Teraźniejsza Prawda nr 369 – 1986 – str. 152
Myślenie o Bogu i Jezusie oraz Ich wielkiej miłości jest zawsze właściwe, szczególnie jednak teraz w okresie Świąt.
„ZNAJDZIECIE NIEMOWLĄTKO , UWINIONE W PIELUSZKI, LEŻĄCE W ŻŁOBIE”
Rozważmy inny znak, znajdujący się tym razem w Ewangelii Łuk. 2:10-20, bardzo znanym fragmencie Pisma Świętego. Oto słowa skierowane przez aniołów do pasterzy:
„Nie bójcie się; bo oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie wszystkiemu ludowi: iż się wam dziś narodził zbawiciel, który jest Chrystus Pan, w mieście Dawidowym. A to wam będzie za znak: Znajdziecie niemowlątko uwinione w pieluszki, leżące w żłobie”.
My, którzy żyjemy współcześnie, możemy mieć trudności ze zrozumieniem nazwy „swaddling clothes” (polski odpowiednik „powijaki”, którego miejsce w polskim tłumaczeniu Biblii zajęły „pieluszki” – przypis tłumacza). Niektórzy uważają, że jest to coś w rodzaju pieluszki, lecz w rzeczywistości powijaki to coś innego – jest to duży, kwadratowy kawałek tkaniny, w którą zawija się dziecko, aby miało ciepło i osłonę. Przed rozwinięciem zabezpieczały paski. Czymś osobliwym było to, iż owym pasterzom miało być dane jako znak znalezienie niemowlęcia zawiniętego w powijaki, leżącego w żłobie.
„A zaraz z onym aniołem przybyło mnóstwo wojsk niebieskich, chwalących Boga i mówiących: Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój w ludziach dobre upodobanie. I … gdy odeszli Aniołowie od nich do nieba … oniż pasterze rzekli jedni do drugich: Pójdźmy aż do Betlehemu, a oglądajmy tę rzecz, która się stała, którą nam Pan oznajmił. A tak spiesząc się, przyszli i znaleźli Maryję i Józefa, i ono niemowlątko leżące w żłobie. I ujrzawszy rozsławiali to, co im było powiedziane o tym dzieciątku. A wszyscy, którzy słyszeli, dziwowali się temu, co im pasterze powiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te słowa, uważając je w sercu swojem. I wrócili się pasterze, wielbiąc i chwaląc Boga ze wszystkiego, co słyszeli i widzieli, tak jako im było powiedziane”.
Widzimy więc z powyższego, w jaki sposób wypełnił się ów znak. Pasterze rzeczywiście znaleźli niemowlę zawinięte w powijaki, leżące w żłobie. Nie było to miejsce, w którym zazwyczaj znajduje się dzieci. Żłób jest w praktyce skrzynią lub korytem, w którym zwierzęta otrzymują pokarm.
ZNAKI ZAWARTE W SŁOWACH BOŻYCH SKIEROWANYCH DO SYMEONA
Przejdziemy do innego przykładu zawierającego znaki odnoszące się do Jezusa – Łuk. 2:25-35 w którym czytamy o Symeonie w podeszłym wieku:
kol. 2
„A oto był człowiek w Jeruzalemie, któremu imię było Symeon; a ten człowiek był sprawiedliwy i bogobojny, oczekujący pociechy Izraelskiej, a Duch Święty był nad nim. I obwieszczony był od Boga przez Ducha Świętego, że nie miał oglądać śmierci [mówiąc innymi słowy, nie miał zaznać śmierci], ażby pierwej oglądał Chrystusa Pańskiego [Mesjasza Pańskiego; słowo Chrystus znaczy „Pomazaniec”, w języku hebrajskim Mesjasz pochodzi od słowa maschak – ja pomazuję]. Ten przyszedł z natchnienia Ducha Świętego do kościoła; a gdy rodzice wnosili dzieciątko, Jezusa, aby uczynili według zwyczaju zakonnego przy nim. Tedy on wziąwszy go na ręce swoje, chwalił Boga i mówił: Teraz puszczasz sługę twego, Panie! według słowa twojego, w pokoju; gdyż oczy moje oglądały zbawienie twoje [ujrzał znak, który Pan mu przyrzekł], któreś zgotował przed obliczem wszystkich ludzi; światłość ku objawieniu poganom, a chwałę ludu twego Izraelskiego. A ojciec i matka jego dziwowali się temu, co powiadano o nim. I błogosławił im Symeon, i rzekł do Marii, matki jego: Oto ten położony jest na upadek i na powstanie wielu ich w Izraelu, i na znak, przeciw któremu mówić będą (I twoją własną duszę miecz przeniknie), aby myśli z wielu serc objawione były”.
Jezus był znakiem, przeciwko któremu skierowano wypowiedzi. Czy wypowiadano się przeciwko Jezusowi podczas okresu Jego ziemskiej służby? Oczywiście, że tak. Zwróćmy uwagę na Dzieje Apostolskie 4:25-30:
„Któryś Duchem Świętym przez usta Dawida, sługi swego, powiedział: Przeczże się wzburzyły narody, a ludzie próżne rzeczy przemyślali? Stanęli królowie ziemi, i książęta zebrali się wespół przeciwko Panu, i przeciwko pomazańcowi jego [który był znakiem, przeciwko któremu się wypowiadano] , Albowiem się zebrali prawdziwie przeciwko świętemu Synowi twemu Jezusowi, któregoś pomazał, Herod i Poncki Piłat z poganami i z ludem Izraelskim, aby uczynili, cokolwiek ręka twoja i rada twoja przedtem postanowiła, aby się stało. Przetoż teraz, Panie! wejrzyj na pogróżki ich, a daj sługom twoim ze wszystkim bezpieczeństwem mówić słowo twoje, ściągając rękę twoją ku uzdrawianiu i ku czynieniu znamion i cudów, przez imię świętego Syna twego Jezusa”.
Apostoł Piotr pokazuje tu jak za pośrednictwem Apostołów w imieniu Jezusa czyniono znaki i cuda. Jednak głównym punktem był tu Jezus, ten, o którym Symeon powiedział, że będzie znakiem, przeciwko któremu będzie się mówiło – a mówiono przeciwko Niemu. Żyd 12:3 mówi: „… uważajcie, jaki jest ten, który podejmował takowe od grzeszników przeciwko sobie sprzeciwianie”. Słowo „sprzeciwianie” ma w sobie myśl związaną ze słowem logos, które znaczy „słowo” – słowa przeciwko Jezusowi. Stało się to szczególnie