Teraźniejsza Prawda nr 372 – 1987 – str. 11
onego słuchać będziecie we wszystkim, cokolwiek do was mówić będzie. I stanie się, że każda dusza, któraby nie słuchała tego proroka, będzie wygładzona z ludu” (Dz. 3:22, 23). Proroctwo to odnosi się do „czasu naprawienia wszystkich rzeczy” i jest cytowane przez Apostoła Piotra jako dające się wówczas zastosować (Dz. 3:21).
Ów prorok lub nauczyciel, „Chrystus” – Głowa i Ciało – został „wzbudzony” podczas wieku Ewangelii i wkrótce, w okresie tysiącletnich rządów pośrednika, rozpocznie dzieło kropienia i oczyszczania ludzkości, a dusza (osoba), która wówczas nie okaże posłuszeństwa i nie oczyści się, zostanie . zniszczona. W tym wieku stuletni grzesznik zostanie odrzucony, mimo iż wtedy w porównaniu okaże się dzieckiem (Izaj. 65:20).
TRZY ŻONY ABRAHAMA
Przypomnijmy sobie pokrótce te trzy przymierza, tak jak one są przedstawione jako typ lub alegoria (Gal. 4:22-31). Apostoł Paweł wyjaśnia, że żona Abrahama, Sara, była typem przymierza zawartego z Abrahamem, które dotyczyło obiecanego „nasienia”. Z upływem lat, gdy nie urodziło się im żadne dziecko, Abraham i Sara zaczęli szukać rozwiązania problemu w inny sposób: Hagar zajęła miejsce żony i urodziła syna, który widocznie miał zostać dziedzicem. Podobnie, pierwotna obietnica jaką Bóg dał Abrahamowi odnosiła się do Chrystusa, lecz On nie narodził się, zanim nie „przyszło wypełnienie czasu” (Gal. 4:4), a tymczasem z góry Synaj dany był Zakon, pozornie zastępujący oryginalne przymierze. Pod Przymierzem Zakonu cielesne nasienie zostało otoczone macierzyńską opieką i rozwinięte – cielesny Izrael. Lecz Przymierze Abrahamowe nie zawiodło, bo gdy Przymierze Hagary doprowadziło do narodzenia cielesnego Izraela (pokazanego w typie przez Ismaela), prawdziwe nasienie Abrahama – „dziedzice według obietnicy”, Chrystus Jezus i członkowie Jego ciała – duchowy Izrael (Gal. 3:29) – zostało otoczone macierzyńską opieką i narodziło się pod warunkami oryginalnego Przymierza Sary.
Aż dotąd Paweł doprowadza prezentowany przez siebie typ i antytyp, ponieważ mówi jedynie o dwóch nasieniach, naturalnym i duchowym, oraz o dwu przymierzach, pod którymi nasiona te się rodzą. Ale gdy dowiadujemy się, że „po tych dniach” „Przymierze” Nowe Bóg ma ustanowić naturalnie pytamy: dlaczego to nowe przymierze nie zostało pokazane w typie przez którąś z żon Abrahama? Tymczasem na podstawie dalszych badań stwierdzamy, że zostało ono w taki sposób przedstawione w typie. Udawszy się do 1Moj. 24:67 czytamy, że Izaak przyjął Rebekę w namiocie Sary i stała się ona jego prawowitą żoną itd., co typicznie pokazuje, w jaki sposób niebiański oblubieniec przyjmie swą oblubienicę u kresu jej ziemskiej wędrówki, pod koniec wieku Ewangelii, wprowadzi ją do siebie
kol. 2
i połączy się z nią radując się wszystkimi obietnicami danymi w pierwszym przymierzu (czyli Przymierzu Sary). W następnym wersecie ( 25:1) czytamy: „Potem Abraham pojął drugą żonę, której imię było Ketura”. Ketura przedstawia, tak jasno jak typ może przedstawiać, właśnie Przymierze Nowe.
SZEŚCIU SYNÓW KETURY
Każde z pierwszych dwu przymierzy urodziło tylko po jednym potomku: pierwsze duchowego Izraela, „dziedzica wszystkich rzeczy” (Izaak; Żyd. 1:2; Rzym. 8:17), a drugie – cielesnego Izraela „według wybrania … miłymi dla ojców” (Ismael; Rzym. 11:28). Lecz Przymierze Nowe (Ketura) rodzi sześciu synów (1Moj. 25:2). Tak Przymierze Nowe otoczy macierzyńską opieką i da życie wieczne sześciu klasom zbawionym spomiędzy rodzaju ludzkiego w wieku Tysiąclecia, które odpowiednio przedstawiają co następuje:
(1) Zamram: przedstawia siedemdziesięciu najwybitniejszych spośród Starożytnych i Młodocianych Godnych (starcy i młodzieńcy z Joela 2:28), którzy otrzymają najznamienitsze stanowiska w ziemskiej sferze Królestwa w czasie zawierania i pieczętowania Przymierza Nowego (2Moj. 24:1, 9).
(2) Joksan: ogólnie biorąc, przedstawia Godnych.
(3) Madan: Poświęconych Obozowników Epifanii, tych, którzy poświęcają się Bogu i zachowują wierność w swoim poświęceniu w Epifanii – będącej samym końcem wieku Ewangelii – gdy cztery klasy wybranych zapewniły w pełni swe członkostwo. Te cztery klasy wybranych z nasienia Abrahamowego są przedstawione jako te, które służą na dziedzińcu przybytku, który był ustawiony na puszczy, a ci poświęcający się przedstawieni są jako znajdujący się w obozie – stąd nazwa „obozownicy”.
(4) Midyjan: tych cielesnych Izraelitów, którzy w wieku żydowskim i wieku Ewangelii dzięki wierze i praktyce przychodzą do harmonii z Przymierzami Abrahamowym i Mojżeszowym pozostając wiernymi, choć się nie poświęcili.
(5) Jesbok: tych pogan (i niektórych Żydów), którzy przez wiek Ewangelii aż do czasów obecnych nie poświęcili swego życia Bogu, lecz pokutowali za swe grzechy i przyjęli Jezusa za swego zbawiciela pozostając wiernymi okupowi i sprawiedliwości.
(6) Suach (miejsce nizinne, depresja): nie wybrani, niewierzące rzesze ludzi składające się z niewierzących pogan i tych cielesnych Izraelitów, którzy porzucili obietnice przymierza. Są to owe „córki” z Joela 2:28; Izaj 60:4, gdyż quasi-wybrani wierzący są nazwani „synami” – tymi silniejszymi.
Tak sześciu synów Ketury zdaje się przedstawiać sześć klas, które otrzymają życie wieczne pod panowaniem Przymierza Nowego, jako ich symbolicznej matki, potem gdy dwie spłodzone z Ducha klasy wybranych