Teraźniejsza Prawda nr 186 – 1959 – str. 128
(b) w odniesieniu do stanu usprawiedliwionych z wiary (i na Libanie, biały), który należy do Kapłaństwa, Wielkiej Kompanii, Starożytnych i Młodocianych Godnych oraz do tymczasowo usprawiedliwionych; i (c) każdej innej części swej sfery służby, jako Pański wykonawca na Epifanię (i we wszystkiej ziemi państwa swojego).
Te 14 wyżej wymienionych faz budującej służby J., wymagały od niego wiele gorliwego wysiłku, który oddawał z zadowoleniem Panu, także inni członkowie ludu Pańskiego – z Małego Stadka, Wielkiej Kompanii, klasy Młodocianych Godnych oraz z usprawiedliwionych wierzących – dopomagali mu w tym w podobnym duchu poświęcenia.
Jednak niektóre złe zalety (wszystek także lud, który był pozostał, 20; 7) jak: grzech (Amorejczycy mieszkańcy wyżyn), samolubstwo (Hetejczycy, bojaźń), błąd (Ferezejczycy, otwartego kraju, wieśniacy), sekciarstwo (Hewejczycy, wieśniacy) i światowość (Jebuzejczycy, uciśnieni, zdeptani), które nie odnoszą się do prawdziwego ludu Bożego (którzy nie byli z synów Izraelskich), rozwinęły się w niektórych ludziach (syny ich, 21; 8), wewnątrz obozu i poza stanem obozu, którym dozwolono
kol. 2
połączyć się z prawdziwym ludem Bożym (którzy byli pozostali… w ziemi), a w których lud Boży nie był w stanie zniszczyć wpływu wywieranego na nich przez te wady (których nie mogli synowie Izraelscy wytracić). Oni również pomagali J. w niektórych fazach jego budującej pracy, chociaż ich pomoc była przymusową służbą z powodu ich niewłaściwej postawy wobec niej, wykonywali więc ją ze złych pobudek (uczynił Salomon hołdownikami i niewolnikami aż do dnia dzisiejszego). Wielka część ich pomocy w pracy budującej była im nieznana i nie miała zgody ich woli, np. ci z nich, którzy mniej lub więcej prześladowali lud Boży, nieświadomie dopomogli mu rozwinąć łaski, przysposabiające go do zajęcia miejsca w Świątyni i na jej Dziedzińcu. Lecz spośród prawdziwego ludu Pańskiego J. nie zmuszał nikogo do służby (ale z synów Izraelskich nie uczynił Salomon żadnego niewolnikiem, 22; 9), albowiem oni służyli rozumnie i dobrowolnie (porównaj 1Kron. 29:6) w Ducha Pańskim. Zamiast niewolnikami, byli oni wojownikami, którzy usilnie walczyli o wiarę (jedno byli ludźmi rycerskimi),