Boże”. W tych dwóch wersetach Królestwo Boże jest wzmiankowane w tak niedwuznaczny sposób, że nie ma żadnej wątpliwości, iż odnosi się do panowania Chrystusa w Tysiącleciu. To samo przez się jest wystarczające, aby obalić rozważaną fałszywą teorię, ale podamy także pewien bezsporny dowód, że wyrażenia te są zamienne. W poniższych ustępach Pisma Świętego Mateusz używa słów „królestwo niebieskie”, podczas gdy inni Ewangeliści używają słów „królestwo Boże”.

      Mat. 4:17: „Od onego czasu począł Jezus kazać i mówić: Pokutujcie, albowiem się przybliżyło królestwo niebieskie”.

 Mar. 1:14, 15: „…przyszedł Jezus do Galilei, każąc Ewangelię królestwa Bożego, a mówiąc: Wypełnił się czas, i przybliżyło się królestwo Boże”.

      Mat. 13:11: „Wam dano wiedzieć tajemnicę królestwa niebieskiego”. Mar. 4:11: „Wam dano wiedzieć tajemnicę królestwa Bożego”.

      Mat. 13:31: „Podobne jest królestwo niebieskie ziarnu gorczycznemu”. W równoległych ustępach: Mar. 4:30, 31; Łuk. 13:18, 19 użyto jedynie wyrażenia „królestwo Boże”.

      Mat. 19:14: ” Zaniechajcie dziatek, a nie zabraniajcie im, przychodzić do mnie; albowiem takich jest królestwo niebieskie”. W równoległych ustępach: Mar. 10:14 ; Łuk. 18:16 czytamy „królestwo Boże”.

      Mat. 19:23: „…z trudnością bogaty wnijdzie do królestwa niebieskiego”. W następnym wierszu (w. 24) mamy dowód, że Mateusz użył tych wyrażeń zamiennie, ponieważ on tam mówi  „królestwa Bożego”. A w równoległych ustępach: Mar. 10:23-25; Łuk. 18:24, 25 jest użyte wyłącznie wyrażenie „królestwo Boże”.

      Aczkolwiek można podać jeszcze więcej dowodów ufamy, że to co podano powyżej jest
kol. 2
dostateczne, by przekonać każdy bezstronny umysł, iż terminy „królestwo Boże” i „królestwo niebieskie” są użyte w Piśmie Świętym zamiennie i odnoszą się do jednej i tej samej rzeczy.

      Ale na poparcie powyżej podanej teorii jest argumentowane: „Jak poza tym Kościół podczas wieku Ewangelii, w czasie jego cierpienia, może być królestwem Bożym a także być królestwem w jeszcze innym sensie podczas wieku Tysiąclecia, jeżeli Kościół wieku Ewangelii nie jest nazwany królestwem Bożym, a przyszły królestwem niebieskim?” Na to odpowiadamy, że żadne takie odróżnienie nie jest potrzebne. Kościół podczas wieku Ewangelii jest Królestwem tylko w sensie spodziewania się; możnaby o nim mówić jako o „Królestwie embrionalnym”. Z jego wywyższeniem i narodzeniem z Ducha w Pierwszym Zmartwychwstaniu staje się on aktualnie i zupełnie Królestwem Bożym, Królestwem Niebieskim, całkowicie „wzbudzonym” (Dan. 2:44).

      W dalszym ciągu jest argumentowane, że wyrażenie „królestwo Boże” musi stosować się tylko do wieku Ewangelii, gdyż (w Ew. Łuk. 17:20, 2) czytamy: „A będąc pytany od Faryzeuszów, kiedy przyjdzie Królestwo Boże, odpowiedział im i rzekł: Nie przyjdzieć królestwo Boże z postrzeżeniem [widocznym, zewnętrznym okazaniem]: Ani rzeką: Oto tu, albo oto tam jest: albowiem oto królestwo Boże wewnątrz [margines: pośród, pomiędzy] was jest”. Oczywiście Jezus nie miał na myśli, że ono jest w sercach obłudnych faryzeuszów do których mówił! Ale było ono w pośród nich tak, jak było reprezentowane w Nim samym i Jego uczniach, a oni byli zbyt zaślepieni przez uprzedzenie, aby je rozpoznać.
BS '84,71.

kol. 1

ODRZUCENIE
BŁĘDÓW CIEMNYCH WIEKÓW
ODNOŚNIE PIEKŁA

      Coraz więcej wymiata się mgły wieków ciemnych przez szeroki zasięg Biblii, przez niezależne studia biblijne przy użyciu lepszych pomocy biblijnych i przez wielki wzrost wiedzy w tym „czasie ostatecznym” (Dan. 12:4). Na przykład jest to prawdą, gdy chodzi o przedmiot piekła. Kościoły wieków ciemnych znajdowały się pod złudzeniem, że piekło to miejsce ogniotrwałych diabłów i wiecznych mąk w literalnym ogniu dla przeważającej części ludzkości – dla wszystkich oprócz stosunkowo niewielu wiernych chrześcijan.

      Lecz; Pismo Święte jasno oświadcza, że pierwszym piekłem (w hebrajskim Starym Testamencie szeol, czasem tłumaczone jako grób i dół) jest stan milczenia, ciemności, zapomnienia i absolutnej nieświadomości lub niepamięci w grobie, do którego idą dobrzy i źli po śmierci (1Moj. 37:35; 1Król. 2:6, 9; Ijob 14:13, 21; 17:13; Psalm 6:6; 31:18; 88:11, 12; 115:17; 146:4; Kazn. 9:5, 10; Izaj. 38:18, 19).
kol. 2
Odpowiednikiem hebrajskiego słowa szeol w greckim Nowym Testamencie jest hades i ma ono to samo znaczenie (Psalm 16:10; Dz.Ap. 2:27, 29; Ozeasz 13:14; 1Kor. 15:55). W nim umarli śpią oczekując wzbudzenia w zmartwychwstaniu (1Kor. 15:6, 18; 1Tes. 4:13, 14), jak w przypadku Łazarza (Jan 11:11-14). Pierwsze piekło różni się od drugiego piekła (gehenna w greckim Nowym Testamencie) lub śmierci drugiej, w którą będą wrzuceni grzesznicy, którzy nie zechcą się zreformować, tj. w stan wiecznego zniszczenia lub unicestwienia bez żadnej nadziei zmartwychwstania, symbolizowany przez jezioro ogniste (Obj. 20:13, 14; 21:8).

      Cieszymy się, że wielu odrzuca dziś sprzeczne i kłamliwe wyznania wieków ciemnych i udają się wprost do świadectwa Słowa Bożego, aby nauczyć się prawdy o piekle. Z Biblii dowiadują się, że gdy Jezus umarł za nasze grzechy i przez części trzech dni był w piekle (greckie hades), to nie był On żywy w miejscu

poprzednia strona – następna strona