Teraźniejsza Prawda nr 374 – 1987 – str. 44
bydła i płodów rolnych nie rozpoznały siebie ani drudzy nie rozumieli, iż oni są typami Chrystusa (4Moj. 18:12-15), jednakże przy ich wyborze został dokonany podział w taki sposób, że zarówno Jezus jako Chrystus wyraźnie został przedstawiony świętym jako antytypiczny pierwiastek (1Kor. 15:23) i Kościół jako Chrystus także został wyraźnie przedstawiony jako antytypiczny pierwiastek (1Kor. 15:23; Obj. 14:4; Jak. 1:18).
Jakub przejmując od Ezawa prawo pierworodztwa (1Moj. 27) nie śnił nawet że był typem Chrystusa jako Izraela Duchowego wypierającego cielesnego Izraela w wyborze na główne stanowisko (Rzym. 9:10-14); ani też nikt inny tego się nie domyślił w wiekach patriarchów i żydowskim, lecz werset Pisma Świętego właśnie zacytowany wyraźnie manifestuje to objawienie ukryte w historii Jakuba i Ezawa. Gedeon nie rozumiał, że był typem Jezusa jako Wodza naszego zbawienia (Sędz. 7; Żyd. 2:10) ani też jego trzystu wybrańców nie zdawało sobie sprawy, że stanowili typ Kościoła jako wybranej Pańskiej Armii (Efez. 6:10-18), która przy końcu tego wieku bierze udział zwłaszcza w dwóch bitwach przeciw imperium szatana i jego naukom. W przedstawionych właśnie wersetach (porównaj z Psalm 83:10, 12-18) zostało to wyjawione świętym.
Kto w przeszłości mógł przypuszczać, że Dawid i Salomon jako królowie stanowili typy Chrystusa, Głowy i Ciała, jako Wielkiego Króla (Ezech. 37:24, 25; Psalm 72:1-20; Dz.Ap. 13:34; Obj. 3:7; 1:18; 20:11-14; Rzym. 8:17-21; 14:9; 2Tym. 2:10-15; Mat. 12:42 – Chrystus jest większy od Salomona tak jak antytyp jest większy od typu, panowanie Salomona w pokoju jest typem panowania Księcia Pokoju). Znajdujemy także ukrytą tajemnicę w sędziach, którzy oswobadzali Izraela, np. Otoniel (Sędz. 3:9-11) jako sędzia oswobadzający Izraela jest typem na Wielkiego Sędziego, Głowę i Ciało, który we właściwym czasie oswobodzi świat (Obj. 20:11-14; Dz.Ap. 17:31; 1Kor. 6:2, 3), lecz żaden z tych sędziów nie pojmował tej skrytej tajemnicy ani im współcześni, ani też nikt inny żyjący wówczas.
Podobnie dochodzimy do wniosku, iż tajemnica ta była ukryta w Aaronie, najwyższym kapłanie, w dniu pojednania (3Moj. 9 ; 16) jako typie Chrystusa, Głowy i Ciała, w Najwyższym Kapłanie Świata (Żyd. 7:26, 27; 10:1-10, 19; 13:10-16) a po dniu pojednania w Aaronie jako typie Jezusa, naszym Najwyższym Kapłanie (Żyd. 3:1; 5:5) i w synach Aarona, typach wiernych naśladowców Jezusa, jako kapłanach (1Piotra 2:5, 9; Obj. 1:5; 5:10; 20:4, 5; 2Kor. 2:15; Efez. 5:2; Filip. 4:18). W tym życiu Najwyższy Kapłan Świata przez swego Głównego Kapłana i podkapłanów sprawuje ofiary za lud. W Tysiącleciu będzie On błogosławił lud. Ale ani Aaron, ani jego synowie, ani nikt z żyjących w wieku żydowskim nie rozumiał tych rzeczy. Tymczasem w wieku Ewangelii jesteśmy uprzywilejowani zrozumieniem tej poprzednio skrytej, lecz obecnie wyjawionej tajemnicy.
kol. 2
W Mojżeszu jako pośredniku jest objawiona ta sama tajemnica, w jego czynach opisanych w Księdze Wyjścia. Dzisiaj rozumiemy, że Chrystus, Głowa i Ciało, jest tym wielkim Poślednikiem, którego członkowie w czasie swego ziemskiego życia wypracowywali pieczęć Nowego Przymierza przez ofiarowanie się aż do śmierci i w Tysiącleciu natychmiast przypieczętują oni Przymierze na rzecz Boga przez pokropienie krwią antytypicznych Ksiąg Prawa – Boskiej sprawiedliwości i podczas tysiąca lat będą stopniowo pieczętować Przymierze na rzecz ludzkości przez udzielanie posłusznym prawa do życia z towarzyszącymi mu prawami życiowymi (kropienie ludu antytypiczną krwią – Żyd. 9:14-23). Jednak ani Mojżesz, ani lud, ani nikt inny z żyjących podczas wieku żydowskiego nie wiedział, że został wykorzystany w taki typiczny sposób, zatem była to ukryta tajemnica. W Mojżeszu jako proroku była ukryta ta sama tajemnica – iż Chrystus, Głowa i Ciało, jest tym wielkim Prorokiem. Prawdą jest, że te wersety przywodzą na myśl złożonego Proroka („proroka z pośrodku ciebie, z braci twej”), lecz były podane tak zagadkowo, że nikt wówczas nie spodziewał się, że Prorok ten będzie się składał z braci (5Moj. 18:15-18; Rzym. 8:29). Święty Piotr (Dz.Ap. 3:19-25) był pierwszym z Apostołów, który częściowo uchwycił myśl o złożoności tego Proroka. Lecz dopiero w czasie służby świętego Pawła w pełni zrozumiano, że Prorok ów to Chrystus, Głowa i Ciało, ukryta tajemnica „teraz objawiona świętym jego” (Kol. 1:26).
Ponadto dochodzimy do wniosku, że tajemnica ta była ukryta w przybytku i Świątnicy. Żaden Izraelita w wieku żydowskim nie zdawał sobie sprawy, że były one typem Chrystusa, Głowy i Ciała, jako miejsce zamieszkania Boga i miejsce spotykania się Boga ze światem i błogosławienia mu (Obj. 21:3-5; 1Piotra 2:4-6; Efez. 2:19-22; 1Kor. 6:19 [nie ciała]; 3:16, 17; Żyd. 9:11, 12). Ta tajemnica była także ukryta w mieście Jeruzalem, które „jest [przedstawia] miasto wielkiego króla” (Mat. 5:35). Nikt jednak w wieku żydowskim nawet nie podejrzewał, że Jerozolima przedstawiała Chrystusa, Głowę i Ciało, jako Boską władzę nad ziemią. Chociaż Stary Testament w sposób zawoalowany napomyka o tym (Izaj. 66:10-14), Nowy Testament po raz pierwszy czyni to wyraźnie: Obj 21:9-22:3; Gal. 4:26 – Apostoł tutaj to samo greckie słowo ano (wysoko) tak podaje: „ono górne [w górze] Jeruzalem”. Występuje też ono u Filip. 3:14 w wyrażeniu: „powołania… z góry [ano]”. To wskazuje, iż wysokie powołanie z Filip. 3:14 jest tym samym powołaniem, jakim objęci są ci, którzy stanowią ano (górne) Jeruzalem. To wyrażenie u Gal. 4:26 dowodzi, że niebiańskie powołanie z Żyd. 3:1 i powołanie z 1Piotra 5:10 są tymi samymi, co powołanie z Filip 3:14. Poszukiwanie przez świętego Pawła tego powołania od Damaszku także dowodzi tego.
Zauważmy, iż właściwie wszystkie te rozmaite figury, pod którymi ta tajemnica – Chrystus, pomazaniec w was –