła, zostali naznaczeni przez Boga do szczególnego błogosławieństwa i szczególnego udziału w pracy Królestwa, gdy nastanie czas przyjęcia przez Mesjasza wielkiej mocy i władzy (Dan. 2:35, 44; 7:13, 14; 12:1-3). O nich, o Starożytnych Godnych jest wzmianka u Żyd. 11:38-40: „A ci wszyscy świadectwo otrzymawszy przez wiarę, nie dostąpili obietnicy [obiecanego im ziemskiego błogosławieństwa]. Przeto, że Bóg o nas [o Kościele] coś lepszego przejrzał, aby oni bez nas nie stali się doskonałymi” – aby przed nami nie otrzymali doskonałego ziemskiego błogosławieństwa, które do nich należy.
Zgodnie z tym Pismo Święte oznajmia nam, że jednym z pierwszych dokonań Mesjanistycznego Królestwa, po całkowitym związaniu szatana, będzie wzbudzenie ze snu śmierci Starożytnych Godnych, wywodzących się niemal wyłącznie z rasy hebrajskiej. Oni, jak mówi nam natchnione Słowo, będą książętami na całej Ziemi – przedstawicielami duchowego i niewidzialnego Mesjanistycznego Królestwa (Ps. 45:17; Izaj. 32:1). Godni będą stanowić ziemską Jerozolimę, stolicę nowej ery. Zakon pochodzący od niewidzialnego i wszechmogącego duchowego Mesjasza, będzie przekazywany przez tych zmartwychwstałych, doskonałych i uznanych ziemskich przedstawicieli. Od nich stopniowo się rozszerzy i jako Boskie poselstwo i reguła dotrze do każdego narodu, ludu, rodziny i języka.
IZRAELSKIE PRZYMIERZE NOWE
Niewielu zdaje sobie sprawę z tego jak wyraźne argumenty przedstawia Pismo Święte, iż Przymierze Nowe będzie przymierzem izraelskim. Należy zatem uważnie przeczytać i zastanowić się nad tą obietnicą (Jer. 31:33, 34) i wtedy okaże się, że będzie ono zawarte „z domem Izraelskim i z domem Judzkim” (w. 31). Mesjasz jest pośrednikiem Przymierza Nowego, a jego „lepsze ofiary” składane były w ciągu wieku Ewangelii. Najpierw przymierze zostanie ustanowione z Godnymi, ale stopniowo również wszyscy Izraelici zgromadzą się pod jego sztandarem, który wtedy podniesiony będzie wśród narodów (Izaj. 62:10).
Gdy błogosławieństwa restytucji, ziemski dobrobyt, zdrowie, siły itd. zaczną się przejawiać wśród tych, którzy będą przestrzegać zarządzeń Przymierza, wówczas, jak mówi Biblia, inne narody również zapragną, i będzie im wolno skorzystać z jego błogosławieństw (Joel 2:32; Ps. 22:28-30; 86:9). Wskutek odrzucenia grzechu przez każdego z osobna i przyjęcia Przymierza i jego Pośrednika otrzymają jego błogosławieństwa. „I pójdzie wiele narodów, mówiąc: Pójdźcie, a wstąpmy na górę Pańską, to jest do domu Boga Jakubowego, a będzie nas nauczał dróg swoich, i będziemy chodzili ścieżkami jego” (Izaj. 2:3; Miche. 4:2).
Od niedawna ogół chrześcijan nie zwracał uwagi, że Boska obietnica dana Abrahamowi ma się wypełnić przez dwa nasienia, z których jedno jest niebiańską klasą i drugie ziemską klasą, z Mesjaszem jako Głową nad wszystkimi (Rzym. 4:16). Przed śmiercią Jezusa ponad osiemnaście stuleci temu Bóg darzył łaską cielesne nasienie Abrahama, naród Izraelski. Ów okres łaski, jakkolwiek byśmy próbowali to wytłumaczyć, zaczął zanikać mniej więcej od czasu śmierci Jezusa. Całkowicie została ona odsunięta od Izraela w czasie zniszczenia kraju przez armię rzymską w latach 66-73 n.e. Teraz, ponad osiemnaście stuleci po odrzuceniu przez Żydów swojego Mesjasza, wypełniła się równoległość w czasie. Nadeszła wobec tego pora przywrócenia im łaski Bożej (Izaj. 40:1, 2; Jer. 16:18; Zach. 9:9-12), na co wskazuje poprzedni artykuł i broszurka pod tytułem