Teraźniejsza Prawda nr 382 – 1987 – str. 173
he saw (on widział) jest zapisem faktu, że Elizeusz widział (uznawał) Eliasza aż do czasu ich rozdzielenia – co było warunkiem jaki Eliasz postawił Elizeuszowi, jeśli ten ostatni miał zostać następcą Eliasza (2Król. 2:10, 12). To wskazuje, iż klasa Elizeusza uznawała klasę Eliasza jako rzecznika Pańskiego do świata, aż do czasu rozdzielenia.
Wyrażenie „I nie widział, go więcej” (w. 12) notuje fakt, że Elizeusz po rozdzieleniu już nie uznawał Eliasza jak przedtem, co pokazuje jak antytypiczny Elizeusz nie uznawał dłużej klasy Eliasza, jak to czynił dotąd. I to z pewnością ma swoje wypełnienie. Wierni nie byli dłużej uznawani przez stronników Towarzystwa. W to miejsce wprowadzono politykę „unikania ich” – członków wiernej klasy Eliasza przez popleczników Towarzystwa.
Rozdarcie przez Elizeusza swoich szat na dwie części (w. 12) przedstawia gwałt aż do dwoistości umysłu (Jak. 1:8) popełniany przez stronników Towarzystwa wobec swoich zalet charakteru na skutek zła jakie popełnili w rozdzieleniu. Oni bowiem bardzo pogwałcili prawdę i sprawiedliwość swoim postępowaniem w trakcie rozdzielania się. A że z Eliasza spadł płaszcz, przedstawia to dozwolenie na odjęcie władzy Maluczkiemu Stadku bycia rzecznikiem Boga do świata. Ten obraz wypełnił się w przedstawicielach (czterech dyrektorach) pozwalając, aby władza kontrolowania środków działania, agentur i finansów dzięki którym była praca prowadzona wysunęła się im z rąk wskutek natarczywości uzurpatorów. Elizeusz podnoszący płaszcz przedstawia stronników Towarzystwa przejmujących kontrolę nad działalnością.
Elizeusz powracający do Jordanu przedstawia popleczników Towarzystwa zwracających uwagę na pracę publiczną prowadzoną do chrześcijaństwa osądzonego na gniew czasu ucisku. Elizeusz stojący nad Jordanem przedstawia przygotowania i chęć do pracy na rzecz ludzkości. Uderzenie Jordanu przez niego przedstawia uderzenie – strofowanie – chrześcijaństwa za jego grzechy „Dokonaną Tajemnicą” (tomem VII), wykładami, rozmowami i traktatami o upadku Babilonu. Działalność tę rozpoczęto około jesieni 1917 roku. Nastąpiła ona po rozdzieleniu dokonanym w lecie tegoż roku. Tak więc zbadaliśmy wydarzenia poprzedzające, towarzyszące i następujące po rozdzieleniu. Pokazały one doskonałą zgodność z sobą i typem, czego oczywiście powinniśmy się spodziewać między typem i antytypem.
Łatwo jest sprawdzić posługując się prostym testem kto był rzeczywiście antytypicznym Elizeuszem. Jak w typie Elizeusz miał płaszcz po rozdzieleniu, tak w antytypie ta klasa, która posiadła płaszcz po rozdzieleniu musiała być antytypicznym Elizeuszem. Płaszcz przedstawia władzę rzecznictwa względem świata. Tą władzą były środki działania (literatura Prawdy), agentury (rodzina Betel, różne działy, pielgrzymi, kolporterzy, ochotnicy itd.) i finanse, dzięki którym istniała możliwość pracy. Kto posiadał te atrybuty i je kontrolował po rozdzieleniu?
kol. 2
Bez wątpienia ci, którzy pozostali z Towarzystwem i którzy przez swoich przedstawicieli (wówczas „obecne kierownictwo”, nowy Zarząd itp.) prowadzili dalej pracę. Zatem musieli być antytypicznym Elizeuszem.
Powtarzamy: Doskonała zgodność typu z naszym zrozumieniem antytypu zmusiła prezydenta J.F. Rutherforda (aby uniknąć wniosku, iż on przewodził Wielkiej Kompanii) do odrzucenia poglądu naszego Pastora na typ Eliasza i Elizeusza, ponieważ powyższe wyjaśnienie wskazuje na aktualne wypełnienie antytypu zgodnie z tym co nasz Pastor przepowiedział odnośnie przyszłych wydarzeń. To także zmusiło P.B.I. oraz innych (aby uniknąć wniosku, iż Pan użył br. Johnsona jako szczególnego antytypicznego przedstawiciela klasy Eliasza w czasie rozdzielenia dając mu prawdę dotyczącą wypełnienia się podziału Eliasza i Elizeusza a prezydent Towarzystwa był specjalnym przedstawicielem klasy Elizeusza w czasie rozdzielenia, tym który dał błąd na ten przedmiot) do rezygnacji z wierzenia w typiczny charakter rozdzielenia Eliasza i Elizeusza. Te dwa fakty są wymownym dowodem poprawności podanego przez nas powyżej antytypicznego wypełnienia. Szczegółowo omówiliśmy ostatnie pokrewne czynności Eliasza i Elizeusza w E 3, Ter. Pr. nr 1 i 27. Wyjaśnienie to określa zgodne z Pismem Świętym, rozumem i faktami rozdzielenie ludu Bożego w 1917 roku. Umiłowani bracia i siostry, czy znaków czasu rozeznać nie możecie?
REWOLUCJONIZM
Drugim znamiennym wydarzeniem mającym miejsce po przejściu poza zasłonę naszego drogiego Pastora jest (1) rewolucjonizm różnych wodzów podtrzymywanych stronniczo przez ich popleczników przeciwko Pańskim naukom i zarządzeniom danym przez „Onego Sługę”; i (2) wytrwały opór względem takich rewolucji ze strony tych, którzy byli wierni owym naukom i zarządzeniom, a których opór osiągał szczyt w wycofaniu się z kapłańskiej jedności z rewolucjonistami. Nie można temu zaprzeczyć: (1) że rewolucjonizm został popełniony przeciw Pańskim naukom i zarządzeniom danym przez „Onego Sługę” ze strony pewnych wodzów, którzy w tym otrzymali stronnicze poparcie od licznych swoich zwolenników; i (2) że br. Johnson oraz inni bracia sprzeciwili się im wycofaniem względem nich kapłańskiej jedności. We Wielkiej Brytanii rewolucjonizm ten rozpoczął się od braci Shearna i Crawforda usiłujących obalić zarządzenia naszego Pastora dotyczące Przybytku (Tabernacle) i odrzucić liczne jego zarządzenia dotyczące Bethel. W swoim rewolucjonizmie otrzymali stronnicze poparcie drugich. Brata Johnsona poparło niewielu, lecz opierał się im stanowczo aż ich upór w rewolucjonizmie zmusił br. Johnsona i. jego zwolenników do wycofania się z kapłańskiej jedności z nimi. W Ameryce „obecne kierownictwo” owego czasu spiskowało, aby w ręce prezydenta Towarzystwa złożyć wszelkie