SZTANDAR BIBLIJNY – NASZYM JEDYNYM SZTANDAREM

„Podnieście chorągiew do narodów” – Izajasz 62:10
Izajasz 8:20, Łukasz 11:28

NADZIEJA DLA ADAMA I JEGO RODZAJU

      Nawet ktoś niedojrzały w duchowych sprawach powinien wiedzieć, że nikt z ludzkiej rodziny znajdujący się pod Boskim wyrokiem, wydanym na Adama i dziedziczonym przez wszystkich z jego rodu, nie mógłby mieć wiecznego życia. Nie, ani nawet nie mógłby mieć próby mającej zapewnić mu życie, którą miał Adam i stracił szansę. Wyjątkiem w tym stanie byłoby dostarczenie ceny okupu i uwolnienie Adama i jego rodu od tego oryginalnego wyroku Adamowego. To jest tym jasnym argumentem wielkiego Apostoła Pawła podanym w Liście do Rzymian 5:12, 17- 19.

      Wielka ofiara okupu na Kalwarii dostarczyła Adamowi i jego rodzajowi znajdującemu się jeszcze w jego biodrach jedną sposobność lub szansę życia. I ta szansa jest całkowicie wystarczająca. Pismo Święte zapewnia nas, że była ona „za wszystkich” (1Tym. 2:4, 6; 4:10; Żyd. 2:9), była ,,ubłaganiem za grzechy nasze; a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata” (1Jana 2:2). Logicznie oznacza to, że „wszyscy”, „wszystek świat”, otrzymają sposobność do wykorzystania, jeśli zechcą, w celu rozwinięcia harmonii z Bogiem na podstawie Jego miłosiernych warunków i nabycia w ten sposób daru Bożego, wiecznego życia, przez Jezusa Chrystusa naszego Pana. Ta jedna szansa
kol. 2
ma być tak zupełna, tak obszerna, że nie będzie potrzeby innej. Będzie ona drugą szansą, drugą indywidualną próbą, tylko dla jednej osoby, Adama. Mogłaby być także rozpatrywana jako druga szansa dla całego rodu ludzkiego jedynie przez uznanie całego rodu jako mającego pierwszą szansę wówczas, gdy był w biodrach Adama w Edenie. Adam i wszyscy w nim utracili tę szansę lub próbę w Edenie. Nikt nie zdobył życia w tej szansie  lub  próbie.  Ze względu więc na utracone życie wszyscy zostali odkupieni przez drugiego Adama, który przyszedł „aby szukał i zachował, co było zginęło” (Łuk. 19:10) i dostarczył sposobności całemu rodzajowi włączając Adama, gdy zapłacił jego dług śmierci, otwierając drogę powrotu do życia i harmonii z Bogiem: (1) Kościołowi jako swej Oblubienicy i Wielkiemu Gronu jako dróżkom podczas wieku Ewangelii (Dz.Ap. 15:14-17; 1Piotra 4:17) oraz (2) światu jako swym dzieciom – dla chętnych i posłusznych spośród nich stanie się On ,,Ojcem wieczności” (Izaj. 9:6).

      Szansa ta, zapewniona przez Chrystusa dla wszystkich przez ofiarę pojednania, datuje się od zmartwychwstania naszego Pana (natomiast wyjątkowo w sposób typowy była wcześniej objawiona niewyraźnie w wierze patriarchów

poprzednia strona – następna strona