Teraźniejsza Prawda nr 383 – 1987 – str. 190
Boskie objawienie płynie dwoma strumieniami: z Biblii i z tradycji.
Waldensi byli surowo prześladowani za popieranie czytania Biblii i poniekąd odcinanie się od tradycji. Ci, którzy zostali nazwani reformatorami przed Reformacją, jasno i śmiało sprzeciwili się tradycji jako domniemanemu drugiemu źródłu prawdy chrześcijańskiej.
Kiedy Marcin Luter rozwinął biblijną doktrynę o usprawiedliwieniu przez, wiarę, czuł się stale zmuszany do coraz częstszego odwoływania się do zapisanego Słowa Bożego i odrzucania wszelkiej tradycji Kościoła. Nauczanie, że Biblia jest jedynym źródłem i regułą wiary oraz praktyki stało się główną zasadą Reformacji.
SOBÓR TRYDENCKI WZMACNIA TRADYCJĘ
Sobór trydencki (1545-1563) miał pomóc w załatwieniu kontrowersji rozpoczętej przez Reformację i w ponownym zjednoczeniu się Kościoła katolickiego. Sobór ów wydał dekret, iż Boska prawda wywodzi się z dwóch źródeł, Pisma Świętego i tradycji oraz że ta ostatnia ma być traktowana z taką samą czcią jak to pierwsze. Faktycznie oznajmienie, iż Biblia jest objaśniana przez tradycję uczyniło tradycję pierwszym źródłem. A na tych, którzy mieli odmienne zapatrywania rzucono klątwę.
W ten sposób Kościół rzymskokatolicki wyniósł tradycję i zredukował autorytet pisanego Słowa Bożego. W ogromnej mierze uczynił to samo, co nauczeni w piśmie i faryzeusze uczynili w czasie pierwszego adwentu Jezusa.
TEORIE PLATONA SKAZIŁY PRAWDĘ
Kiedy ustnie przekazywano sobie nauki, były w nich dokonywane pewne zmiany. Najpierw zmiany te były prawie niedostrzegalne, ale stopniowo wzrastały. Greckie filozofie, takie jak Pitagorasa i Platona, miały wielką siłę przyciągania i wpływ po zaśnięciu w śmierci Apostołów. Niektóre z nich, jak np. nauka, że dusza ludzka jest wrodzenie nieśmiertelna, zaczęły zabarwiać i koloryzować tradycyjne nauki, gdy przekazywano je drugim. Niebawem zaczęto twierdzić, że nauki Apostołów były zgodne z nauką Platona, iż dusza ludzka jest z natury nieśmiertelna. Mówi się, że filozof Justyn Męczennik, uczeń Platona, który przyjął nauki chrześcijańskie, ale nadal wierzył w nieśmiertelność duszy ludzkiej, nosił swój płaszcz filozofa, gdy nauczał innych. W ten sposób ta pogańska filozofia została zmieszana z nauką chrześcijańską w tradycji Kościoła Katolickiego.
BIBLIA UCZY O ŚMIERTELNOŚCI DUSZY
Biblia jasno i wielokrotnie pokazuje, że dusza ludzka jest śmiertelna a nie nieśmiertelna. “Dusza, która grzeszy, ta umrze” (Ezech. 18:4, 20, 27; 13:19; 22:25, 27; 3Moj. 22:3 [w oryginale mowa jest, że dusza będzie wytracona
kol. 2
– przyp. tłum]; 4Moj. 15:30; Ijob 36:14; Psalm 22:30; 30:4; 33:19,20; 35:17; 40:15; 49:9; 56:13; 78:50; 116:8; Izaj. 55:3; Dz.Ap. 3:23; Jak. 4:12; 5:20) itd. Zobacz także naszą broszurkę Co to jest dusza?.
Tak więc tradycja katolicka – nauka o duszy nieśmiertelnej – “wniwecz obraca słowo Boże” (porównaj Mar. 7:13).
Co więcej, Biblia jasno i wielokrotnie naucza, że śmierć, a nie życie – w mękach lub inaczej spędzane – jest karą za grzech (1Moj. 2:17; Rzym. 6:16, 21, 23; Jak. 1:15; 5:20). Nie jest to życie w jakimkolwiek znaczeniu, lecz przerwanie życia. W Biblii, życie i śmierć są przedstawione jako przeciwstawne, każde z nich stanowi antytezę drugiego.
Zauważmy jak wyraźnie pokazują to następujące ustępy: “Otom położył przed oczy twoje dziś żywot i dobre, także śmierć i złe” (5Moj. 30:15,19). “Albowiem zapłata za grzech jest śmierć; ale dar z łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rzym. 6:23; 5:21). “Albowiem jeślibyście według ciała żyli, pomrzecie; ale jeślibyście Duchem sprawy ciała umartwiali, żyć będziecie” (Rzym. 8:13; Gal. 6:8). “I pójdą ci na męki wieczne [greckie kolasin, odcięcie; nie karanie]; ale sprawiedliwi do żywota wiecznego” (Mat. 25:46).
ŚMIERĆ NIE JEST SPRAWIEDLIWYM ODDZIELENIEM OD BOGA
Zgodnie z Pismem Świętym, śmierć nie tylko jest odłączeniem od Boga. Pierwsza czyli Adamowa śmierć jest przerwaniem życia aż do przebudzenia się w zmartwychwstaniu. Śmierć często jest w Biblii określana jako stan snu (1Król. 2:10; 11:43; Jan 11:11-14; Dz.Ap. 7:60; 13:36; 1Kor. 15:6,18,20,51; 1Tes. 4:14-16; 2Piotra 3:4).
Pismo Święte wyraźnie naucza, że wtóra śmierć nie jest jedynie wiecznym oddzieleniem od Boga, ponieważ wyraźnie zaznacza, że ostatecznie wszyscy niepoprawnie źli będą całkowicie, kompletnie i wiecznie unicestwieni. W BS nr 458, na podstawie Żyd. 2:14 pokazaliśmy, że szatan zostanie unicestwiony. Wiele wersetów biblijnych pokazuje także, jeśli chodzi o pozostałych złych, jak idą na wtórą śmierć (zobacz np. Psalm 9:6,7; 37:38; 145:20; Izaj. 1:28: 1Kor. 3:17; 1Tym. 6:9; 2Piotra 2:1, 12; Obj. 21:8).
W ten sposób znowu dostrzegamy, że nauki wypływające z tradycji – w tym wypadku, że śmierć jest jedynie odłączeniem od Boga – “wniwecz obracają słowo Boże”.
Jako rezultat mieszaniny pogańskiej doktryny o nieśmiertelności duszy z naukami chrześcijańskimi, inny, wspierany przez nią błąd – doktryna o wiecznym, świadomym cierpieniu w płomienistym ogniu piekła, jako kara za grzech – został włączony do nauk chrześcijańskich. Biblia od początku do końca uczy, że piekło (szeol lub hades) jest stanem grobu (Kazn. 9:5, 10; Psalm 6:5; 31:18; 115:17; 146:4; Izaj. 38:18, 19; 63:16 – w celu zbadania każdego