Teraźniejsza Prawda nr 376 – 1987 – str. 73
że Maluczkie Stadko wyda jeszcze drugie publiczne i szeroko rozpowszechnione świadectwo Prawdzie. Co się tyczy dyskutowanego przedmiotu, uzupełnienia żęcia, zgodnie z danymi powyżej faktami, w miarę ich wypełniania, rozpoznajemy w przedstawieniu i wyjaśnieniu sceny w Fotodramie, na stronie 94, klucz do zrozumienia dwóch walk toczonych przez 300 Gedeonitów jako typ pokazujący dwie części ostatecznego konfliktu prawdziwych wybrańców. Dlatego, oczywiście, musi w nich uczestniczyć ostatni powołany członek Kościoła, który jest jego Ciałem. Stąd ostatni z wybrańców musiał być popieczętowany przed zakończeniem w antytypie pierwszej z tych walk, jesienią 1916 roku. Przerwa między tymi dwiema antytypicznymi walkami była wypełniona przez co najmniej część antytypu walki z zastępem nieprzyjaciół, którzy uciekali na czele z Orebem i Zębem (Sędz. 7:23-8:3). Ta ostatnia antytypiczna walka rozpoczęła się drugim uderzeniem Jordanu jesienią 1917 roku (Obj. 19:1, 2), lecz jeszcze [1919] nie została dokończona [jej koniec nastąpił w 1920 r.]. Obejmuje ona pracę Wielkiej Kompanii z Obj. 19:3.
WOZY Z 4MOJ. 7:1-9
(24) 4Moj. 7:1-9 zawiera kolejny argument dowodząc, że pieczętowanie czół wybrańców zostało ostatecznie uzupełnione. Werset l dowodzi, iż wozy wymienione w wersetach 3, 7, 8 były dane typicznym Lewitom po wystawieniu zupełnego typicznego przybytku, pomazaniu i poświęceniu go, ze wszystkim jego sprzętem i naczyniami. Skompletowanie przybytku, pomazanie go i poświęcenie jest typem skompletowania prawdziwego Kościoła, pomazania go Prawdą, popieczętowania czół, i jej Duchem oraz odłączeniem od wszystkich innych. Odłączenie to, jak już udowodniono, zostało dokonane wewnętrznie przed jesienią 1916 roku i zaczęło się objawiać zewnętrznie w 1917 roku. Okres Epifanii jest owym dniem z pierwszego wersetu. Podczas tego dnia antytypiczni meraryccy i gersoniccy Lewici otrzymali swe antytypiczne wozy, organizacje. Cztery z nich otrzymali pierwsi a dwa następne – drudzy z wyżej wymienionych braci. Fakty te dowodzą, że czoła wybrańców były popieczętowane zanim te trzy organizacje, a mianowicie W.T.B. a T.S. (T.S.B. i B.), P.P.A. (T.K.L.), I.B.S.A. (M.S.S.B.), weszły w posiadanie antytypicznych mahelickich Merarytów i zanim dwie inne stały się własnością antytypicznych Gersonitów.
BRAMA Z EZECHIELA 44:1, 2
(25) Ezechiel 44:1, 2 Też dostarcza dowodu do naszego tematu. Brama pokazana w tym wersecie jako zamknięta przedstawia ożywione usprawiedliwienie, którego doświadczali jedynie ci, którzy mieli być niebawem spłodzeni z Ducha.
kol. 2
Zamknięcie tej bramy na wieczność przedstawia koniec spładzania z Ducha dla celów wysokiego powołania. Wkrótce potem, gdy Ezechiel (który w tej księdze nie przedstawia „onego sługi”, jak naucza siódmy tom, lecz to co reprezentuje Jan w Objawieniu, a mianowicie: Kościół w czasie wypełniania się symbolizowanych wydarzeń) został przyprowadzony do tej bramy po raz ostatni przez męża z „laską ku rozmierzaniu”, pokazano mu rzeczy należące do Lewitów, mające związek z ich rodzajami zła i odłączeniem ich od Kapłanów (Ezech. 44:4-14). Zgodnie z tym, po ustaniu spładzania z Ducha i daniu Kościołowi ostatniego poglądu na temat ożywionego usprawiedliwienia przez „onego sługę” w przedmowie do szóstego tomu, str. III, IV, następnymi rzeczami Prawdy wyjaśnianymi Kościołowi były i są sprawy należące do Wielkiej Kompanii. Obecnie słyszymy posłannictwo z Ezech. 44:4-14! Dowodzi to, iż pieczętowanie czół wybrańców zostało skompletowane przed napisaniem przedmowy do szóstego tomu w dniu l października 1916 roku.
CHRONOLOGIA
(26) Mateusz 24:36; 25:13 podaje dowód czasowy pokazujący, iż przed 3 maja 1916 roku wszyscy wybrańcy zostali popieczętowani na czołach. Dzień, o którym mówią cytowane wersety, odnosi się do dnia tysiącletniego – zaczynającego się 12 września 1874 roku, pierwszego dnia siódmego miesiąca księżycowego – i kończącego się w 2874 roku. Pierwsza 1/24 część tego dnia stanowi godzinę wzmiankowaną w wymienionych wersetach. Chociaż więc nikt nie mógł przepowiedzieć daty rozpoczęcia tego dnia, to jednak niektórzy z żyjących po tej dacie mogli przewidzieć daty pozostałych dwudziestu trzech godzin. Dlatego pierwsza godzina dnia wymienionego w tych wersetach była jedyną z dwudziestu czterech, o której można było prawdziwie powiedzieć, iż jej początek nie mógł być znany przed jej rozpoczęciem. Zatem wnioskujemy, iż godzina z tych wersetów jest pierwszą godziną tysiącletniego dnia. Godzina tysiącletniego dnia liczyłaby 1/24 z tysiąca lat, czyli 41 lat i 8 miesięcy. Czterdzieści jeden lat i osiem miesięcy (czasu księżycowego), licząc od 12 września 1874 roku, zaznaczają datę 3 maja 1916 roku w sposób następujący: 41 lat skończyło się dnia 8 września 1915 roku. 13 księżycowych miesięcy było w księżycowym roku zaczynającym się dnia 16 marca 1915 roku. Z nich siedem pełnych miesięcy księżycowych, licząc od dnia 8 września 1915 roku, zakończyło się w dniu 4 kwietnia 1916 roku. Stąd osiem miesięcy następujących po 41 latach skończyło się dnia 3 maja 1916 roku. Godzina tych wersetów była okresem żęcia i pokłosia Wieku Ewangelii (Obj. 14:15, „Przyszła godzina, abyś żął” i z tego powodu jest wyróżniona spośród godzin tysiącletniego dnia – zatem żęcie, jako różne od pokłosia, skończyło się dnia 16 września 1914 roku