w Wieku Ewangelii (Maluczkie Stadko i Wielka Kompania – Łuk. 12:32; Obj. 7) jako pierwsze „przejdą z śmierci do żywota” (Jan 5:24; 1Jana 3:14), otrzymają swe dziedzictwo wraz z Panem w duchowym królestwie (Jan 14:3; Mat. 5:12) i rozpoczną swe tysiącletnie pośredniczące panowanie. Inni potomkowie Ketury (1Moj. 25:3, 4) pokazują w typie wewnętrzne podziały w niektórych z wymienionych powyżej sześciu klas.

      Jak istotne znaczenie mają więc trzy żony Abrahama, przedstawiając trzy wielkie matki, czyli przymierza: Sara (księżna) – przedstawia zarysy rozwoju Chrystusa w Przymierzu Abrahamowym potwierdzonym przysięgą. Hagar (ucieczka0 – przymierze Zakonu, zrządzone, by dać życie, lecz było „ku śmierci” (Rzym. 7:10),
kol. 2
zostało „wyrzucone” w wieku Ewangelii (Gal. 4:30). Ketura (kadzidło) – Przymierze Nowe, które niesie błogosławieństwa restytucji wszystkim narodom ziemi w czasie wieku Tysiąclecia! I jakże Przymierze Sary, królewskie przymierze, zaćmiewa pozostałe! Nie zapominajmy, że Ciało musiało umrzeć wraz z Głową, Jezusem, aby wraz z Nim żyć (2Tym. 2:11, 12) i uczestniczyć w chwalebnym pośredniczącym dziele kropienia i oczyszczania świata w nowym wieku Tysiąclecia. Niech każdy z nas będzie wierny w służeniu Mu teraz tak, aby mógł uczestniczyć w „świecie przyszłym” (Żyd. 2:5) w pomaganiu rzeszom ludzi w kroczeniu gościńcem świątobliwości otrzymując „radość i wesele”, gdy „żałość i smutek uciecze” (Izaj. 35).
P ‘85, 40.

kol. 1

 ŻNIWO W PROROCTWIE

Izaj. 52:1-12

(Dokończenie artykułu z Ter. Pr. Nr 370)

PRZYMIOTY BOGA OBJAWIONE W ŻNIWIE

      Jednak ten stan nie miał trwać zawsze, ponieważ werset 6 mówi, iż „dnia onego” poznają imię Jehowy (charakter) i że to On jest tym o którym mówi (Dan. 12:1). W żniwie wieku Ewangelii zobaczą cudowną Mądrość, Sprawiedliwość, Miłość i Moc swego Boga, ujrzą jak te przymioty są zrównoważone i występują we wzajemnej harmonii i to w jasności większej od jakiejkolwiek możliwej przedtem. Jednak do czasu żniwa ani pobożność, ani wiedza nie mogły doprowadzić do zrozumienia tych rzeczy, ponieważ jeszcze nie nastąpił właściwy czas. Na przykład, tak jak Mojżesz pragnął widzieć Boga (2Moj. 33:18-20) i odmówiono mu tego, podobnie stało się w antytypie z filadelfijskimi członkami gwiezdnymi. Prosili, aby mogli ujrzeć chwałę Bożą, tj. doskonały charakter Boga, składający się z mądrości, sprawiedliwości i miłości, doskonałych w sobie pojedynczo i doskonałych we wzajemnej równowadze i w tej równowadze doskonale kontrolujących inne Boskie przymioty w usposobieniu. Owi członkowie gwiezdni we wszystkim co studiowali wnikali w swoje doktryny i praktyczne doświadczenia starając się gorliwie zrozumieć i doświadczyć Boga jako mającego taki charakter. Poszukiwania te i pragnienia były antytypem gorliwej prośby Mojżesza (Ukaż mi proszę, chwałę twoją, w. 18).

      Bóg obiecał dać Jezusowi w niektórych członkach gwiezdnych zupełne zrozumienie wszystkich swoich przymiotów. (przejdzie wszystko dobre moje przed twarzą twoją, w.   19). Jednak okazało się, że byli nimi członkowie gwiezdni w paruzji i epifanii, ponieważ tego zrozumienia nie otrzymali filadelfijscy członkowie gwiezdni, lecz laodycejscy. Otrzymali je, aby zamanifestować zupełny Boski
kol. 2
plan i zamiar wobec wszystkich klas związanych z Jego planem, który tutaj jest określony jako Jego imię. Praca ta wymagała całego okresu laodycei, to znaczy paruzji i epifanii (zawołam z imienia Pan).

      Plan ten jest zsumowany w dwóch częściach: w wyborze (zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, to znaczy, Bóg udostępni wybór komu zechce, komu będzie Mu się podobało) i w wolnej łasce (zlituję się, nad kim się zlituję, to znaczy, iż Bóg udzieli wolnej łaski komu będzie Mu się podobało; a Jego upodobanie w obu przypadkach było wynikiem doskonałego zespolenia Jego mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości działających różnorodnie w zależności od różnorodnej postawy serca każdej klasy).

      Większość członków gwiezdnych w filadelfii wierzyła nader niedoskonale w wybór i zaprzeczała wolnej łasce, mniejszość zaś wierzyła niedoskonale w wolną łaskę i zaprzeczała wyborowi. Żaden z nich nie mógł zharmonizować tych dwóch poglądów wzajemnie, z innymi naukami, ze wszystkimi tekstami Biblii, z Boskim charakterem, z okupem, z faktami i zamierzeniami Biblii stanowiącymi siedem kryteriów sprawdzających Prawdę. Dlatego, chociaż wierzyli w każdym razie, iż Bóg jest mądry, mocny, sprawiedliwy i miłujący, nie mogli dostrzec, że to jest prawdą w każdej sytuacji. Dlatego Bóg nie raczył udzielić im widoku swej chwały. Z tego powodu ujrzenie jej zostało zarezerwowane laodycejskim członkom gwiezdnym. W głównych zarysach była ona najpierw pokazana posłannikowi paruzji a co jemu nie było uczynione jasnym jest i będzie rozjaśniane posłannikowi Epifanii. Manifestacja charakteru (chwały) Boga ostatecznie stanie się zupełna.

      Jedynie Prawda paruzji i epifanii daje nam ten cudowny obraz naszego Boga. A lud Boży

poprzednia strona – następna strona