Teraźniejsza Prawda nr 399 – 1989 – str. 52
świat, żywi i umarli], szukali Pana, i [greckie nawet] wszyscy narodowie, nad którymi wzywano imienia mojego”.
Istnieje wyraźna różnica .między wyrażeniami „aby z nich wziął lud imieniowi swemu” i „wszyscy narodowie, nad którymi wzywano imienia mojego”. Jest to taka sama różnica jaka powstaje w przypadku nazywania żony imieniem jej męża i kiedy przedmiot należący do kogoś ma na sobie utrwalony tytuł posiadania w postaci nazwiska właściciela. Werset ten wyraźnie pokazuje, że po wyborze i skompletowaniu Oblubienicy nasz Pan powraca, aby założyć Królestwo Boże i błogosławić tym wszystkim, którzy zostali pominięci i nie otrzymali pomocy kiedy dokonywał się Jej wybór. Stąd mieści się w tym pojęcie błogosławienia żywych i umarłych.
2Tes. 1:10 pokazuje, że nasz Pan nie tylko powraca, aby być uwielbionym przez świętych swoich, ale również być uwielbionym, uczczonym, przez tych wszystkich, którzy uwierzą w ów dzień, w Dzień Tysiąclecia trwający przez tysiąc lat. Apostoł Paweł w liście do Rzymian 8:17-21 pokazuje, że wszelkie ludzkie stworzenie z powodu skutków przekleństwa będzie oczekiwać na wybawienie aż Chrystus i Kościół jako Synowie Boży ukażą się w chwale, aby rozpocząć to dzieło. [Zobacz też Kol. 3:4.] Podobna myśl, oparta na obrazie pokazującym Izraelitów oczekujących na wyjście najwyższego kapłana z Przybytku po zakończeniu składania ofiar, aby im błogosławił (3Moj. 9:22), znajduje się u Żyd. 9:28, gdzie Chrystus jest przedstawiony jako przychodzący ponownie, aby błogosławić tym, którzy Go oczekują, i którzy według Rzym. 8:19, 21 przedstawiają całą ludzką rodzinę.
Podobnie Ps. 22:28-30 zawiera wspaniałe świadectwo potwierdzające przedstawiony tu pogląd. Werset 28 pokazuje, że nastąpi ogólne uświadamianie i nawrócenie rodziny ludzkiej połączone z powszechnym oddawaniem czci Bogu. Werset 29 dowodzi, że te trzy błogosławieństwa odnosić się będą do królestw tego świata stających się Królestwami naszego Boga i Jego Chrystusa działającego w charakterze Namiestnika nad narodami (Obj. 11:15). Werset 30 pokazuje, że dobrzy, „bogaci”, przyswoją sobie błogosławieństwa Królestwa i służyć będą Bogu. Natomiast umarli, „wszyscy zstępujący w proch”, tj., ci z umarłych, którzy nie mogli żyć dalej z powodu Adamowego wyroku narzucającego im śmierć, będą poddani Panu. Ustęp ten podkreśla fakt, iż ci z których w tym życiu Pan nie zdjął wyroku Adamowego i którzy wobec tego nie mogli zapobiec swojej śmierci [„którzy duszy swej żywo zachować nie mogą”], w wyniku błogosławieństw Królestwa w Królestwie tym będą służyć Panu.
W związku z tym zwróćmy uwagę na Ps. 86: 9: „Wszystkie narody, któreś ty stworzył (Bóg stworzył je wszystkie, lecz większość członków poszczególnych narodów pomarła nie oddając Jemu czci], przychodząc kłaniać się będą przed obliczem twoim. Panie! i wielbić będą imię twoje” [Zobacz Obj. 15:4]. Ten werset daje do zrozumienia, że ci wszyscy ludzie muszą powrócić ze stanu śmierci, aby móc skorzystać z błogosławieństwa służenia Bogu i czczenia Go, czego większość rodzaju ludzkiego w tym życiu nie uczyniła. Dan. 7:13, 14 oraz Izaj. 35:4 – 10 pokazują te same wspaniałe błogosławieństwa wypływające z faktu drugiego adwentu Chrystusa. Błogosławieństwa jakich od swego powrotu udzieli Pan żywym i umarłym członkom ludzkości są przedstawione w Ps. 72:1-19 jak najbardziej wymownie, pięknie i pocieszająco. U Izaj. 25:6-9 znajdujemy kolejny wspaniały krótki opis działalności Królestwa, która rozpoczyna się od powrotu naszego Pana. Wspaniałe uczty składające się z nieskażonej i odżywczej Prawdy opisane są w w. 6, natomiast jako część działalności Królestwa, zniszczenie grzechu i błędu, opisane jest w w. 7 [zobacz; 1Kor. 15:56, 55, gdzie pytanie „Gdzież jest, o śmierci! bodziec [grzech] twój?” przychodzi na myśl odpowiedź, która brzmi „nigdzie”, bowiem wtedy grzech nie będzie już istniał]. Werset 8 pokazuje, że proces umierania i stan śmierci zostaną całkowicie wymazane i wraz z nimi dzięki wspaniałemu Królestwu Bożemu założonemu przez powracającego Chrystusa znikną wszelkie łzy i prześladowania sprawiedliwych. Zobacz komentarz świętego Pawła na temat wersetu 8 w 1Kor. 15:55-57 oraz jego opis tych samych spraw w 1Kor. 15:21-26, i w. 9 por. z Rzym. 8:19, 21.
CHRYSTUS WŁADCĄ ŻYWYCH I UMARŁYCH
Rzym. 14:9 wyraźnie mówi, że Chrystus umarł (dał samego siebie na okup za nas), aby mógł stać się Panem, Władcą, zarówno żywych, jak i umarłych. W związku z tym Jego śmierć stanie się w Królestwie źródłem błogosławieństw dla wszystkich zmarłych z rasy Adamowej. Filip. 2:6-8 opisuje Jego ofiarniczą śmierć a wersety 9-11 pokazują wynikające z niej wywyższenie do stanowiska Władcy nad (1) wszystkimi w niebie, co nastąpiło w czasie Jego wniebowstąpienia; (2) nad wszystkimi na Ziemi, co jeszcze nie nastąpiło, ale nastąpi po Jego powrocie i założeniu Królestwa; oraz (3) nad wszystkimi pod ziemią [umarłymi], co również jeszcze nie nastąpiło, lecz będzie miało swoje wypełnienie we właściwym momencie Jego drugiego adwentu i Królestwa, kiedy to, jak już się stało w niebie, każdy język na ziemi i pod ziemią uzna Go za Pana, sławiąc tym samym Boga.
Zauważmy również Boską przysięgę dotyczącą tej sprawy i zapisaną u Izaj. 45:22, 23. Pamiętajmy, że przysięga związana z tymi sprawami opiera się i jest wyjaśnieniem Przymierza związanego przysięgą (1Moj. 22:16, 18), na podstawie którego Bóg zobowiązał się wobec Chrystusa i Kościoła, owego Nasienia (Gal. 3:8, 16, 28, 29), że użyje Ich do błogosławienia wszystkich rodzin, narodów i ludów ziemi, dzięki czemu cała ziemia całkowicie napełni się Jego chwałą (4Moj. 14:21; Ps. 72:19; Izaj. 11:9; Habak. 2:14; Mat. 6:10). A skoro przeważająca