Teraźniejsza Prawda nr 372 – 1987 – str. 14
Dane tu jest pod uwagę wysokie powołanie. Jest ono najwyższą łaską jaka kiedykolwiek była dana członkom upadłego rodzaju ludzkiego. Małe Stadko w żniwie ogłasza zbawienie Kościoła i świata. Następnie jeszcze obwieszcza, „Bóg twój króluje!” Nadszedł czas! Pokazuje jak proroctwa przepowiadają, iż już jest czas drugiego adwentu. Czy można się dziwić, że znajdują w tym przyczynę radości?
Modlitwa Kościoła, często powtarzana, została wysłuchana! Królestwo Boże naprawdę przyszło! Jest ono ustanawiane w czasie panowania obecnych królów ziemi! Umarli w Chrystusie powstali już i zostali wywyższeni z Panem ich Głową! A członkowie „nóg” ciała Chrystusa, którzy jeszcze przebywają w ciele, czerpią natchnienie od uwielbionej części Ciała, która już wstąpiła na górę (do Królestwa) Bożą, odbijają w pewnej mierze najwyższą chwałę, jak to uczynił Mojżesz, gdy zstąpił z góry Synaj. Oblicza tych posłanników promieniują blaskiem niebiańskiej radości, która napełnia ich serca i przepływa przez ich usta, gdy obcują z sobą wzajemnie i z Panem oraz zwiastują każdemu narodowi (na górach) dobre nowiny, że rozpoczęło się panowanie Emanuela! Tymi cudownymi prawdami są: Królestwo Boże w trakcie ustanawiania; Pan Jezus i zmartwychwstali święci są już tutaj i jako członkowie tego zaszczyconego Ciała, jako „nogi tego”, chociaż jeszcze w ciele, mają również pozwolenie być współpracownikami i zwiastować radość wielką wśród ludzi oraz powiadomić ich o dziwnych i niepokojących wydarzeniach, które muszą przygotować drogę dla i wprowadzić chwalebne panowanie sprawiedliwości!
Werset 8 zwraca naszą uwagę na stróżów. W starożytności stróżowie byli milicjantami, którzy trzymali straż na murach miasta. Antytypiczne miasto Jeruzalem, prawdziwy Kościół, ma jako swych stróżów członków gwiezdnych, pielgrzymów, pomocniczych pielgrzymów i starszych. „Wynoszenie głosu” przedstawia ogłaszanie przez nich Słowa Bożego będącego na czasie w paruzji. Poselstwo to jako Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka śpiewali razem, to znaczy, ogłaszali je w pełnej wzajemnej zgodności. Nie wydawali w śpiewie niezgodnych tonów, lecz śpiewali razem melodyjnie proklamując w całkowitej harmonii poselstwo żęcia. Powodem tej zgodności w ich ogłaszaniu poselstwa żęcia był fakt widzenia Prawdy we wzajemnej zgodności – „bo okiem w oko ujrzą”. Zwróćmy uwagę na to, kiedy panowała ta pełna zgoda – gdy Pan znowu przywiedzie Syjon. Syjon oczywiście przedstawia Kościół. Werset ten mówi o Panu przyprowadzającym zasię (znowu) Syjon. Co to znaczy? Wyjaśniamy, iż Syjon miał dwie niewole. Pierwsza była w żydostwie, rabinizmie, doświadczana przez prawdziwych naturalnych Izraelitów, a w żniwie żydowskim Bóg wyprowadził Syjon z tej niewoli. Druga niewola Syjonu miała miejsce w symbolicznym Babilonie, z której Bóg nas wyprowadził podczas paruzji – „zasię Pan Syjon przywiedzie”.
kol. 2
Widzimy, iż werset ten oświadcza, że podczas wyzwalania przez Boga Syjonu z drugiej niewoli uwalniania go z Babilonu w sensie pieczętowania wybranych w żniwie na ich czołach – pielgrzymi, pomocniczy pielgrzymi i starsi będą proklamować Prawdę w zupełnej wzajemnej zgodności. Jednak, poczynając na krótko przed śmiercią naszego Pastora, wkradła się niezgoda w Ameryce i w Brytanii, która znacznie zwiększyła się zaraz po jego śmierci, wśród pielgrzymów, pomocniczych pielgrzymów i starszych, wyrażająca się coraz intensywniej w kontrowersjach w sferze doktryn i zarządzeń. Doprowadziło to do powstania obecnie 60 grup pod przewodnictwem byłych pielgrzymów, pomocniczych pielgrzymów i starszych toczących wzajemne spory.
SYJON PRZEŻYWA WYZWOLENIE
Tak więc, Syjon przeżył swoje drugie wyzwolenie, gdy panowała zgoda wśród wodzów ludu Bożego i zanim ją utracili we wzajemnych stosunkach. Stąd wszyscy wybrani byli zapieczętowani na swoich czołach, zanim zaczęła się wkradać dysharmonia, i zaczęło się wspomniane odpadanie, to znaczy wszyscy, którzy kiedykolwiek osiągnęli stanowisko w Oblubienicy przedtem zostali spłodzeni z Ducha i przyszli do Prawdy. Zatem werset ten dowodzi, iż drzwi do Królestwa zarodkowego zostały zamknięte przed śmiercią naszego Pastora, czego należało się spodziewać, ponieważ jego misją było nadzorowanie pod przewodnictwem Jezusa aż do (wiernego) ukończenia pracy żęcia i pokłosia. Niektórzy mogliby jednak zarzucić, iż dysharmonia istniała wśród wodzów w czasie żęcia. Na to odpowiadamy: (1) Nie wśród stróżów Syjonu, lecz była ona między tymi, którzy zostali usunięci ze stanowiska stróżów; jednak nie było kontrowersji wśród tych, którzy byli i pozostali stróżami; i (2) podniesiony zarzut wskazywałby, że werset mówi nieprawdę, ponieważ on oświadcza, iż podczas drugiego wyzwolenia Syjonu z niewoli, to znaczy, podczas okresu żęcia i pokłosia, wszyscy stróżowie będą w zgodzie i będą śpiewać tą samą pieśń, pieśń Mojżesza i Baranka. Dlatego nieporozumienia zaczynające się krótko przed śmiercią brata Russella i szybko rozwijające się tuż po jego śmierci w kontrowersji o zasięgu światowym, z których powstało 60 grup dowodzą, iż przed tymi konfliktami reszta wybranych została uwolniona z Babilonu w drugim wyzwoleniu Syjonu. Dlatego drzwi do Królestwa zarodkowego zostały zamknięte przed nadejściem dysharmonii i podziałów a zatem przed śmiercią naszego Pastora.
Werset 9 odnosi się do duchowego i naturalnego Jeruzalem. Lud Boży śpiewał razem w wielkiej pieśni Mojżesza i Baranka, poselstwa wysokiego powołania i restytucji. Jak ich serca radowały się w tym zostało wyrażone w hymnie nr 79: