PRZEJŚCIE – 10 KWIETNIA 1987

„… miał baranek być zabity” (Łuk. 22:7).

      Żydzi często tydzień świąteczny określali słowem „przejście” lub inaczej świętem przejścia, które zaczynało się piętnastego dnia miesiąca nisan. Jednak nie powinniśmy utożsamiać tego znaczenia z częstymi odniesieniami do „przejścia” występującego w Piśmie Świętym, gdy nie towarzyszy mu słowo święto, odnoszącego się ogólnie do baranka zabitego, zwanego przejściem. Na przykład, czytamy „Tedy przyszedł dzień przaśników, którego miał baranek (paschalny) być zabity”. Ponownie nasz Pan posłał uczniów, aby zapytali gospodarza, „Gdzie jest gospoda, kędybym jadł baranka (Paschę) z uczniami moimi?” Czytamy dalej, „I nagotowali baranka” (Paschę). Nasz Pan, gdy usiadł z uczniami przy stole, aby spożyć baranka, powiedział, „Żądając żądałem tego baranka (Paschę) jeść z wami, pierwej niżbym cierpiał. Boć wam powiadam, że go więcej jeść nie będę, aż się wypełni w królestwie Bożym” (Łuk. 22:7, 11, 13, 15, 16). Chociaż Żydzi ciągle myślą raczej o tygodniu wielkanocnym (paschalnym), niż o baranku wielkanocnym, my przeciwnie, i w zgodności z przykładem naszego Pana oraz Apostołów, okazujemy szczególny wzgląd dla baranka będącego typem „Baranka Bożego, który gładzi grzech świata” i pod którego krwią pokropienia my, obecnie wierzący, „przechodzimy”, czyli jesteśmy zachowani wcześniej niż świat.

      Boskie zarządzenia dla Żydów były typiczne
kol. 2|
i zawierały mnóstwo cennych lekcji dla nas należących do antytypicznego, czyli duchowego Izraela. W typie Pan zaofiarował szczególnie dwie wielkie religijne okazje swojemu ludowi, jedną na początku świeckiego a drugą na początku religijnego roku. Rok religijny rozpoczynał się wiosną, licząc od nowiu miesiąca najbliższego wiosennego porównania dnia z nocą, w przybliżeniu około pierwszego kwietnia uwzględniając jeszcze różnicę między czasem słonecznym i księżycowym. Nasz Pan, w związku z tym, wyznaczył na początku ich religijnego roku Paschę, zabicie i spożywanie baranka wielkanocnego czternastego dnia, po którym miało nastąpić tygodniowe święto przejścia z przaśnym chlebem. Cywilny rok Żydzi zaczynali sześć miesięcy później, w siódmym miesiącu, w przybliżeniu około pierwszego października. Właśnie, na początku tego cywilnego roku ustanowione były ofiary dnia pojednania w związku z świętem namiotów czyli Kuczek, w których Izraelici przypominali sobie swój pobyt na puszczy w okresie wędrówki z Egiptu do Chanaanu.

      Te dwie wielkie uroczystości religijne obrazowały tę samą lekcję z różnych punktów widzenia: pierwsza podkreślała szczególniej „przejście” pierworodnych, którzy również byli przedstawieni w pokoleniu Lewiego, na czele którego stało kapłaństwo. Chociaż typ zdaje się obrazować przejście i wyzwolenie całego Izraela

poprzednia strona – następna strona