Teraźniejsza Prawda nr 379 – 1987 – str. 116
nasieniem obietnicy mającym błogosławić wszystkie narody ziemi, musi z konieczności stać się innym niż ród Adamowy, składający się z jednostek, z których każda dźwiga na sobie pierwotny wyrok, wynikający z grzechu popełnionego przez ojca Adama podczas pierwotnej próby – Rzym. 5:12-19; 1Kor. 15:21, 22.
Jedynym Żydem, który dowiódł, że posiada wymagane kwalifikacje, aby stać się duchowym nasieniem Abrahama, był nasz Pan Jezus Chrystus. A dowiódł tego swym doskonałym posłuszeństwem względem Zakonu przez to, iż nie zgrzeszył (Żyd. 7:26, 27). Lecz sam w sobie fakt, iż nasz Pan nigdy nie zgrzeszył, nie czyni Go Mesjaszem, owym Abrahamowym nasieniem obietnicy, bowiem nasienie to musi posiadać kwalifikacje do obdarowania rodzaju ludzkiego błogosławieństwami.
Aż do osiągnięcia trzydziestu lat Człowiek Jezus Chrystus, chociaż był doskonały, nie mógł udzielać światu błogosławieństw. Aby móc to czynić, musiał On najpierw odkupić rasę Adamową od przekleństwa śmierci, nałożonego w Edenie na ojca Adama z powodu jego nieposłuszeństwa. Co więcej, Człowiek Jezus Chrystus nie mógł odkupić świata w inny sposób jak tylko przez ofiarowanie swego życia, a nawet i ta ofiara na nic by się nie zdała, gdyby On sam nie był w stanie wypełnić w doskonały sposób Przymierza Zakonu i tym sposobem osiągnąć prawa do życia wiecznego na poziomie ludzkim.
Tak więc, stare Przymierze Zakonu miało na celu wyznaczenie tego Jedynego, który stałby się Odkupicielem świata. A wypełnienie Zakonu miało dowieść, kto posiadał odpowiednie kwalifikacje, aby uratować rodzaj ludzki od grzechu i śmierci. Wszystkie konieczne warunki Zakonu zostały wypełnione przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, który dzięki temu otrzymał prawo do ludzkiego życia i który w przyszłości udzieli owego prawa rodzajowi ludzkiemu.
PRZYJĘCIE ŻYDÓW I POGAN
Ze sprawą przyprowadzenia świata do doskonałości związany jest pewien zarys, który Bóg ukrył w typach aż do wieku Ewangelii (Gal. 4:21-31). Według niego zasadnicze nasienie Abrahama, zrodzone przez antytypiczną Sarę, „wolną”, miało składać się z pomazanego grona, którego Głową jest wielce umiłowany Syn Boga. Wszyscy oni stanowią antytypicznego Izaaka (w. 28-31). Dlatego też Bóg poczynił za pośrednictwem Jezusa Chrystusa pewne zarządzenia, zgodnie z którymi ci Żydzi, których cechowała właściwa postawa serca podczas pierwszego adwentu naszego Pana, mimo iż posiadali niedoskonałe ciała, mogli umrzeć dla przymierza Zakonu i zaślubić Chrystusa, wchodząc z Nim w przymierze jako klasa Jego Oblubienicy. Wszyscy, którzy skorzystali z tego zarządzenia – to znaczy, Apostołowie i inni wierni żyjący na początku obecnego wieku Ewangelii – przestali podlegać przymierzu Zakonu, antytypicznej Agarze, przechodząc pod ważniejsze przymierze ofiary. Ci właśnie stali się rdzeniem nasienia Abrahamowego.
Oni to właśnie naśladowali przykład naszego Pana, kładąc swe życie za braci i postępując śladami Mistrza, poświęcając ziemskie sprawy na rzecz zdobycia działu w sprawach niebiańskich. W ten sposób zyskali przywilej stania się Oblubienicą Chrystusową, a tym samym członkami głównego duchowego nasienia Abrahama „jako gwiazdy na niebie” (Rzym. 7:1-4; 2Kor. 11:2; Efez. 5:25-31; Gal. 3:16, 29).
Podczas pierwszego adwentu naszego Pana szansa na przysposobienie i przygotowanie się do stanu duchowego nasienia Abrahamowego dana była Żydom, jednakże wtedy niewystarczająca część narodu żydowskiego przygotowała serca na przyjęcie postawionych wymagań i dlatego Bóg szeroko otworzył bramę szansy poganom. I tak przez następnych dziewiętnaście stuleci najbardziej poświęceni i posiadający najszczersze serca spośród pogan podążali tą samą ścieżką, co poświęceni i mający uczciwe serca Żydzi, należący do wczesnego Kościoła (Dz. 3:24-26; Rzym. 11:28-32). Jednakże, ci wybrani poganie nie umierają dla Mojżeszowego Przymierza Zakonu, bowiem oni nigdy nie podlegali jego zarządzeniom (Am. 3:2; 2Moj. 20:2; 5Moj. 5:3). Poprzez śmierć względem samych siebie i spraw ziemskich stali się oni członkami Chrystusa (Rzym. 12:1, 2; Gal. 3:8, 16, 19). W ten sposób, Chrystus – Oblubieniec i Kościół – Oblubienica Chrystusowa (Obj. 19:7-9; 21:9-11), składający się z Żydów i Pogan, utworzy ostatecznie owe dawno przyrzeczone duchowe nasienie Abrahama, które błogosławić będzie rodzaj ludzki całego świata.
OGÓLNY ZASIĘG PRZYMIERZA NOWEGO
W związku z powyższym widzimy też, iż zawarte przy górze Synaj Przymierze Zakonu miało na celu zidentyfikowanie Mesjasza i przygotowanie narodu na przyjęcie Go – tylko tych, którzy posiadali właściwy stan serca, owych prawdziwych Izraelitów, w których nie było zdrady (Jan 1:47). Wyjaśnia to Apostoł Paweł, kiedy potwierdza, że Zakon był nauczycielem, pedagogiem przyprowadzającym Izraela do Chrystusa (Gal. 3:24, 25).
W typach Zakonu znajdziemy wiele pomocnych i przydatnych rzeczy, które posłużyć nam mogą jako lekcja. Kiedy już dawne Przymierze Zakonu ustąpi miejsca nowemu (antytypicznej Keturze, 1Moj. 25:1-4), każda rzecz dopomagać będzie w większym i prawdziwszym sensie tego słowa w błogosławieniu tych wszystkich, którzy staną się członkami ziemskiego nasienia Abrahama dzięki wierności i posłuszeństwu Bogu. Gdy bowiem ponownie przypatrzymy się obietnicy danej Abrahamowi, zauważymy, że powstać miało tak nasienie niebiańskie, jak i ziemskie – „jako piasek, który jest na brzegu morskim”.
Przymierze Nowe nie zostało jeszcze ustanowione z cielesnym Izraelem. Gdy to się