Teraźniejsza Prawda nr 387 – 1988 – str. 56
w Królestwie Boga, w jego niebiańskiej i ziemskiej formie) … a będzie nas uczył dróg swoich … albowiem z Syjonu (uwielbionego Chrystusa, Głowy i Ciała – Efez. 1:22, 23; Obj. 14:1) wyjdzie zakon, a słowo Pańskie z Jeruzalemu (od Starożytnych i Młodocianych Godnych w ziemskiej formie Królestwa). I będzie sądził między narodami, a będzie karał wielu ludzi. I przekują miecze swe na lemiesze, a włócznie swe na sierpy (przestaną produkować narzędzia wojenne, a zamiast tego wytwarzać narzędzia użyteczne); nie podniesie naród przeciw narodowi miecza, ani się będą ćwiczyć do bitwy” (Izaj. 2:2-4; Mich. 4:1-4). Jakże my wraz z całą ludzkością pragniemy tych czasów!
WIADOMOŚĆ ANIOŁA DLA JÓZEFA
„I urodzi (Maria) syna, i nazwiesz imię jego Jezus; albowiem on zbawi lud swój od grzechów ich” (Mat. 1:21).
Oto następny werset Pisma Świętego, który przedstawia nam Ewangelię w wielkim skrócie – w łupinie orzecha. Nie tylko precyzuje, on tak ważne imię własne naszego Pana, ale też twierdzi, że Jezus przyniesie zbawienie dla całego swego ludu i uwolni go od grzechów. Wskazuje on również na podstawową prawdę, nieodzowną dla takiego zbawienia, a mianowicie, że Jezus będzie powołany do istnienia jako niepokalany (Mat. 1:23; Izaj. 7:14), nie posiadający ludzkiego ojca, członka upadłej rasy Adama.
Imię własne naszego Pana, zarówno gdy był On w ciele, jak i od momentu, gdy otrzymał naturę duchową, brzmi JEZUS. Imię to jest łacińskim odpowiednikiem hebrajskiego słowa JEHOSZUA (zwyczajnie pisane Jozue; porównaj Dz.Ap. 7:45; Żyd. 4:8 i zapiski na marginesie). Hebrajska wersja słowa Yahshua znaczy „Jehowa jest zbawieniem”, czyli „Jehowa zbawia”. U Mat. 1:21 dowiadujemy się, że imię to odnosi się do Jego urzędu jako Zbawiciela wszystkich tych, którzy staną się Jego ludem, od momentu gdy uwolni ich nie tylko od potępienia grzechu, lecz także z mocy i skutków grzechu.
Inne imię, które należy do Jezusa w Jego obecnym bycie (chociaż należało już do Niego w Jego ludzkiej i przedludzkiej egzystencji) to „Sprawiedliwy” – Dz.Ap. 3:14; 7:52; 22:14; 1Jana 2:1. Jest to ta cecha Jego charakteru, która była całkowicie niezbędna, aby stał się On Zbawicielem ludzkości, bo gdyby On nie był sprawiedliwy, nie mógłby stać się Zbawcą lub możliwą do przyjęcia ceną okupu za Adama i jego rasę. Jego sprawiedliwość czyni Go możliwym do przyjęcia przez Boską sprawiedliwość, sprawia także, iż jest w stanie jako nasz Orędownik przypisać swoją sprawiedliwość nam i za nas przed Bogiem.
Nasza jedyna nadzieja na zbawienie jest w tym Jedynym, który był doskonałym człowiekiem, niepokalanym Jezusem. Ojcem Jego był Bóg, bowiem o tych zrodzonych z ludzkich ojców,
kol. 2
z potępionej rasy Adama czytamy (Psalm 49:8): „Gdyż brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu Jego zań”. Z pewnością jakiś potępiony skazaniec z wyrokiem kary śmierci nie znajduje się w odpowiednim stanie, by ofiarować swoje potępione życie w zastępstwie za potępione życie innego skazańca i w ten sposób go uratować, gdyż obaj są potępieni na śmierć. Nie mógłby więc nikt z potępionej rasy Adama ofiarować doskonałego życia ludzkiego, by spłacić okup, ekwiwalent, odpowiadającą cenę, doskonałe życie ludzkie, które Adam stracił, gdy dobrowolnie sprzeciwił się Bogu.
Jezus jednak, wyrzekłszy się chwały, którą miał będąc ze swym Ojcem zanim istniał świat i zanim „stał się ciałem” (Jan 17:5; 1:14), mógł ofiarować swoją doskonałą ludzką duszę (istotę), samego siebie, doskonałą ludzką istotę jako okup, odpowiednią cenę za Adama i jego potomstwo, które było w jego biodrach zanim zgrzeszył. W ten sposób położył „ofiarą za grzech duszę swą”, i „wylał na śmierć duszę swoją”. [Bo »zapłata za grzech jest (nie życie wieczne w mękach, lecz) śmierć«]” (Izaj. 53:10, 12; Rzym. 6:23).
O pierwotnym stworzeniu przez Boga człowieka, „pierwszego człowieka Adama” (1Kor. 15:45) czytamy (Psalm 8:6): „Albowiem mało mniejszym uczyniłeś go od Aniołów, chwałą i czcią ukoronowałeś go”. „Ale tego, który na małą chwilę mniejszym stał się od Aniołów, Okup, odpowiednią cenę za Adama i jego rasę, Jezusa widzimy, przez ucierpienie śmierci chwałą i czcią ukoronowanego, aby z łaski Bożej za wszystkich śmierci [nie życia wiecznego w mękach, bo nie jest to karą za grzech] skosztował” (Żyd. 2:9, 16; 1Kor. 15:3). „Ponieważ tedy dzieci społeczność mają ciała i krwi (ludzkiej natury), i on także stał się ich uczestnikiem (stał się ludzką istotą – Jan 1:14), aby przez śmierć zniszczył tego, który miał władzę śmierci, to jest diabła” (Żyd. 2:14).
Powinniśmy głęboko docenić i kochać naszego drogiego Pana i Zbawcę, który „dla was stał się ubogim [był nawet mniejszym od aniołów dla cierpienia śmierci], będąc bogatym, abyście wy ubóstwem jego ubłogosławieni byli [otrzymując dar życia wiecznego]” (2Kor. 8:9; Efez. 2:7)! „Posłał Bóg onego Syna swego, który się urodził z niewiasty (dziewicy), który się stał pod zakonem” (Gal. 4:4). .
Zgodnie z fragmentem Listu do Filip. 2:7-11, Jezus „stawszy się podobny ludziom i postawą znaleziony jako człowiek, sam się poniżył, będąc posłusznym aż do śmierci, a to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg nader go wywyższył i darował mu imię [naturę, cześć, urząd, moc i władzę – Mat. 28:18], które jest nad wszelkie imię [z wyjątkiem imienia Ojca – 1Kor. 15:27]. Aby w imieniu Jezusowym wszelkie się kolano skłaniało, tych [osób], którzy są na niebiesiech, i tych [osób], którzy są na ziemi, i tych [osób], którzy są pod ziemią [umarłych w ich grobach, którzy zostaną przywróceni ze stanu nieświadomości śmierci i wtedy