Teraźniejsza Prawda nr 349 – 1985 – str. 23
zostaną ustanowione w czasie Tysiącletnich Rządów Chrystusa. I właśnie to ostatnie, trzecie niebo i ziemia oraz literalna ziemia zamieniona w Raj (2Kor. 12:2-4) były oglądane przez, Apostoła Pawła w jego widzeniu. Jednakże widzenie to miało taki charakter, że święty Paweł nie mógł stwierdzić czy oglądał je w ciele, swymi cielesnymi oczyma, czy też poza ciałem, to znaczy nie za pomocą swych cielesnych oczu, ale oczyma umysłu. Stąd też Apostoł Paweł nie mógł ustalić czy było to widzenie zmysłowe, czy wyobrażeniowe i o tym mówi nam w 2Kor. 12:1-4. Oczywiście, wszyscy podchodzący do tych wersetów z pewnym uprzedzeniem wywołanym kłamstwem szatana powszechnie wierzyli, że w każdej ludzkiej istocie znajduje się istota duchowa zdolna żyć i działać poza swym ciałem i niezależnie od niego, i tacy właśnie łatwo popadali w błąd popełniony także przez pytającego. Przyczyniają się do tego również nieścisłości popełnione w niefortunnym tłumaczeniu greckiego słowa en na polskie „w” oraz greckich słów ektos i choris, które w języku polskim przybierają formę „oprócz” (Biblia Tysiąclecia: „poza” – przypis tłumacza), podczas gdy pierwsze z tych słów powinno być niewątpliwie przetłumaczone jako „z, za pomocą czegoś”, a drugie i trzecie jako swój odpowiednik powinno mieć słowo „bez”.
Przytoczone niżej wersety to tylko nieliczne spośród wielu, w których greckie słowo en przetłumaczone zostało na angielskie „with” (tłumaczone na język polski słowami „z”, „za pomocą” lub wyrażane narzędnikiem – przypis tłumacza): Mat. 7:2; 20:15; 22:37; 25:16; 26:52; Mar. 4:30; Łuk. 1:51; 4:32, 36; Dz. 2:46; 11:26; Rzym. 9:22; 2Kor. 7:8; 13:12 itd. W 1Kor. 6:18 słowo ektos jest poprawnie oddane angielskim „without” (odpowiednik polskiego „bez”; w polskich tłumaczeniach błędnie użyto słowa ,,oprócz” lub wyrażenia „na zewnątrz” – Biblia Tysiąclecia – przypis tłumacza). A choris, występujące w greckim Nowym Testamencie trzydzieści dziewięć razy, oddane zostało poprawnie jako „without” (polski odpowiednik „bez” – przypis tłumacza) w trzydziestu czterech wypadkach, a w czterech z pozostałych pięciu znaczenie tego słowa oddają jego synonimy. Oto kilka przykładów: Mat. 13:34; Jan 1:3; Rzym. 3:21, 28; 4:6; 10:14; Efez. 2:12: Filip. 2:14; Żyd. 11:6 itd. Podobnie bieg myśli w 2Kor. 12:1-4 pokazuje, że tłumaczenia wyrażeń nadające pozory prawdy omawianym błędom są niewłaściwe. Z tego powodu w wersetach 2, 3 greckie słowa przetłumaczone na wyrażenia przyimkowe „w ciele” i „oprócz ciała” powinny być oddane w formie wyrażeń „za pomocą ciała” i „bez pomocy ciała”. Takie tłumaczenie sprawia, że wypowiedzi świętego Pawła zawarte w tych wersetach stają się jasne, wewnętrznie spójne a także pozostają w zgodzie ze wszystkimi innymi wersetami Pisma Świętego i jego doktrynami, ponieważ Apostoł oglądał widzenie, ale nie był pewien czy widział je swymi cielesnymi, czy też duchowymi oczyma. Natomiast
kol. 2
tłumaczenie podające jako odpowiedniki wyrażenia „w ciele” i „oprócz ciała” czyni dany fragment niejasnym, wewnętrznie sprzecznym i sprzecznym z innymi tekstami Pisma Świętego oraz z jego doktrynami.
RACHELA I SYN WDOWY
W 1Moj. 35:18 czytamy, że gdy Rachela umierała „…wychodziła dusza jej…”, a w 1Król. 17:21, 22 powiedziane jest o synu gospodyni Eliasza, że w czasie, gdy był w stanie śmierci, Eliasz modlił się, aby dusza chłopca powróciła do niego, a gdy powróciła, ożył. Oba fragmenty używane są jako dowody popierające poglądy tych, którzy twierdzą, że dusza ludzka nie stanowi ludzkiej osoby, ale jest duchową istotą wewnątrz ludzkiej osoby i po śmierci opuszcza ją, pozostając od niej daleko podczas stanu śmierci, a powraca i wstępuje w ciało danej osoby po przywróceniu jej do życia, i że podczas gdy dusza ludzka jest z dala od ciała, żyje ona i działa jako istota duchowa.
Zanim wytłumaczymy powyższe fragmenty, pragniemy powiedzieć, że nigdzie w Piśmie Świętym, z wyjątkiem informacji o pierwszym oszustwie szatana (1Moj. 3:4, 5; Jan 8:44), nie znajdziemy wzmianki, iż istota ludzka umierając staje się istotą duchową, to znaczy podobną bogom i aniołom, którzy są duchami (Psalm 8:6; 97:7; Żyd. 2:7; 1:6, 7, 14. Doktryna ta to jeden z poglądów należących do pierwszej serii błędów dotąd nauczanych. Autor tej doktryny, szatan, jest gwarancją jej błędności.
Zgodnie z tą doktryną człowiek jest mieszaniną dwóch natur: cielesnej i duchowej, a śmierć człowieka polega na ich oddzieleniu, podczas gdy zgodnie z Biblią człowiek jest duszą. Staje się nią przez połączenie ciała z pierwiastkiem życia, a przestaje istnieć, to znaczy umiera, z powodu oddzielenia ciała od pierwiastka życia. Właściwe wyjaśnienie następujących pytań obali błąd szatana i wykaże Bożą Prawdę w tym względzie. Jeśli śmierć jest wynikiem oddzielenia ciała od duszy, to w jaki sposób pozostawienie kogoś przez pół godziny pod wodą może go pozbawić jego duchowej istoty w większym stopniu niż pozostawienie go pod tą samą wodą, gdy jest ubrany we właściwie wyposażony strój nurka lub znajduje się w podwodnym okręcie? Gdy przyjmiemy, że śmierć jest oddzieleniem ciała od pierwiastka życia, który pochodzi z powietrza, od razu widzimy, w jaki sposób pierwsze doświadczenie pozbawia daną osobę życia, podczas gdy drucie nie powoduje jej śmierci. Wynika to z faktu, że nie to drugie, lecz to pierwsze doświadczenie zamyka ciału dostęp do pierwiastka życia. Jeżeli śmierć jest oddzieleniem ciała od duszy – ducha, to dlaczego umieszczenie kogoś na pół godziny w próżni powoduje, że duch opuszcza ciało, a nie dzieje się tak, gdy ów ktoś został umieszczony w dobrze przewietrzonym pokoju? Gdy przyjmiemy, że śmierć jest oddzieleniem ciała od pierwiastka życia, czerpanego z powietrza, natychmiast widzimy, z jakiego powodu pierwsze