Teraźniejsza Prawda nr 365 – 1986 – str. 91
PRZEMIENIENIE I WIELKIE POSŁANIE
Niektórzy trynitarze myślą, że przemienienie Jezusa (Mat. 17:1-9) jest dowodem istnienia Trójcy. Ojciec i Syn z pewnością są wymienieni, jako odrębne osoby, lecz nie ma tutaj jakiejkolwiek wzmianki o Duchu Świętym jako osobie lub w innym znaczeniu. Obłok jasny nie jest żadnym objawem Ducha Świętego. Przemienienie było widzeniem (w. 9), które, jak nam powiedziano, miało do czynienia z mocą i drugim adwentem Jezusa (2Piotra 1:16-18), w związku z Jego nadchodzącym Królestwem (szczegóły w BS, Nr 390).
Ewangelia Mat. 28:19: „Chrzcząc je w [do, (czegoś wnętrza, środka), na, zgodnie z greckim tekstem i właściwym przekładem ASV i Rotherhama] imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego”, jest przez trynitarzy cytowana z dużą dozą pewności, szczególnie w błędnym tłumaczeniu KJV fragmentu „w imię” itd., jako dowodu na istnienie Trójcy i tego, że Duch Święty jest osobą, ponieważ twierdzą, iż chrzcić w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego oznacza postawienie ich na równi, a to dowodzi ich równości i zarazem istnienia Trójcy, stąd jest tylko jeden Bóg, który, argumentują, dowodzi, że Duch Święty jest osobą.
Na to odpowiadamy, po pierwsze, że trynitarze opierają swoją myśl na błędnym tłumaczeniu, „w. imię Ojca” itd. Po drugie, nawet gdyby przyjąć błędne tłumaczenie jako poprawne, niekoniecznie wynikałoby, iż upoważnienie udzielone przez trzech oznaczałoby równość tych trzech, ponieważ często, na przykład, zwycięski dowódca, dyktując warunki kapitulacji, powie: „Działam w imię mojego kraju, mojego rządu i naczelnego dowództwa”, a to nie znaczy, że te trzy rzeczy są sobie równe.
Argument na korzyść Trójcy i Ducha jako osoby zawisa w próżni, gdy zrobione jest poprawne tłumaczenie. W wyrażeniu, „chrzcząc je do imienia Ojca i Syna i Ducha Świętego”, Jezus dawał ludowi Bożemu polecenie pomagania braciom w zanurzaniu się na [do] podobieństwo charakteru Ojca, Syna i Ducha Świętego, ponieważ jednym ze znaczeń słowa imię jest charakter (Ps. 8:2; 22:23; 33:21; 111: 9; Dz. 15:14, 17; Obj. 2:17; 3:5; 13:16, 17; 15:4; 16:9; 17:5; 22:4). To jest oczywiste znaczenie słowa w tym wersecie, ponieważ wielką misją Kościoła jest budowanie braci na podobieństwo charakteru Boga, Chrystusa i Ducha Świętego (Efez. 4:11-13).
Tak jak Syn rozwijał podobieństwo charakteru Boga, powinniśmy i my czynić, ponieważ Kościół ma rozwijać podobieństwo charakteru Boga, Chrystusa i Ducha. Lecz ktoś może zapytać, dlaczego chrzcić braci na podobieństwo charakteru Ducha w dodatku do podobieństwa charakteru Ojca i Syna, jeśli nie są Trójcą a Duch Święty nie jest osobą? Odpowiadamy: najpierw ten tekst pokazuje, że trzy podobieństwa charakteru są wymienione a nie jedno, ponieważ je rozróżnia, „w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego”.
A więc występuje różnica, ponieważ Ojciec
kol. 2
ma większy charakter od charakteru Syna a Syn ma większy charakter od charakteru Ducha Świętego, gdyż Duch Święty w tym wersecie oczywiście znaczy usposobienie Boga w Kościele. Wyrażenie to nie znaczy tutaj Ducha Świętego jako usposobienia Ojca, ani usposobienia Syna, lecz ono odpowiada znaczeniu Ducha Świętego istniejącego w prawdziwym ludzie Bożym, gdyż charakter lub usposobienie ludu Bożego, chociaż podobne do Boskiego i Chrystusowego, jest niższe jako charakter w porównaniu z charakterami Obu.
Powinniśmy pamiętać, iż dodatkowo do ochrzczenia w Boga i w Chrystusa, wierzący byli chrzczeni w Kościół (1Kor. 12:13; Rzym. 6:3, 5; Kol. 3:3; Jan 17:21; 1Tes. 1:1, 2Tes. 1:1). Dlatego Wielkie Posłanie (Mat. 28:19), miedzy innymi rzeczami, poleca nam pomaganie braciom i siostrom w przystosowywaniu ich charakterów do charakteru Boga, Chrystusa i wiernego ludu Bożego a to pokazuje, iż doktryna o Trójcy nie jest sankcjonowana w tym wersecie a Duch Święty nie jest osobą.
EWANGELIA JANA 14:17, 26; 15:26; 16:7, 8, 13-16 NIE MÓWI O TRÓJCY
Trynitarze starają się również udowodnić swoje poglądy, że Duch Święty jest osobą, odwołując się do faktu użycia zaimków rodzaju męskiego w Ewangelii Jana 14:17, 26; 15:26; 16:7, 8, 13-15. Odpowiadamy:
(1) Trynitarscy tłumacze w sposób sekciarski okazali tendencyjne poparcie temu tematowi w Ewangelii Jana 14:17, gdzie w greckim tekście wszystkie zaimki odnoszące się do Ducha Świętego są rodzaju nijakiego, w Ewangelii Jana 14:26, gdzie jeden z dwóch jest rodzaju nijakiego, w Ewangelii Jana 15:26, gdzie jeden z trzech jest rodzaju nijakiego i w Ewangelii Jana 16:7, 8, 13-15, gdzie głównie są one rodzaju męskiego i w innych przypadkach, w których rodzaj nie został definitywnie wyrażony, ponieważ w użytych formach rodzaj męski i nijaki jest jednakowy.
(2) To rodzi pytanie, dlaczego ta różnica? Odpowiedź na to pytanie wskaże jaki jest nasz drugi pogląd na ten przedmiot. Zróżnicowanie wynika z faktu, iż w gramatyce greckiej rodzaj nie jest uzależniony od występowania płci i jej różnicy jak w języku angielskim, lecz od końcówek rzeczowników bez względu na obecność lub nieobecność płci w znaczeniu wyrazu, na przykład, greckie słowo pocieszyciel jest parakletos, które jest rodzaju męskiego, ponieważ jest rzeczownikiem kończącym się na os. Wszystkie rzeczowniki z takim za kończeniem, z rzadkimi wyjątkami, są rodzaju męskiego, natomiast greckie słowo duch, pneuma, jest rodzaju nijakiego, ponieważ jest rzeczownikiem z końcówką ma. Zaimki w tekście greckim rozważanych wersetów, odnoszące się do parakletos, są zawsze rodzaju męskiego, natomiast odnoszące się do pneuma są zawsze rodzaju nijakiego. Powód tego jest następujący: zaimki w języku greckim muszą zgadzać się, między innymi zależnościami, pod względem rodzaju z rzeczownikami, do