„[z przedimkiem określonym w języku angielskim, odpowiednikiem greckiego] właśnie Bogu, Ojcu swemu”. Dlatego Obj. 1:4-6 zaprzecza, aby Syn był Wszechmocnym Bogiem. Ten fragment Pisma Świętego w ogóle nie wymienia Ducha Świętego, stąd nie może być użyty jako rzekomy dowód Trójcy.

      Siedem duchów Bożych w w. 4, zgodnie z jednym ze znaczeń słowa duch, przedstawia nauki (2Tes. 2:2, 8; 1Jana 4:1-3; 5:6; Obj. 19:10) Biblii: (1) doktrynalne, (2) etyczne, (3) obietnicze, (4) napominające, (5) prorocze, (6) historyczne i (7) typiczne. Przez nie, jak uczy w. 4, otrzymujemy łaskę i pokój. Ten fragment – podobnie jak wyrażone w życzeniach „łaska i pokój” na wstępie wszystkich pism apostolskich zawierających takie życzenia – absolutnie nie wzmiankuje, aby miały one pochodzić od Ducha Świętego, ponieważ wyraziciele życzeń podają, iż one pochodzą jedynie od Boga i Chrystusa a to odrzuca Trójcę.

      W tej przydługiej rozprawie usiłowaliśmy przedstawić pozytywnie prawdziwy, biblijny stosunek między naszym miłującym Ojcem
kol. 2
Niebieskim i naszym drogim Panem Jezusem oraz pochodzącego od Nich Ducha Świętego. Jednak próbowaliśmy również zbić liczne rzekome dowody popierające błąd o Trójcy rozszerzany przez trynitarzy. Przekonaliśmy się, że podobnie jak Dagon, bóg Filistynów, nie mógł stać, lecz upadł nędznie w obecności Boskiej skrzyni przymierza (1Sam. 5), tak doktryna o Trójcy nie może się ostać, lecz pada sromotnie w obecności światła Boskiego Słowa świecącego w naszym dniu (Przyp. 4:18).

      Ufamy, iż wielu otrzyma pomoc z tej rozprawy do zaprzestania swej działalności – przesadnego wywyższania naszego Pana – która niewątpliwie zasmuca Jezusa, któremu nie będzie już przypisywać równości i współwieczności z Ojcem, lecz będzie w ich sercach i umysłach przypisywać Jehowie biblijnie nauczane zwierzchnictwo. Obyśmy zawsze oddawali właściwie i zgodnie z biblijną nauką: „Siedzącemu na stolicy [Ojcu], i Barankowi [Jezusowi] błogosławieństwo, i cześć, i chwałę i siłę na wieki wieków” (Obj. 5:13)!
P ’85, 50.

kol. 1

INTERESUJĄCE PYTANIA I ODPOWIEDZI

 „KSIĘGA ŻYWOTA” – DEFINICJA

      Pytanie: Co to jest „księga żywota”?

      Odpowiedź: Wyrażenie biblijne „księga żywota” jest użyte siedem razy (Filip. 4:3; Obj. 3:5; 13:8; 20:12, 15; 21:27; 22:19 – greckie słowo xulon tutaj użyte powinno być przetłumaczone jako drzewo życia; zobacz margines ASV oraz BT).

      Nie mamy myśleć o „księdze żywota” jako o wielkiej literalnej księdze. Aby lepiej zrozumieć, co oznacza wyrażenie „księga żywota”, powinniśmy najpierw zauważyć, że ogólnie mówiąc są dwie księgi życia – jedna dla wybranych i druga dla nie wybranych (Obj. 20:12). Według tego wersetu księgi (sześćdziesiąt sześć ksiąg Biblii) podczas wieku Ewangelii są stopniowo otwierane dla zrozumienia przez lud Boży. Jest to Barankowa księga życia (Obj. 13:8), lecz w Tysiącleciu będzie otwarta (stanie się zrozumiała) „druga księga … księga żywota” (objawienia nowego przymierza). Ponieważ Biblia jest prawdziwym opracowaniem wielkich przymierzy Bożych, dwóch ksiąg życia, możemy więc ogólnie powiedzieć, że odnoszą się one do przymierza Abrahamowego, które obejmuje wszystko a szczególnie w swych zarysach potwierdzonych przysięgą (1Moj. 12:3; 22:16-18) i do nowego przymierza, przymierza tysiącletniego (Jer. 31:31-34).

IMIONA ZAPISANE W „KSIĘDZE ŻYWOTA”

      Pytanie: Co oznacza zapisanie imion w „księdze żywota”?

kol. 2

      Odpowiedź: Czasem może to odnosić się do czyjejś urzędowej działalności w ustalonym przez Boga planie (2Moj. 32:33, 34), ale zazwyczaj oznacza, że czyjś charakter jest wpisany do przymierza przez wypełnienie jego zobowiązań. Przez to rozumiemy rozwój charakteru na podobieństwo Boże w harmonii z pewnym przymierzem, uzdolnienie kogoś do stania się uczestnikiem obietnic danego przymierza i ich realizacji.

      Podczas wieku Ewangelii każdy, poświęcony lub poświęcona w czasie wejścia do wysokiego powołania, rozpoczynał wpisywanie swego charakteru do przymierza potwierdzonego przysięgą, w zarysach przymierza Sary, w zarysach rozwijających Chrystusa, gdyż Chrystus, Głowa i członkowie Jego ciała, są antytypowym Izaakiem (Gal. 4:26, 28, 31). Niektórzy jednak zaniedbali kontynuowanie tego dobrego dzieła przez dopuszczenie, by grzech, błąd, samolubstwo i/lub światowość stanęły im na przeszkodzie do tego stopnia, że odpadli do Wielkiej Kompanii, do drugorzędnej wybranej klasy duchowej (Obj.7:9-17). Tak więc, zostali wykreśleni ze swoich miejsc jako członkowie klasy Maluczkiego Stadka (Obj. 3:5). A jeśli byli niewiernymi jako członkowie Wielkiej Kompanii, zostali wymazani ze swoich stanowisk jako tacy oraz całkowicie z egzystencji, zmarli śmiercią drugą. Jeśli jednak byli wiernymi jako członkowie klasy Wielkiej Kompanii, zapisali swoje charaktery do tych niższych zarysów wyborczego przymierza duchowego reprezentowanego przez Rachelę.

      Prawdziwie poświęcony i wierny lud Boży z czasów przed wiekiem Ewangelii – Starożytni

poprzednia strona – następna strona