Teraźniejsza Prawda nr 385 – 1988 – str. 22
z klasy Maluczkiego Stadka potwierdzają 1Kor. 9:24-27; 2Tym. 2:5; Żyd. 4:1; 6:4-8; 10:26-29; Jak. 5:20. Maluczkie Stadko i Wielka Kompania jako nowe stworzenia są rozwijane w wieku Ewangelii, przy czym Wielka Kompania jako klasa przy jego końcu (1Kor. 3:11-15; Mat 7:24-27; 13:3-9, 18-23 por. z Łuk. 8:14; Mat. 25:1-12; 24:16-22; Izaj. 66:7-9; Obj. 7:3-17; Psalm 107:10-16; Pieśni.Sal. 5:1-8). Wielka Kompania stanowi duchową klasę przede wszystkim dlatego, że jest spłodzona z Ducha. Pośrednio dowodzą tego wersety biblijne i fakty, jak na przykład Rzym. 12:1; 8:10; 6:3; 1Kor. 12:12, 13; Gal. 3:26, 27; 2Kor. 5:17. Także bezpośrednio dowodzą tego wersety biblijne i fakty (1Kor. 5:5; 3:11-15; Mat. 25:8). Ponadto, dowodzi też tego fakt, że w stosownym czasie zostaną oni zrodzeni z Ducha (1Kor. 5:5; 3:11-15; Obj. 7:15; 19:1-9; Psalm 45:15, 16). Typy obu zarysów znajdujemy w obrazie kozła Azazela (3Moj. 16:8-10, 20-22 por. z 1Kor. 5:5). Beniamin, syn Racheli i brat Józefa, podobnie jest typem na tę klasę. Wielka Kompania według Obj. 7:9-17 dostąpi w Tysiącleciu zaszczytnej służby. (Więcej wersetów biblijnych dotyczących, tej klasy można znaleźć w E 4).
(9) Upadek człowieka (Rzym. 5:12). Ludzkość znajdującą się w Adamie (zupełna piramida a na poziomie N) zilustrowano na naszym Wykresie ściętą piramidą b spadającą z poziomu N na poziom R. Najpierw rozważmy od czego człowiek odpadł, odpadł on mianowicie od obrazu i podobieństwa Bożego (1Moj. 1:26, 27). Obraz ten nie był fizycznym obrazem, bo „Boga nikt nigdy nie widział” (Jan 1:18; 5:37), lecz składał się z doskonałych intelektualnych, artystycznych, moralnych i religijnych zalet jako takich i ze zdolności tych zalet. Stworzenie człowieka na podobieństwo Boże, znaczy stworzenie go ze zdolnościami do królowania na ziemi z jej różnorodnymi formami życia, i upoważnionego do sprawowania takiej władzy. Pierwotna doskonałość człowieka na obraz i podobieństwo Boże (1Moj. 1:26, 27; 5Moj. 32:4; Kazn. 7:29) jest zobrazowana przez szczątkowy obraz Boży, który widzimy w upadłym człowieku, zwłaszcza gdy wyobrazimy go sobie jako wyposażonego w te wszystkie drobiny doskonałości, które występują u poszczególnych osób. Okup (1Tym. 2:4-6) i restytucja (Dz. 3:19-21) także wskazują od czego człowiek odpadł, co ilustruje odpowiadający stan „onego nowego człowieka” (Efez. 4:24; Kol. 3:10).
Co przywiodło Adama do upadku? Nie przyczynił się do tego Bóg (Jak. 1:13), lecz szatan (Jan 8:44; Izaj. 14:12, 13; Ezech. 28:12-19; 1Moj. 3:4, 5) kusząc ojca Adama i matkę Ewę, w wyniku czego Ewa została zwiedziona a Adam świadomie zgrzeszył (1Tym. 2:14; Rzym. 5:12). W co popadł człowiek? Nie popadł w wieczne męki, gdyż Pismo Święte milczy o tego rodzaju karze za grzech. Wydanie takiego wyroku byłoby sprzeczne z charakterem Bożym. Byłoby ono sprzeczne z okupem, bo Odkupiciel musiałby ponieść ten sam rodzaj kary, a my wiemy,
kol. 2
że Jezus nie poszedł na wieczne męki. Ostatecznie jest to sprzeczne z Pismem Świętym, które wyraźnie oświadcza, że tą karą jest śmierć (1Moj. 2:17; 3:19; Jer. 31:30; Rzym 1:32; 5:12, 15, 17, 21; 6:16, 21, 23; 7:5; 8:13; 1Kor. 15:21, 22, 56; Jak. 1:15; 1Jana 5:16). Człowieka dosięgła kara śmierci i dotknęła go fizycznie, umysłowo, moralnie i religijnie. Dlaczego Adam upadł? Upadł, aby cala ludzkość, jego potomstwo, mogła doświadczyć zła, a następnie w stosownym czasie przeciwnego mu dobra (Rzym. 5:18, 19; 8:20, 21; 11:32), Dalsze szczegóły tej kwestii znajdują się w E 2 „Creation”, rozdz. XII.
(10) Dozwolenie na zło (Psalm 90). Ten temat szczególnie odnosi się do światów A i B na naszym Wykresie, są to bowiem okresy dozwolenia na zło. Psalm 90 jest Psalmem – Pieśnią – Mojżesza. Pieśń Mojżeszowa (Obj. 15:3) jest głównym tematem Starego Testamentu, tak jak Pieśń Baranka jest głównym tematem Nowego Testamentu. Wersety 1, 2 Tego Psalmu stanowią wstęp, 3, 4 podają jego temat, 5-10 stwierdzają fakt istnienia zła, 11, 12 przyczynę zła, 13-17 wyzwolenie z niego przez doświadczenie w sprawiedliwości. W wersetach 1, 2 Przedstawiony jest Autor Boskiego Planu. Werset 1 powinien być przetłumaczony następująco: O Panie, Ty byłeś mieszkaniem naszym w pokoleniu, w tym właśnie pokoleniu. Tu jest przedstawiona pierwotna doskonałość jaką cieszył się rodzaj ludzki reprezentowany w Adamie i Ewie w ich bezgrzesznym stanie. Bowiem widocznie Bóg dla żadnego człowieka pod przekleństwem nie był mieszkaniem, zanim przez spłodzenie i otrzymanie Ducha Kościół Ewangelii nie zamieszkał w Bogu (Kol. 3:3; Jan 17:21; 1Jana 4:13, 16). Werset 2 Pokazuje Boską wieczność. Przekleństwo i restytucja jako tematy tego Psalmu są przedstawione w w. 3, podczas gdy werset 4 napomyka o tysiącletnim okresie, kiedy nastąpi powrót, czyli restytucja, wspomniane w wersecie 3. Następnie w wersetach 5-10 jest podanych piętnaście głównych rodzajów zła wynikających z przekleństwa. Dalej Mojżesz (w. 11) pyta i jednocześnie odpowiada na pytanie: Dlaczego dozwolono na zło? „Któż zna srogość [zamysł] gniewu [wyrażonego w przekleństwie] twego? albo kto bojąc się ciebie zna zapalczywość twoją? [Twoje przekleństwo ciążące na rodzaju ludzkim, ma w nim wyrobić cześć dla Ciebie]”. Osobiste doświadczenie ze straszliwą naturą i skutkami złą sprawą, iż ludzkość będzie miała go dosyć. Gdy później jako przeciwieństwa doświadczy dobra, odezwie się w niej wielka miłość i pragnienie sprawiedliwości w miejsce zła, co będzie rezultatem osobistych doświadczeń z dobrem i złem. Biblia tym tłumaczy przyczynę dozwolenia zła (Rzym. 5:18, 19; 8:20, 21; 11:32; Psalm 76:10; 90:12-15; Izaj. 26:16; Oz. 5:15). Krótkie zastanowienie się nad tym także to potwierdzi. Czyż dziecko, które raz się sparzyło i zdobyło wiedzę przez własne doświadczenie, nie nauczyło się unikać ognia? Wynik dozwolenia zła jest przedstawiony w w. 16, 17. Członkowie rodzaju ludzkiego