Teraźniejsza Prawda nr 350 – 1985 – str. 47
obiema [królestwo i kapłaństwo w jedności, bez niezgodności między tymi dwoma urzędami w zakresie jurysdykcji]”.
Było powiedziane dwunastu apostołom, że usiądą na dwunastu osobnych stolicach (tronach), które oczywiście będą pomocniczymi w stosunku do pośredniczącego tronu Chrystusa (jaszcze przyszłego), który z kolei jest pomocniczym dla tronu Jehowy. Jezus wzmiankuje te dwanaście tronów w Ew. Mat. 19:28; Łuk. 22:30: „… wy którzyście mię naśladowali, w odrodzeniu, gdy usiądzie Syn człowieczy na stolicy chwały swojej, usiądziecie i wy na dwunastu stolicach, sądząc dwanaście pokoleń Izraelskich”.
Inny fragment Pisma Świętego, chociaż nie wymienia słowa tron, odnosi się do Chrystusowego Tysiącletniego Pośredniczącego Panowania i tronu (jeszcze przyszłego) w 1Kor. 15:21-28. Werset 23 odnosi się do członków Kościoła jako pierwiastków (Jak. 1:18) a następnie do popierwiastków spośród ludzkości, które staną się Chrystusowymi podczas Jego obecności, Jego Tysiącletniego Panowania (parusia, użyty tutaj wyraz, znaczy obecność, nie przyjście).
Potem nastanie koniec (w. 24), Mały Okres (Ter. Pr.’78,48; Ter. Pr.’80,78-79; Ter. Pr.’81,39; Ter. Pr.’63,15; P '57,10, 11; '58,42, 43). Chrystus opróżni Swój pośredniczący (lecz nie królewski) tron do czasu jego rozpoczęcia się i odda Królestwo Ojcu. Uczyni to po zniszczeniu w Tysiącleciu wszystkich skutków szatańskiego panowania, autorytetu i mocy – Adamowego grzechu, smutku, bólu, choroby, śmierci i procesu umierania. Bo On musi panować w Swym Pośredniczącym Królowaniu dopóki nie zostaną zniszczeni wszyscy ci nieprzyjaciele (Ps. 110:1), włączając śmierć Adamową i Adamowy proces umierania (w. 26). Syn będzie wówczas ciągle podporządkowany Ojcu (ww. 27, 28). Także w Izaj 22:25 (P '58,40) pokazany jest ten opróżniony pośredniczący tron przy końcu tysiąca lat, tuż przed Małym Okresem i przekazanie ludzkości Bogu na ostateczny sąd w Małym Okresie bez Pośrednika stojącego w pośrodku.
W Obj. 20:11-15 przedstawione jest dodatkowo, że tron Chrystusa staje się Jego pośredniczącym tronem, co nastąpi w przyszłości. Werset 11 był już wzmiankowany. Pokazuje on, że teraźniejsze złe ,,niebo i ziemia” muszą być całkowicie zniszczone (w wojnie, rewolucji i anarchii czasu wielkiego ucisku) zanim On usiądzie na Swym pośredniczącym tronie w celu sądzenia (wersja KJV podaje niepoprawnie przekład greckiego słowa thronos jako „Bóg” w w, 12; powinno być przetłumaczone „tron”; zobacz ASV, Diaglott itd.).
kol. 2
Wówczas 63 ksiąg biblijnych zostanie całkowicie otwartych – wytłumaczonych, wyjaśnionych – i będą dane objawienia Nowego Przymierza. Wszystko to będzie użyte do nauczania, próbowania, naprawiania i ostatecznie – w Małym Okresie – wyrokowania, dotyczących całej ludzkości (w. 13). Zniszczenie stanu śmierci Adamowej (przez wzbudzenie wszystkich zmarłych) i Adamowego procesu umierania jest pokazane (w. 14) jako zachodzące przed Małym Okresem, poprzedzając (1) wieczne unicestwienie w Małym Okresie tych, którzy okażą się niegodnymi w toku próbowania (w. 15) i obdarzenie żywotem wiecznym na ziemi tych, którzy okażą się godnymi (E 17,424, 425).
Przypowieść o owcach i kozłach (Mat. 25:31-46) stosuje się też do Pośredniczącego Panowania Chrystusa i ilustruje wiele rzeczy wspomnianych powyżej oraz podaje dodatkowe zarysy. Przypowieść ta nie odnosi się oczywiście do Wieku Ewangelii, lecz do czasu gdy ,,wszyscy święci Aniołowie [posłańcy]”, włączając wszystkich członków Ciała, będą z Nim (w. 31; Ter. Pr. ’29, 54-56; Ter. Pr’32, 54). „Tedy” nasz Pan Jezus ,,usiądzie na stolicy chwały swojej”. Tysiącletnie sądzenie i ,,odłączanie” ludzkości jako owiec i kozłów – kozły przedstawiają nienaprawialnych złych niewybranych, odciętych, skazanych i posłanych na wieczne unicestwienie – jest opisane w wierszach 32-41, 46 i jest podobne do opisu podanego w Obj. 20:12-15. Jednakże ustęp w Obj. 20 nie wyszczególnia pochwalania i nagradzania sprawiedliwych niewybranych, klasy owiec, tak Jak to czym Mat. 25:34-40, 46. Ci odziedziczą życie w ziemskim Królestwie, przygotowanym dla nich „od założenia świata” (ww. 34, 46).
Chociaż Chrystus opróżni pośredniczący tron przy końcu tysiąca lat i na początku Małego Okresu, jednakże pozostanie na tronie jako Król i Sędzia przez Mały Okres, nadzorując ludzkość (Mat. 25:34, 40) oraz na zawsze – na antytypowym tronie Dawida (Izaj. 9:7).
Dan. 7:13, 14, 18, 27 pokazuje, że tron i panowanie Chrystusa, Głowy i Ciała, nad ziemią ma być wieczne, „na wieki, i aż na wieki wieczne”. W Obj. 11:15 czytamy „królestwami („królestwem” – ASV) Pana naszego i Chrystusa jego, i królować będzie na wieki wieków”. Obj. 22:3 też pokazuje, że w potysiącletnim Królestwie „stolica (tron) Boża i Barankowa w niem będzie”. Dwa te teksty wzmiankowane na końcu mówią, że Jehowa i Jezus będą siedzieć wiecznie na połączonym tronie. Jak szczęśliwymi jesteśmy z tego powodu!
P ’83, 13.