Teraźniejsza Prawda nr 363 – 1986 – str. 60
ludzką, Słowo – Logos – zostało stworzone jako pierwsze ze wszystkich stworzeń Boga (Przyp. 8:22; Kol. 1:15; Obj. 3:14; 21:6; 22:13). Drugi jest początkiem, w którym zostały stworzone różne stany duchowych istot, różniące się od Słowa, zanim stało się ono istotą ludzką (Kol. 1:16; Ijob 38:7, porównaj z wersetami 4-11; Ezech. 28:11-15; Izaj. 14:12). Trzeci (1Moj. 1:1) jest początkiem, w którym zostały stworzone niebo i ziemia – przed sześcioma dniami stworzenia przeznaczonymi do uporządkowania ziemi w przystosowaniu jej do zamieszkania przez zwierzęta i ludzi. Czwarty (Kol. 1:18) jest trzyipółletnim okresem, podczas którego Jezus podlegał stworzeniu jako Boska istota pierwszy etap wieku Ewangelii, od Jordanu do otwartego grobu w ogrodzie (Dz.13:33-37; Żyd. 1:3-5; Obj. 1:5). A piątym (2Tes. 2:13) jest okres od zesłania Ducha Świętego, 33 roku n.e., do końca żniwa żydowskiego, 69 roku n.e., podczas którego Bóg zaczął stwarzanie Ciała Chrystusowego, nowego stworzenia jako Kościoła (2Kor. 5:17; Gal. 6:15; Efez. 2:10, 15; 4:24; Kol. 3:10; Jak. 1:18),
Zgodnie z powyższym, słowa arche i resheth, zastosowane do stworzenia, odnoszą się do momentów początkowych nowych i różnych okresów twórczych i, oczywiście, nie oznaczają wieczności. Dlatego słowa te zostały użyte, nie do oznaczenia wieczności, lecz do wskazania punktów wyjściowych różnych okresów twórczych dla odmiennych stworzeń Boga.
DOKŁADNE ZBADANIE EWANGELII JANA 1:1, 2
Rozważymy obecnie Ewangelię Jana 1:1, 2, gdzie grecki przedimek określony użyty jest dwukrotnie do odróżnienia Ojca jako Boga od Syna, który jest również nazywany bogiem. [Obecność lub brak wspomnianego przedimka, który nie występuje w języku polskim, może być zaznaczona w pisowni wyrazu: wyraz theos poprzedzony przedimkiem oddając jako „Bóg” – pierwsza litera duża; wyraz theos bez przedimka – jako „bóg” pisane małą literą. W polskich tłumaczeniach Biblii nie ukazano tego rozróżnienia. Język angielski dysponujący przedimkami określonymi i nieokreślonymi pozwala również na uwydatnienie tego rozróżnienia. Tam, gdzie w języku greckim pojawia się przedimek określony, pojawia się on też w angielskim, np. „the God”; gdy w języku greckim go nie ma, w angielskim nie ma go także lub pojawia się przedimek nieokreślony, np. „god” lub „a god” – przypis tłumacza]. Z tego wyraźnie widać, że dwie osoby, obie określone słowem theos – Wszechmocny Ojciec („the God”) i bardzo mocny, lecz nie wszechmocny Syn („god” lub „a god”) – są różnymi istotami, które nie są sobie równe. Gdyby były równe, to dlaczego również Syna nie nazwać Bogiem (duża litera, the God)? Abbot w The Pictorial Bibie podaje w notatce u dołu dotyczącej Jana 1:1, 2: „Ten bardzo osobliwy język ustala niewątpliwie w jednym zdaniu tożsamość między istnieniem zwanym
kol. 2
Słowem i najwyższym Jehową; a w innym [zdaniu] podobnie jasno zaznacza przeciwieństwo, odróżnienie, między nimi”.
Prawdą jest, że język grecki nie posiada przedimka nieokreślonego [„a” w języku angielskim]. Jednak przedimek nieokreślony jest zawarty w znaczeniu kontekstu [i dlatego musi występować w przekładzie angielskim]. Beniamin Wilson (1817-1900), wybitny bezwyznaniowy kaznodzieja i uczony biblista, daje poprawny przekład tych wersetów w swoim tłumaczeniu Emphatic Diaglott (1864):
| Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν
|
/Do zrobienia tabelka/
Zwróćmy uwagę na rozróżnienie (GOD – Bóg God – bóg) w jego angielskim tłumaczeniu między słowem GOD – Bóg (Jehowa) a słowem LOGOS (Jezus); ta forma podkreślenia różnicy wiąże się z użyciem lub pominięciem przedimka określonego [odpowiednika angielskiego the] w greckim tekście [zobacz tekst międzywierszowy] i stawia przez kontrast Jehowę wyżej a Jezusa niżej (więcej na temat Wilsona i Diaglottu w BS nr 475).
Rzeczywiście niewielu trynitarzy przyjmuje i podkreśla pogląd E. C. Colwella, iż przedimek określony zwykle nie występuje, jeśli określony rzeczownik w greckim Nowym Testamencie poprzedza czasownik, lecz jeśli rzeczownik następuje po czasowniku, przedimek jest użyty. Reguła ta chociaż nie przekonywująca, po prostu stawia całą kwestię nierozstrzygniętą. Według reguły Colwella tłumaczenia angielskiego należy dokonywać zgodnie z wcześniej powziętym osądem, który tłumacz wnosi do tekstu, ponieważ nie można gramatycznie ustalić czy rzeczownik jest, czy nie jest określony. Dlatego, jeśli ktoś wierzy, iż słowo theos w zdaniu: „a Bogiem [bogiem] było ono Słowo”, jest określone (odnosi się do Jehowy), przetłumaczy te słowa, „a Bogiem [po angielsku GOD] było ono Słowo” lub „a Bogiem [po angielsku the God] było ono Słowo”. Lecz jeśli wierzy, iż rzeczownik jest nieokreślony, przetłumaczy to zdanie, „a bogiem [po angielsku „a god” z przedimkiem nieokreślonym ,a” i z małą literą „g”] było ono Słowo”. O wyższości przekładu, „a bogiem było ono Słowo” decyduje fakt, iż ten fragment jest zgodny z kontekstem.
W sprzeczność wpada ten, kto tłumaczy ten werset metodą trynitarską, ponieważ jak Słowo może być ,u Boga”, jeśli ono jest Bogiem, u którego Ono jest? Kontekst Ewangelii Jana 1, zgodny z resztą Biblii, pokazuje jasno, iż Słowo było „bogiem” [,a god”] a nie „Bogiem” [„the God”].
Nowy Testament jest pisany greką, zwaną koine. Koine znaczy „powszechny”, „zwykły”