Teraźniejsza Prawda nr 399 – 1989 – str. 50
SZTANDAR BIBLIJNY – NASZYM JEDYNYM SZTANDAREM
„Podnieście chorągiew do narodów” – Izajasz 62:10
Izajasz 8:20, Łukasz 11:28
BŁOGOSŁAWIEŃSTWA RESTYTUCJI DLA CAŁEJ LUDZKOŚCI
Chrystus z łaski Bożej doznał śmierci za człowieka a w czasie swego drugiego adwentu przychodzi On, aby błogosławić całą ludzką rodzinę, żywych i umarłych, możliwością zyskania restytucji. Restytucja oznacza powrót do pierwotnego stanu. Ludzka rodzina pierwotnie była stworzona na wyobrażenie i podobieństwo Boże, które znalazły swoje odbicie w ojcu Adamie i matce Ewie (1Moj. 1:26).
Rozumiemy, że wyobrażenie Boże oznacza doskonałość istoty, stan istoty bardzo dobrej (1Moj. 1:26, 27, 31; Żyd. 2:6-8; Kol. 3:10; Efez. 4:23, 24), natomiast podobieństwo Boże oznacza panowanie człowieka nad ziemią, tak jak Bóg panuje nad wszechświatem jako jego władca (1Moj. 1:26, 28, 29; Mat. 25:34). Zwrot „wyobrażenie Boże” zawiera w sobie pojęcie doskonałości władz fizycznych, umysłowych, moralnych i religijnych. Adam i Ewa przed upadkiem i Jezus gdy żył na Ziemi są przykładami tej doskonałości (Żyd. 2:6-9).
Podobieństwo Boże przywodzi na myśl doskonałą Ziemię pod opieką doskonałych władców. Ale, jak to święty Paweł daje do zrozumienia (Żyd. 2:8), wyobrażenie i podobieństwo Boże (pierwotna doskonałość człowieka i jego panowanie) zostały utracone i miejsce wyobrażenia Bożego zajął stan fizycznej, umysłowej, moralnej i religijnej degradacji. W miejsce podobieństwa Bożego nad człowiekiem zapanowała tyrania przeklętej Ziemi (1Moj. 3:17-19), wielce go uciskając, aż do zakończenia jego życia. Całe Pismo Święte zapewnia nas, że wszystko to spadło na człowieka z powodu grzechu Adama, który jest przykładem człowieka poddanego pierwotnej próbie (1Moj. 3:1-24; Rzym. 5:12-21; 1Kor. 15:21, 22).
Obecnie ludzka rodzina jest tylko wrakiem tego co było w Adamie i Ewie. Ów stan smutku i zagubienia ludzkości głęboko poruszył uczucia naszego Stwórcy, który obok wyroku (śmierci, a nie wiecznego życia w mękach) spowodowanego Jego niezadowoleniem pamiętał o swoim miłosierdziu dla upadłego i potępionego człowieka, posyłając na świat swego umiłowanego Syna jako cenę okupu wybawiającego ludzkość ze stanu śmierci (Mat. 20: 28; 1Tym. 2:4-15; Jan 3:17; Rzym. 5:7, 8, 16-19). O ile zadaniem pierwszego adwentu Chrystusa było złożenie ceny okupu (wiek Ewangelii, tworzący nawias między Jego dwoma adwentami, potrzebny był na udostępnienie błogosławieństw tylko wybranej Oblubienicy Jezusa), o tyle Jego drugi adwent ma umożliwić zastosowanie ceny okupu w celu uzdrowienia nie wybranych w procesie restytucji, w powrocie do pierwotnego stanu z ruin utraconego wyobrażenia i podobieństwa Bożego dziedzicznie przenoszonego na wszystkich przez grzech Adamowy.
Tym samym śmierć bezgrzesznego Jezusa