Teraźniejsza Prawda nr 360 – 1986 – str. 3
przyjmowali i naśladowali Jezusa, będąc nieustannie z nimi przed i po śmierci naszego Pana oraz po zesłaniu Ducha Świętego. Był z nimi w czasie opozycji Żydów i innych. Bóg także był w stanie zatroszczyć się o wyniki, na co wskazują natchnione zapiski.
Na początku wieku Ewangelii Bóg szedł zarówno przed jak i za swoim ludem w czasie okrutnych prześladowań pogańskich i podczas innych doświadczeń. Kiedy Rzym pogański stał .się Rzymem papieskim Bóg postępował podobnie wobec swego lojalnego ludu pośród długotrwałych i szatańskich prześladowań. Jego ochrona jest szczególnie znamienna w przygotowywaniu przez Niego (za pośrednictwem naszego Pana), bronieniu i kierowaniu postępowaniem członków gwiezdnych (Obj. 1:16, 20) z ośmioma głównymi mężami wśród nich (Miche. 5:5); w posługiwaniu się członkami gwiezdnymi w szczególny sposób, mający na celu pomagać i błogosławić Jego lud. Nawet wówczas, gdy Bóg dozwalał na wprowadzenie błędu i usunięcie Prawdy, ustawicznie był On wierny w stosunku do Jego rzeczywistych sług, takich jak: Ariusz w jego wielkiej walce w obronie Prawdy przed błędami trynitarzy, Klaudiusz z Turynu i Agobard w ich stanowisku sprzeciwiającym się czczeniu obrazów, Ratrammus z Corbie i Berengar z Tours w ich postawie nie zgadzającej się z nauką o transsubstancjacji i Piotr Abelard, Arnold z Brescia oraz Piotr z Bruys w walce przeciw hierarchicznej organizacji. Bóg nadzorował działalność Marsigliusza w jego stanowisku dążącym do rozdzielenia kościoła od państwa. Podobnie Bóg postępował wobec Wycliffa, gdy walczył przeciwko papiestwu, transsubstancjacji i pracował nad tłumaczeniem i rozpowszechnianiem Biblii. Manifestował swoją opatrzność w wypadku Jana Taulera, Jana Hussa i Savonaroli. Dozwolił niektórym członkom gwiezdnym znosić męczeństwo i w ten sposób dokonać ziemskiego biegu. Prześladowcy jednak nie mogli zaszkodzić ich nowym stworzeniom i chwalebnym perspektywom zmartwychwstania.
Kiedy nastał filadelfijski (lub Reformacyjny) okres Kościoła, Bóg podtrzymywał Jana Wessela głównego męża tego okresu w kładzeniu czterech głównych podwalin Reformacji: (1) Biblia źródłem i regułą wiary i praktyki; (2) usprawiedliwienie przez wiarę tylko w zasłudze Chrystusa; (3) Chrystus jedyną głową Kościoła; i (4) tylko rzeczywiście poświęceni są kapłanami. Przekonujemy się jak Bóg szedł przed Lutrem, gdy tenże śmiało sprzeciwiał się papiestwu i jego licznym błędom, szczególnie usprawiedliwieniu przez uczynki. Stał przy Zwinglim podtrzymującym, naukę o Wieczerzy Pańskiej jako pamiątce, przy Hubmajerze dowodzącym, iż tylko poświęceni stanowią Kościół, przy Serwetusie głoszącym, że Bóg jest jedyny i Jego głównym przymiotem jest miłość, przy Kranmerze kładącym nacisk, że Kościół jest poddany władzy świeckiej, przy Wesleyu przedstawiającym miłość jako Boski ideał dany ludowi Bożemu, przy T. Kampbellu utrzymującym,
kol. 2
iż Biblia jest ośrodkiem chrześcijańskiej jedności i wiary, przy Robercie Brownie obstającym przy wierności biblijnym zasadom organizacji kościelnej w miejsce prezbiterianizmu w rządzie kościelnym, przy G. Foxu orędującym na rzecz miłości do Boga i bliźniego i przy Millerze zwiastującym proroczą chronologię na temat drugiego adwentu. Od 1846 roku i początku oczyszczenia świątyni inne nazwiska nasuwają się na umysł, takie jak Storrs i Stetson.
CZUWANIE BOGA W PARUZJI I EPIFANII
Jehowa prowadził w troskliwym czuwaniu swój lud paruzji i za nim postępował, dając mu potrzebną i właściwą Prawdę. Stworzył On br. Russellowi możliwości pozyskania wiele Prawdy na temat celu i sposobu powrotu naszego Pana oraz wszelkich innych. Pastor Russell po jakimś czasie zrozumiał, że nasz Pan w swoim drugim adwencie jest istotą duchową, niewidzialną dla ludzkich oczu, zdolną przyjść i odejść jak wiatr. Tak więc dla brata Russella otworzyły się możliwości zrozumienia w oparciu o proroctwa i chronologię oraz ogłoszenia, że w 1874 roku rzeczywiście rozpoczęła się druga obecność naszego Pana, że nastąpiło zebranie wybranych w żniwie, i że od 1877 roku powinno być ogłaszane poselstwo „Oto oblubieniec”. Bóg doświadczył swój lud w sześciu wielkich przesiewaniach na punkcie zaparcia się okupu, niedowiarstwa, kombinacjonizmu, reformizmu, kontradykcjonizmu i (w okresie epifanii) rewolucjonizmu.
Bóg stworzył warunki swemu oświeconemu ludowi i miał nad nim pieczę w związku ze skutkami zmiennych warunków okresu epifanii, który rozpoczął się w 1914 roku wojną światową. Po śmierci br. Russella w 1916 roku Bóg doprowadził br. Pawła S. L. Johnsona do zrozumienia, iż drzwi wejściowe do głównego powołania zostały zamknięte w 1914 roku i że głównym dziełem od tej daty było rozwiniecie Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych do zajęcia ich stanowisk w Królestwie. Boska przemożna opatrzność jest bardzo oczywista nawet w wypadku stopniowego kończenia się okresu epifanii i początku bazylei w pierwszym stadium w 1954 roku. Brat Jolly również otrzymywał dodatkową Prawdę właściwą dla rozwoju antytypicznego dziedzińca epifanicznego i obozu. Dawaliśmy świadectwo tego jak Bóg prowadził, kierował i troszczył się o rezultaty tego kierownictwa dotyczące Jego wiernego ludu od śmierci br. Jolly w 1979 roku.
Bóg przy pomocy antytypicznego słupa ognistego – Prawdy i jej Ducha – oraz swojej opatrzności wiódł lojalny Jemu lud w czasie jego podróży do „odpocznienia” („zostaje jeszcze odpocznienie” – Żyd. 4:9) w antytypicznym Chanaanie. Dzięki swej posłudze jaką nasz Pan Jezus jako Dobry Pasterz sprawował szedł On przed ludem Bożym (Jan 10:4) prowadząc go na zielone pastwiska i do wód cichych (Ps. 23:2). Trzoda ta także była strzeżona z tyłu, by żadni symboliczni wilcy lub inni