Teraźniejsza Prawda nr 365 – 1986 – str. 93
ZBADANIE 1KOR. 12:4-6; 2KOR. 13:13; EFEZ. 4:30
Fragment 1Kor. 12:4-6 również nie naucza i nie zawiera w sobie myśli o Trójcy, chociaż trynitarze przyjmują go za dowód swej doktryny. Używający go do nauczania Trójcy mówią, iż w. 4 odnosi się do Ducha Świętego, co jest prawdą, i że w. 5 odnosi się do Jezusa, co również jest prawdą. Jednak zauważmy, że w. 4 nie nazywa Ducha Bogiem, ani w. 5 nie nazywa Jezusa Bogiem, lecz jedynie Ojciec, z tych rzeczy wymienionych w ww. 4-6, nazwany jest Bogiem w w. 6. Odwrotnie, w. 5 nazywa Jezusa Panem w przeciwieństwie do w. 6 nazywającego Ojca Bogiem, co zbija doktrynę o Trójcy. Dlatego w ww. 5, 6 Syn i Ojciec są pokazani kontrastowo, pierwszy jako będący Panem (nie Jehową), drugi jako będący Bogiem. Stanowi to ten sam kontrast jaki znajdujemy jeszcze wyraźniej przedstawiony w 1Kor. 8:6, gdzie Ojciec jest nazwany jednym Bogiem a Syn – jednym Panem. Kontrast występujący, w obu fragmentach dowodzi, że Ojciec, a nie Syn, jest Wszechmocnym Bogiem. Dlatego 1Kor. 12:4-6 odrzuca trynitarską doktrynę.
Trynitarze oferują jako dowód swej doktryny apostolskie błogosławieństwo: „Łaska Pana Jezusa Chrystusa, i miłość Boża, i społeczność [uczestnictwo] Ducha Świętego niech będzie z wami wszystkimi” (2Kor. 13:13). Tutaj ponownie widzimy, że wymienieni są Ojciec, Syn i Duch Święty, lecz zwróćmy uwagę, iż nie są oni przedstawieni jako będący trzema osobami, chociaż są tu bez wątpienia dwie osoby a trzecia rzecz wymieniona nie jest osobą, jak to już zostało wykazane. Dalej zobaczymy, iż werset ten nie mówi, że są to trzy osoby będące jednym Bogiem. Przeciwnie, tylko Ojciec jest tu nazwany Bogiem. Ponownie, Jezus, zamiast być nazwany Bogiem, jest nazwany Panem. Tutaj znowu znajdujemy ten sam kontrast między Ojcem i Synem, jaki dostrzegliśmy w 1Kor. 8:6 i w innych wersetach rzekomo udowadniających Trójcę. Ojciec jest tu nazwany Bogiem a Syn – Panem. Dlatego przeciwieństwo to dowodzi, że Syn nie jest Bogiem Wszechmocnym, lecz jest Nim tylko Ojciec. Stąd tekst ten odrzuca Trójcę.
Trynitarze cytują również Efez. 4:3-6 jako dowód swej doktryny. Chociaż Duch, Jezus i Ojciec są wymienieni w tym fragmencie, są jednak przedstawieni kontrastowo we wzajemnych stosunkach pokazujących, iż jedynie Ojciec jest Najwyższą Istotą. Zwróćmy też uwagę, że ten tekst ani nie nazywa Ducha „Panem”, ani „Bogiem”. Zauważmy jeszcze, że chociaż werset ten nazywa Syna jednym Panem (adon będąc ekwiwalentem różni się od Jehowy), nie nazywa Go jednym Bogiem, natomiast nazwa Bóg odnosi się do Ojca. Kontrasty w siedmiu zarysach chrześcijańskiej jedności – (1) jeden Duch, (2) jedno ciało, (3) jedna nadzieja, (4) jeden Pan, (5) jedna wiara, (6) jeden chrzest i (7) jeden Bóg – jasno dowodzą, iż żaden z pierwszych sześciu
kol. 2
nie jest Bogiem, ponieważ jest On siódmym zarysem naszej jedności (Jan 17:11, 21). Dlatego ten tekst odrzuca Trójcę.
Niektórzy trynitarze powołują się na Efez. 4:30, „Nie zasmucajcie Ducha Świętego”, próbując udowodnić, że Duch Święty jest osobą utrzymują, iż tylko osoby mogą być zasmucone. Lecz tak nie jest! Święte usposobienie w Bogu, Chrystusie, w innych i w człowieku samym może być i jest zasmucane, gdy on mniej lub więcej przestaje naśladować Chrystusa i ponownie wraca do życia w grzechu, błędzie, samolubstwie i światowości.
1PIOTRA 1:2; OBJ. 1:4, 5 NIE MÓWIĄ O TRÓJCY
Trynitarze używają wersetu zapisanego w 1Piotra 1:2 jako jednego ze swych dowodów. Zgodnie z ich metodą przypisywania swoich myśli każdemu wersetowi uważanemu przez nich za dowód popierający ich błąd, przypisują swoją myśl i temu wersetowi – eisegesis. Werset ten nie mówi, ani nie zawiera myśli, iż są trzy osoby, które stanowią jednego Boga. Przeciwnie, jedynie Ojciec jest tu nazwany Bogiem, natomiast Jezus jest nazwany Panem, zachodzi więc tutaj to samo zróżnicowanie, jakie zauważyliśmy w większości innych dowodów trynitarzy. Ponadto w. 3 zbija doktrynę trynitarzy, ponieważ bezpośrednio nazywa Najwyższą Istotę „Bogiem … Pana naszego Jezusa Chrystusa”. Dalej, słowo Duch, w w. 2 oczywiście nie oznacza duchowej istoty, lecz nowe serce, umysł i wolę, spłodzone przez Boga (1Jana 5:4), ponieważ Apostoł Piotr pokazuje jak jest dopełniany nasz z góry przewidziany wybór – „przez [w, w greckim tekście] poświęcenie Ducha”, w którym nowe serce, umysł i wola przechodzą uświęcający proces – a wybór ten jest czyniony w celu rozwijania właściwego posłuszeństwa i pokropienia krwią Jezusa Chrystusa, to znaczy, iż ludzka natura trwa w doświadczaniu usprawiedliwienia przez częste przypisywanie zasługi Jezusa na jej korzyść.
Również w podobny sposób trynitarze przypisują swoją myśl wersetowi Obj 1:4, 5, który ani nie mówi, ani nie zawiera myśli, iż są trzy osoby, które są Bogiem i stanowią Go. Niewątpliwie Bóg jest przedstawiony w wyrażeniu, „Który jest, i który był. i który przyjść ma”, chociaż w tym wersecie nie występuje słowo Bóg. W wersetach 4, 5 jest On wyraźnie odróżniony od Jezusa Chrystusa. Gdyby doktryna trynitarska była prawdziwa, Jezus byłby włączony we fragmencie „Który jest, i który był, i który przyjść ma”, lecz wyrażenie „który był”, zawierając w sobie znaczenie Boskiej wieczności w przeszłości, nie może stosować się do Jezusa, ponieważ miał On początek i dlatego nie był wieczny (Kol. 1:15; Obj. 3:14).
Ponadto, w. 6 dowodzi, iż Jezus nie jest Bogiem, ponieważ Bóg tutaj jest nazwany Jego Ojcem (zobacz ASV). Greckie wyrażenie w KJV oddane „[bez przedimka] Bogu i Ojcu swemu” byłoby najlepiej przetłumaczone