Teraźniejsza Prawda nr 363 – 1986 – str. 52
Apostołów, pochodziło z pogan. Przeważnie wykształceni spośród nich nie porzucili swych trynitarskich wierzeń, lecz odnosili je do Jehowy, Jezusa i Ducha Świętego.
Jednak wszyscy wierzący chrześcijanie początkowo zaprzeczali, aby Ojciec i Syn byli równymi sobie. Wodzowie i pisarze wczesnego Kościoła jak, na przykład, Ireneusz, Klement z Aleksandrii, Tertulian, Orygenes, Nowacjan, Arnobiusz, Euzebiusz itd., mader dobitnie potwierdzali, że Ojciec Niebiański jest najwyższym Bogiem i że Jezus jest całkowicie podporządkowany autorytetowi i woli Boga.
Około roku 230 n.e. poczyniono pierwsze kroki w kierunku trynitarskiego błędu w kościele w związku z tematem stosunku Chrystusa do Ojca. Od około 262 roku n.e. wybuchały wielkie kontrowersje w kościele na ten temat i wzmagały się stopniowo. W roku 318 n.e. rozpoczęła się ariańska kontrowersja, w której Ariusz podtrzymywał Prawdę, że Ojciec i Syn są odrębnymi osobami i istotami, przy czym Ojciec jest większy a Syn mniej wielki. Ariuszowi przeciwstawiał się Atanazjusz utrzymując, że Ojciec i Syn są dwiema osobami w jednej istocie, równi sobie i współwieczni.
KONSTANTYN WPROWADZA TRÓJCĘ
Konstantyn, cesarz rzymski, miał widzenie i w konsekwencji rozpoznał chrześcijaństwo jako właściwą religię swego cesarstwa w 313 roku naszej ery. Jego wpływ w sprawach kościelnych wielce się rozszerzył. Odczuwając obawę, że kontrowersja między Ariuszem i Atanazjuszem oraz podział jaki wywołała zagrażają jedności cesarstwa, zwołał na swój koszt na sobór w Nicei w przybliżeniu tysiąc biskupów. Przybyło jedynie trzystu osiemdziesięciu czterech. Większość powstrzymała się z obawy dostania się pod kontrolę biskupa Rzymu, który podtrzymywał trynitarskie poglądy. Biskup ten jednak, pomimo upływu miesięcy spędzonych na argumentowaniu, nie zdołał doprowadzić większości z trzystu osiemdziesięciu czterech biskupów do uznania Trójcy.
Ostatecznie Konstantyn rozstrzygnął sprawę w 325 roku n.e. i Nicejskie Wyznanie Wiary (trynitarskie) ogłoszono jako obowiązujące zasady wiary chrześcijańskiej a wszystko, co byłoby jej przeciwne, jako herezję. Ariusz i inni biskupi antytrynitarze zostali ekskomunikowani a pozostali antytrynitarze skazani na banicję z, terytorium cesarstwa. W ten sposób Konstantyn rozstrzygnął kwestię sporną, chociaż nawet nie był członkiem kościoła ani ochrzczonym, i dlatego był i jest uważany za twórcę Trójcy.
Trynitaryzm jednak został skompletowany na pierwszym soborze w Konstantynopolu w 381 roku n.e., gdy uchwalono dekret o osobowości i boskości świętego Ducha, pomimo że historyk Harnack (Mc Clintock and Strongs Cyclopedia, tom I, str. 392) dowodzi, iż większość chrześcijan w trzecim stuleciu wierzyła, że święty Duch jest tylko mocą Bożą. Na soborze w Efezie w 431 roku n.e. i w Chalcedonie w 450 roku n.e.
kol. 2
przyjęto, że Jezus egzystuje w połączeniu dwóch natur, ludzkiej i Boskiej. Ubocznym produktem ostatniego soboru było dodanie Marii jako suplementu do Trójcy. Oświadczenie głosi, że powinna być przyjęta i czczona jako Theotokos, „Matka Boga”.
Widocznym więc jest, że trynitaryzm pierwotnie nie był przyjęty mocą argumentacji przemawiającej na jego korzyść, lecz na podstawie władzy cesarza Konstantyna i jego następców, którzy przemocą narzucili dogmat Trójcy światu chrześcijańskiemu skazując na banicję i degradując jego oponentów, którzy mieli zdecydowanie lepsze argumenty w debatach nad tą kwestią. Większość ludu chrześcijańskiego początkowo opowiadała się po stronie oponentów i traktowała naukę o Trójcy jako obcą wierzeniu, które przeważało od czasów Chrystusa i Apostołów. Jednak musieli się ugiąć pod mocą cesarzy, którzy zmusili poddanych do przyjęcia tego błędu.
Kontrowersje trwały wiele stuleci zanim oponenci tej doktryny zostali zmuszeni do poddania się. Trynitarze zawdzięczali swoje zwycięstwo armiom, generałom i cesarzom, co ponownie wykazuje, że ta doktryna nie była rozpowszechniona mieczem Ducha (Efez. 6:17), lecz mieczem Cesarstwa Rzymskiego.
Dogmat Trójcy bez dalszego rozważania powinien być rozpoznany jako nieprawdziwa doktryna i bezwzględnie odrzucony przez wszystkich myślących ludzi, nawet jeśli jedyną podstawą byłoby to, co dotychczas przedstawiliśmy, a mianowicie: Słowo Trójca nie znajduje się nigdzie w Biblii (jak to wykazuje konkordancja biblijna). Nie pojawia się ono nawet w chrześcijańskiej literaturze do początku trzeciego stulecia naszej ery. Trynitarze zmuszeni są przyznać, że dogmat Trójcy nie został kompletnie ukształtowany przed czwartym stuleciem. Żydzi, Boski lud przymierza Starego Testamentu i kustosz Starego Testamentu (Rzym. 3:1, 2), nigdy nie trzymali się nauki o jakiejś Trójcy, nie występuje również najmniejsza aluzja do niej w Talmudzie lub w woluminach zawierających rabinackie pisma dotyczące Starego Testamentu.
Trynitarze jednak wbrew tym wszystkim rozważaniom upierają się, że Stary i Nowy Testament, nauczają o Trójcy. Niektóre wersety rozważane powierzchownie zdają się przychylać do ich nauki, w niektórych przypadkach z powodu błędnego tłumaczenia przez zwolenników dogmatu Trójcy. Jednak, wersety te poprawnie zrozumiane tak nie nauczają. Obecnie poddamy badaniu nauki Pisma Świętego na ten temat, włączając szczególnie te, które, jak twierdzą trynitarze, nauczają ich doktryny, ponieważ wszystkie ważne przedmioty w zakresie doktryny i praktyki winny być określone na podstawie Pisma Świętego (Izaj. 8:20; Dz. 17:11; 1Kor. 2:5; 1Tes. 5:21; 1Jana 4:1), w zgodności z uświęconym rozumem i faktami (Izaj. 1:18).
Przystępujemy na początku do rozważenia biblijnych ustępów, które pokazują, że jest tylko jeden najwyższy Bóg, Jehowa.