Teraźniejsza Prawda nr 359 – 1985 – str. 182
Psalm 92:8: „Wyrastają niezbożnicy jako ziele, a kwitną wszyscy, którzy czynią nieprawość, aby byli wykorzenieni aż na wieki”. Zawarta tu myśl jest bardzo podobna do wyrażonej w poprzednim wersecie.
Psalm 145:20: „Strzeże Pan wszystkich, którzy go miłują; ale wszystkich niepobożnych wytraci”. Zachowanie sprawiedliwych jest tu przeciwstawione zniszczeniu niepobożnych, które będzie wieczne. Nauczający teorii o wiecznych mękach tłumaczyliby ten werset mniej więcej tak: Pan strzeże wszystkich, którzy Go miłują, tj. On zachowuje ich przy życiu wiecznym, lecz wszystkich niepobożnych wytraci, co oznacza zachowanie w wiecznych mękach, w ogniu i siarce pod opieką czartów z widłami. Co za wypaczenie! Jakie przekręcenie znaczenia słowa zniszczyć, któremu nadają oni całkiem odmienne znaczenie, mianowicie, zachować! Bóg nie zachowa, lecz zupełnie zniszczy, unicestwi niepobożnych, tak iż nigdy już nie będą istnieli, „aż się staną, jakoby ich nie było” (Abd. 16).
Izaj. 1:28: „Ale przewrotnicy i grzesznicy wespół starci będą, a ci, co opuścili Pana, zniszczeją”. To potwierdza myśl z poprzednich wersetów, 1Kor. 3:17: „A jeśli kto [ktokolwiek jako nowe stworzenie] gwałci Kościół Boży, tego Bóg skazi [zniszczy w przekładzie A. V.], albowiem Kościół Boży święty jest, którym wy jesteście”. Świątynią Bożą jest Chrystus, Głowa i Ciało. Jezus, Głowa jest głównym kamieniem węgielnym (Efez. 2:20), podczas gdy Kościół jest przedstawiony przez inne kamienie (1Piotra 2:5) świątyni. Kalać tę świątynię znaczy nauczać i prowadzić ją do grzechu, błędu, samolubstwa i światowości. Jeśli ktokolwiek, jako nowe stworzenie usiłuje to czynić — i w ten sposób plugawi świątynię Bożą, — tego Bóg zniszczy. W 2Piotra 2:1 czytamy o takich: ,,… będą fałszywi nauczyciele, którzy z sobą wprowadzą kacerstwa zatracenia; i Pana, który ich kupił, zaprzą się, sami na się przywodząc prędkie zginienie”.
Rzym. 8:6: „Gdyż zmysł ciała jest śmierć”. Gdy ci, co są poddani próbie na życie, przestaną postępować śladami Jezusa i powracają do życia według ciała, dowodzą ostatecznie, iż nie dają się poprawić, umrą śmiercią drugą. Oczywiście ten werset nie odnosi się do śmierci Adamowej, lecz drugiej. Zauważmy, że św. Paweł skierował te słowa do wszystkich ,,w Rzymie, … powołany(m)ch święty(m)ch” (Rzym. 1:7). Skoro on pisał ten list do świętych, którzy już przeszli ze (pierwszej, czyli Adamowej) śmierci (1Jana 3:14), a nie do całego świata, który znajduje się pod przekleństwem Adamowym, to w Liście do Rzym. 8:6 musiał mieć na myśli śmierć drugą. Jest widoczne, że to oświadczenie odnosi się do zupełnego i wiecznego unicestwienia, które dotknie każdego nowego stworzenia, żyjącego według ciała, czego dowodzi werset 13.
Tłumaczenie tego wersetu w Autoryzowanej Wersji Biblii (A. V.) nie jest za bardzo zrozumiałe, gdyż może ono doprowadzić kogoś
kol. 2
do wniosku, że śmierć (która następuje na skutek grzechu — Rzym. 6:23) wynika tylko i wyłącznie z cielesnych, zmysłowych skłonności. Greckie słowo sarx oddane w Rzym. 8:6 jako ciało występuje sto trzydzieści dziewięć razy w Nowym Testamencie i tylko dwa razy w Autoryzowanej Wersji Biblii (A. V.) jest bez zastanowienia oddane angielskim przymiotnikiem carnal — cielesny, zmysłowy (w Rzym. 8:6 ; Żyd. 9:10). Najczęściej to słowo jest tłumaczone jako ciało w Autoryzowanej Wersji Biblii (A. V.), jak np. w Rzym. 8:1, 3, 4, 5, 8, 9, 12,13. Inne przekłady Rzym. 8:6, np. Rotherham, Diaglott, American Revised Version także wyrażają sarx jako ciało. Słowo to w ogóle nie znaczy grzeszny ani grzeszne ciało. Po prostu znaczy ciało i jest użyte w odniesieniu do Adama i Ewy przed ich zgrzeszeniem (1Kor. 6:16), jak i po zgrzeszeniu. Dwadzieścia pięć razy dotyczy ono ciała naszego Pana, które było doskonałe bez skazy i plamy (zobacz: Jan 1:14; 6:51—56; Żyd. 10:20; 1Tym. 3:16). Zatem w Rzym. 8:6 „zmysł ciała” znaczy jedynie skłonność lub wolę ciała. Nie trudno uchwycić sens tego wersetu, gdy czyta się go w łączności a tokiem myśli traktatu (Rzym. 7:18—8:15), którego stanowi on część. Święty Paweł dobrze wiedział, że święci, jak i cała ludzkość, posiadają upadłe ciała, z którymi muszą walczyć. Ale ponadto święci musieli umartwiać (w.13) te upodobania i pragnienia ciała, które słusznie i właściwie może zaspokajać naturalny człowiek, tak jak Jezus (który nigdy nie posiadał upadłego ciała i z nim nie walczył) w celu osiągnięcia życia wiecznego jako nowe stworzenie musiał przezwyciężyć skłonności swego ciała, ilekroć zmierzały one do kolizji z czynieniem przez Niego woli Bożej, unikając w ten sposób śmierci drugiej. A zatem widzimy bardzo wyraźnie, że śmierć wzmiankowana w Rzym. 8:6 nie jest śmiercią Adamową, lecz drugą.
Inny literalny ustęp wzmiankujący o zupełnym zniszczeniu niepoprawnych grzeszników zapisany jest w Liście do Filip. 3:19: „Których koniec jest zatracenie, których Bóg jest brzuch, a chwała w hańbie ich, którzy się o rzeczy ziemskie starają”. Wyżej wymienieni to ci, którzy kiedyś, stanowili lud Boży, zamiast pozostawać wiernymi Bogu w poświęceniu, martwocie dla siebie i świata i żywości dla Boga, być całkowicie Mu oddanymi czynią brzuch swym Bogiem, szczycą się popełnionymi grzechami, chełpiąc się w swej hańbie. Upadli oni z powodu zajmowania umysłów rzeczami ziemskimi, nie lokowania swych uczuć w rzeczach, które są w górze, gdzie przebywa Chrystus po prawicy Bożej. Nie naśladowali oni w swym ziemskim życiu wzoru Jezusa i wiernych, zabiegając o rzeczy tego świata i rozmyślając o nich — o bogactwach, władzy, urzędach itd., nie trwali wiernie aż do końca w swoim poświęceniu się Bogu, dlatego ponieśli klęskę w powołaniu i zostali całkowicie zniszczeni.
2Tes. 1:9: „Którzy pomstę odniosą, wieczne zatracenie od obliczności Pańskiej i od