Teraźniejsza Prawda nr 376 – 1987 – str. 72
i że, dlatego, przed proklamacją tego poselstwa, musiała ona już istnieć przez jakiś krótki czas. Dlatego była ona odłączona i różniła się od Maluczkiego Stadka i w związku z tym w rezultacie musiała mieć antytypiczny płaszcz w swym władaniu na pewien czas przed proklamacją. Jednak płaszcz ten musiał być w rękach Maluczkiego Stadka dopóki czoło ostatniego jego członka nie zostało popieczętowane, aby mógł mieć udział w ostatnim użyciu płaszcza przez antytypicznego Eliasza, to znaczy, w uderzeniu Jordanu. Zatem ostatni członek Kościoła, który jest jego Ciałem, został popieczętowany na czole i działał w zakresie pełnomocnictwa tego płaszcza zanim Maluczkie Stadko wypuściło go z rąk i dostał się we władanie Wielkiej Kompanii. Wielka Kompania wystąpiła z posłannictwem „Stało się” na konwencji wielkanocnej w Brooklynie w 1918 roku. Dlatego Maluczkie Stadko zostało popieczętowane w swych członkach, na ich czołach, na pewien znaczny czas przed 26 marca 1918 roku.
POSELSTWO WIELKIEJ KOMPANII Z OBJ 19:1, 2
(21) Obj. 19:1, 2 jest innym argumentem w rozważanym przedmiocie. Porównanie Obj. 19:1, 6; 7:9 dowodzi, że Obj. 19:1-9 traktuje o Wielkiej Kompanii, ponieważ greckie słowa przetłumaczone „wielki lud” w Obj. 19:1 są tymi samymi słowami, które występują w Obj. 7:9; 19:6 przetłumaczonymi jako „lud wielki”. Niektóre szczegóły dotyczące Obj. 19:1, 2. Podaliśmy już w TERAŹNIEJSZEJ PRAWDZIE Nr 199 (’61,135 i dalej), do której odsyłamy drogich braci po więcej szczegółowych informacji. Rozważany fragment dowodzi, iż wszyscy wybrańcy doświadczyli popieczętowania czół. Poselstwo zawarte w tych wersetach (Obj. 19:1, 2) posłużyło do wykonania drugiego uderzenia Jordanu, które musiało być poprzedzone przez danie płaszcza antytypicznemu Elizeuszowi a fakt ten mógł nastąpić jedynie wówczas, gdy antytypiczny Eliasz został pozbawiony płaszcza. Zanim antytypiczny Eliasz mógł stracić ten płaszcz, musiał przedtem uczynić z niego ostatni użytek. Nikt nie mógł być częścią antytypicznego Eliasza, jeśli nie uczestniczył w jakiejś pracy Eliasza, który był powołany do działania jako rzecznik Boga do nominalnego duchowego Izraela. Dlatego ostatni członek klasy Eliasza musiał brać udział w ostatnim użyciu płaszcza. Widzieliśmy już, iż Elizeusz uderzył Jordan, to znaczy, że od jesieni 1917 do wiosny 1918 roku ogłaszał poselstwo Objawienia 19:1, 2. Dlatego na pewien czas przed jesienią 1917 roku, antytypiczny Eliasz utracił płaszcz. Przeto przed tym wydarzeniem, wszyscy wybrani nie tylko uderzyli Jordan, lecz przed dokonaniem tego musieli być popieczętowani na czołach, to znaczy, iż żęcie musiało być dokonane przed końcem uderzenia Jordanu.
kol. 2
300 MĘŻÓW GEDEONA
(22) Historia Gedeona i jego 300 mężów (Sędziów, rozdziały 6-8) jest jeszcze innym dowodem faktu, iż przed jesienią 1916 roku czoła wszystkich wybranych były popieczętowane. Przypominamy sobie wszyscy jak nasz drogi Pastor wytłumaczył antytyp tej historii: wezwanie Gedeona do broni przedstawia wezwanie naszego Pana ludu wieku Ewangelii, do zaciągania się do świętej wojny z grzechem, błędem, samolubstwem i światowością. Na wezwanie zareagowało 32.000 mężów przedstawiających tych wszystkich, którzy weszli w próbne usprawiedliwienie. Natomiast 22.000 rezygnujących z prowadzenia wojny przedstawiają te osoby, które obawiają się pójść dalej ograniczając się jedynie do prowadzenia walk o sprawiedliwość i przeżywają te walki w stanie próbnego usprawiedliwienia, to znaczy tych, którzy obliczając koszt boją się poświęcić i wejść w cięższą, trudniejszą część wojny. Pozostałe 10.000 przedstawia wszystkich poświęcających się. Spośród nich 9700 pochyliło się, aby się napić. Przedstawiają oni osoby nie okazujące pełni miłującej gorliwości i posłuszeństwa w stosunku do Słowa Pańskiego, to znaczy, Wielką Kompanię w wieku Ewangelii odrzuconą od wysokiego powołania. Odrzucenie ostatniego członka nastąpiło w jakimś krótkim czasie przed jesienią 1916 roku a nawet przed dniem 16 września 1914 roku. Trzystu mężów przedstawia prawdziwych wybrańców, którzy żyli po tym czasie, gdy Bóg odesłał ostatniego członka Chrystusa, który niepomyślnie przeszedł próby, do Wielkiej Kompanii.
(23) W „Photo-Drama of Creation” („Fotodrama Stworzenia”), opublikowanej przy końcu 1913 roku (scena na stronicy 38) nasz drogi Pastor napisał: „Triumf małej armii Gedeona nad zastępem nieprzyjaciół był typem OSTATECZNEGO zwycięstwa Chrystusa i Jego naśladowców nad zastępami grzechu” – a więc mowa o zwycięstwie, które należało do przyszłości w stosunku do publikacji Fotodramy. Trzysta mężów odniosło zwycięstwo w dwóch walkach (Sędz. 7:19-22; 8:10-12, 18-21). Walki te przedstawiają antytypicznie dwa konflikty kończące się ostatecznym zwycięstwem Maluczkiego Stadka. Pierwsza z tych walk odpowiada pierwszemu uderzeniu Jordanu, w którym, zgodnie z tym typem, nikt z Wielkiej Kompanii nie miał przywileju uczestniczenia aż do jego ukończenia i w którym to uderzeniu wszyscy ostatni członkowie Chrystusa brali udział aż do końca. Dlatego ta antytypiczna walka toczyła się od jesieni 1914 do jesieni 1916 roku. Druga antytypiczna walka przedstawia obecny publiczny konflikt z doktryną o wiecznych mękach (Zebee, ofiara, to jest ofiara Molocha, męki) i świadomością umarłych (Salmana, cień, duch, czyli zaprzeczenie śmierci), w którym Maluczkie Stadko bierze udział aż do końca. Jest to fragment ustępu, który mieliśmy pod rozwagą, gdy ogłosiliśmy w pierwszym numerze THE PRESENT TRUTH,