Teraźniejsza Prawda nr 378 – 1987 – str. 105
Inteligentnego Stwórcę a rozdział trzeci prezentuje opracowanie sensowności wyczekiwania na pewne formy objawienia przez Stwórcę siebie samego.
Rozdział czwarty krótko kreśli odmienne epoki i wieki Boskiego planu – „ich poszczególnych osobliwości i celów” (str. 84, a. 2). Rozdział piąty omawia długo ukrywaną „tajemnicę”, że Chrystus (Pomazaniec) nie jest jednym członkiem ciała, lecz wieloma i pokazuje ich miejsce w Boskim planie.
Rozdział szósty traktujący o celu powrotu naszego Pana i restytucji jaką z sobą niesie kładzie podstawę dla rozdziału siódmego i ósmego, które badają wychowawcze korzyści z dozwolenia zła oraz wynikającą z nich naukę i sąd świata w sprawiedliwości. Najsilniejszym dowodem restytucji ludzkości jest Okup, treść rozdziału dziewiątego (str. 161, drugie zdanie).
Rozdziały dziesiąty i jedenasty manifestują jedność, gdy omawiają odmienność i odrębność natur zbawionych i trzy „drogi”. Objaśnienie w jaki sposób różne natury i okresy są przystosowane do ogólnego planu Bożego jest podane w rozdziale piętnastym.
Rozdział trzynasty mówi o prawowitości i doczesności królestw tego świata i ich miejscu w Boskim planie w czasie rozwijania nadziei w oczekiwaniu czegoś lepszego – Królestwa Bożego, które jest treścią rozdziału czternastego. Okres przejściowy, Dzień Jehowy, z jego zniszczeniem imperium szatana jest opisany w rozdziale piętnastym.
Rozdział szesnasty jest podsumowaniem i zachęca Czytelników do pilnego studiowania książki i gorliwej aktywności w rozpowszechnianiu jej zawartości – prawdy.
kol. 2
STYL I TON TOMU I SĄ WSPANIAŁE
Styl i ton tomu I przyczynił się do rozszerzenia jego posłannictwa. W pewnym liście opublikowanym w Strażnicy jeden z pierwszych jego czytelników chwalił „mądre rozmieszczenie tematów, łagodny i miły język użyty w przeciwstawieniu prawdy błędowi … niemożliwe byłoby, aby ktokolwiek mógł się obrazić” (Reprints 880).
Inny z owych pierwszych czytelników zwrócił uwagę na „wygładzone zdania”. Przymiotniki takie jak „przyjemny”, „bezpośredni”, „prostolinijny” były użyte dla określenia stylu tej książki we wczesnych recenzjach prasowych. Następna wypowiedź została wzięta ze wspomnień o pastorze Russellu zatytułowanych „Posłannik Laodycejski”;
„Nie powinno się też wnosić, że styl jego książki jest zbyt egzaltowany, aby mógł dotrzeć do przeciętnego czytelnika. Jednakowoż jego elegancja jest oczywista, bezpośrednia i prosta. Jego najmocniejszą stroną był wpływ na tych, do których tylko w ten sposób można było dotrzeć. Jako pisarza bądź mówcę przemawiającego z estrady zawsze łatwo można było go zrozumieć”.
Nawiązując do tomu I cytujemy z „A People for His Name” (Lud Jego imienia), autorstwa Timothy White:
„Cztery lata jakie przeznaczył na napisanie jej dobrze wykorzystał, bo książka jest wspaniała. Styl Russella znajduje więcej naturalnych możliwości w napisaniu książki niż artykułów. Łatwość jego wysławiania się dociera do czytelnika w sposób naturalny i od początku do końca przychodzi mu to z łatwością”.
kol. 1
PUBLIKACJA I DYSTRYBUCJA TOMU I
W lipcu 1886 roku w Strażnicy poinformowano o pierwszej edycji tomu I w oprawie płóciennej, nakładzie 4500 egzemplarzy, w cenie jednego dolara lub jednego dolara i dwudziestu pięciu centów łącznie z subskrypcją czasopisma Strażnicy. W tym samym roku nieco później wysłano subskrybentom tomy w oprawie papierowej jako listopadową, grudniową i styczniową Strażnicę. Następnie sprzedawano tomy w oprawie papierowej wpierw w cenie pięćdziesięciu centów, obniżonej do dwudziestu pięciu centów do marca 1887 roku. Z powodu obniżonej ceny i niskich opłat wysyłki, książka w oprawie papierowej była sprzedawana w większych ilościach niż w oprawie płóciennej. W następnych kilku latach cyrkulacja książki narastała szybko. Do października 1887 roku książkę wydano w nakładzie pięćdziesięciu tysięcy egzemplarzy, w marcu 1888 roku – siedemdziesiąt tysięcy egzemplarzy, w czerwcu 1889 – sto dwadzieścia tysięcy egzemplarzy a do 1907 roku sprzedano dwa miliony egzemplarzy.
Książkę wydano w kilku różnych oprawach jako: Brzask Tysiąclecia – w oprawie papierowej,
kol. 2
zielonej płóciennej ze srebrnym nadrukiem i lepszej jakości brązowej oprawie płóciennej ze złoconymi brzegami. Po niejakim czasie nazwę zmieniono na „Wykłady Pisma Świętego” i wydano w czerwonej oprawie płóciennej ze srebrnym napisem o około 1911 roku w kolorze kasztanowatym, w oprawie płóciennej ze złotymi napisami.
Początkowo br. Russell usiłował sprzedawać tę książkę w księgarniach i ogłaszać ją w gazetach. Fleming Revell umieścił ją w oknie wystawowym swojej księgarni na przeciąg kilku tygodni aż Major Whittle, kaznodzieja stowarzyszony z Moodym, zażądał by książkę usunięto, w przeciwnym bowiem razie on usunie własne książki. Wówczas br. Russell starał się ją sprzedawać na podstawie ogłoszeń w czasopismach religijnych, wskazując nawet na adres w innym mieście, pod tym samym tytułem „Wykłady Pisma Świętego”. Ten sposób postępowania okazał się również nieskuteczny, kiedy właściciele gazet zerwali umowy zawarte na wiele miesięcy i zwrócili pieniądze.
Następnie br. Russell zwrócił się z propozycją sprzedaży do kolporterów.