Teraźniejsza Prawda nr 356 – 1985 – str. 141
Biblijnego), rozpoczął się wśród pastorów kościoła baptystów w Ameryce, ruch drugiego adwentu lub ruch Millera (nazwany tak od nazwiska brata Williama Millera, przywódcy Maluczkiego Stadka w owym ruchu – Ter. Pr. '72,62; Ter. Pr.’77,42; ’55, Nr 159, par. 32), który doprowadził do uważnego badania Pisma Świętego, które stawało się coraz bardziej dostępne oraz do wzrostu zaufania do Słowa Bożego, większego niż do tradycji ludzkich. Rozpowszechnianie Biblii począwszy od 1804 roku miało zadziwiająco szybki przebieg, ponieważ tłumacze, wydawcy, księgarze i podróżnicy mając stale wzrastające poparcie ze strony nowych ośrodków działających w innych krajach, współpracowali ze sobą wyprzedzając rozpowszechnianiem, Słowa Bożego specjalne zapotrzebowanie na pokarm duchowy jakie pojawiło się w 1829 roku.
Poselstwo o królestwie Mesjasza, które stopniowo było rozszerzane od 1829 roku jest symbolicznie przedstawione w Obj. 10:2, 8-10 jako „książeczki”, które przedstawieni przez Jana ,,mądrzy” spomiędzy „ludu świętego” zgodnie z pouczeniem mieli (i nadal mają) spożywać. „Gorzkość” związana ze wspomnianym jedzeniem spowodowana była opisanym już głębokim zawodem przeżytym w 1844 roku i towarzyszącymi mu prześladowaniami, które stanowiły surową próbę dla braci. Wielu wówczas odpadło od Prawdy. Jednakże ówczesne wydarzenia rozwinęły u wiernych zdolność sprostania w Dniach oczekiwania (Abak. 2:2, 3; Psalm 27:14; Izaj. 40:31), które osiągnęły swój punkt kulminacyjny w czasie chwalebnego urzeczywistnienia się błogosławieństw po 1335 dniach (Dan. 12:12), szczególnie w związku z usłyszeniem przez nich okrzyku: „Oto Oblubieniec”, który pojawił się krótko po 1874 roku, w kwietniu 1877 roku (Ter. Pr. '76,66).
OCZYSZCZONA ŚWIĄTNICA
Oczyszczenie świątnicy (to znaczy klasy świątnicy w prawdziwym Kościele) miało swój wczesny początek w reformatorskich naukach Jana Wessela, głównego męża filadelfijskiego okresu Kościoła (E 4, 114; Ter. Pr.’47,38; 53, Nr 151, par. 14; E 13,838). Szczególnie od czasów Lutra (C, 111-124) błędy związane z ofiarą Chrystusa, które w średniowieczu zostały wprowadzone przez papiestwo i które zanieczyściły Kościół, były coraz częściej odrzucane, w miarę jak siedmiu pierwszych rzeczników Maluczkiego Stadka prezentowało i broniło swoje szafarskie doktryny. Jednakże, dopiero gdy William Miller, ósmy obrońca z Maluczkiego Stadka dokonał w początkach XIX wieku swego dzieła głoszenia prawdy na temat proroczej chronologii o czasach i okresach biblijnych wskazujących na powrót Pana, klasa Świątnicy doznała ostatecznego przepowiedzianego oczyszczenia.
Sytuacja ta rozwinęła się do października 1846 roku, kiedy przez proces oczyszczenia, który na dobre rozpoczął się w 1829 roku (koniec 2300 „dni” z Dan. 8:13, 14 i 1290 „dni”
kol. 2
z Dan. 12:9-11), wierni bracia przeżyli okres głębokiej depresji jaka nastąpiła po zawodzie w 1844 roku (antytypowym doświadczeniu Eliasza w jaskini jakie przeżył oświecony lud Boży; 1Król. 19:9; Ter. Pr. '76,78). Wyszli z tych doświadczeń jako nie zorganizowany zaczątek prawdziwie oświeconych i poświęconych chrześcijan stojących z dala od świata i różnych sekt, jednakże oczyszczonych od kalających błędów z fałszywej doktryny o mszy, błędów z nią związanych itp. (C, 122-124).
Rezultat nowej i szeroko rozpowszechnionej dostępności Biblii umożliwiającej badanie osobiste staje się widoczny w dokonywaniu się dzieła ostatecznego oczyszczenia, ponieważ od tamtego czasu pośród oświeconego ludu Bożego wybiegi kleru zostały zastąpione studiowaniem Biblii a bracia zostali związani z Panem i z sobą dzięki miłości i osobistemu przekonaniu a nie przez wyznania lub organizacje. W kontekście przedstawionego tu tła i umiejscowienia w czasie, historia Mary Jones z Llanfihangel i pana Charlesa z Bala, przedstawiają wydarzenia towarzyszące akcji rozpowszechnienia Biblii na całym świecie za pośrednictwem Brytyjskiego i Zagranicznego Towarzystwa Biblijnego (oraz innych towarzystw biblijnych utworzonych w późniejszym czasie, lecz będących bezpośrednim wynikiem tego pierwszego) nabiera nowego, głębszego znaczenia. Zaprawdę, Bóg „wywyższył uniżone” (Łuk. 1:52) i „wielmożne rzeczy” czynił ze swoimi uniżonymi wiernymi dziećmi i przez nie (Psalm 126:3; 1Sam. 12:24).
CZAS ŻNIWA
Czas żniwa (C, 121-134) nastał jako wynik logicznego postępu Boskiego Planu następując po dniach oczekiwania i oczyszczenia świątnicy i był podtrzymywany przez, wciąż wzrastające rozpowszechnienie Biblii i pomocy biblijnych. Drogi nam pastor Russell tak to opisuje (C, 127, 128):
,,A kiedy Bóg ich w ten sposób wyzwolił, klasa Świątnicy poszła za Nim rozpoznając głos Dobrego Pasterza w akcentowaniu prawdy, która wyjawiała stare błędy, aż w 1846 roku, na którą to datę wskazywało proroctwo jako na datę, kiedy zaczątek świętego ludu, klasa Świątnicy, zostanie uwolniony od [głównego skalania] błędów papiestwa, oczyszczony od splugawienia i gotowy do zastąpienia nieczystych teorii ludzkich czystymi i pięknymi zasadami prawdy, na której Pan i Apostołowie założyli Kościół…
Przepowiedziane trzydziestoletnie oczekiwanie rozwinęło w świętych cierpliwość, pokorę i poddanie, aż przy końcu 1335 dni (1874 rok, czas żniwa) stróżowie otrzymali poselstwo dobrej nowiny i zostali wysłani do oznajmienia go wszystkim członkom klasy Świątnicy: Oto Oblubieniec! I wszyscy z tej klasy, słysząc i rozpoznając ważność tego poselstwa, podnieśli też swoje głosy mówiąc: Oto Oblubieniec!…