Teraźniejsza Prawda nr 344 – 1984 – str. 142
WERSETY BIBLIJNE MÓWIĄCE O MIŁOSIERDZIU
Liczne wersety biblijne mówią o Bogu jako miłosiernym i okazującym miłosierdzie. Zauważ następujące: 2Mojż. 15:13; 20:6; 34:6,7; 36:15; 4Mojż. 14:18; 5Mojż. 4:31; 5:10; 7:9; 2Sam. 24:14; 1Kron. 16:34; 2Kron. 30:9; 36:15; Psalm 25:6,10; 57:11; 69:17; 78:37; 86:15; 103:8, 11, 13; 107:1; 111:4; 112:4; 117:2; 119:64, 156; 145:8; Izaj. 49:15; Jer. 12:15; Mich. 7:19; Łuk. 1:50,78; 6:36; Rzym. 11:32; 12:1; 15:9; 2Kor. 1:3; Efez. 1:7,8; 2:4; 1Tym. 1:13; Tyt. 3:5; Jak. 5:11; 1Piotra 1:3; porównaj P '49,66—69.
Liczne wersety Pisma Świętego upominają lud Boży, by był miłosierny. ,, Miłosierdzie i prawda niech cię nie opuszczają; uwiąż je u szyi twojej, napisz je na tablicy serca twojego”. ,,Człowiek uczynny (miłosierny) dobrze czyni duszy swej”. ,,Miłosierdzie i prawda należy tym, którzy wymyślają dobre” (Przyp. 3:3; 11:17; 14:22). „Sprawiedliwie sądźcie, a miłosierdzie i litość pokazujcie każdy nad bliźnim swoim” (Zach. 7:9). ,,Błogosławieni miłosierni: albowiem oni miłosierdzia dostąpią”; „… sąd i miłosierdzie i wiarę; te rzeczy mieliście czynić” (Mat. 5:7; 23:23). „Przełóż bądźcie miłosierni, jako i Ojciec wasz miłosierny jest” (Łuk. 6:36). „Kto czyni miłosierdzie, niech czyni z ochotą” (Rzym. 12:8).
„Przełóż przyobleczcie jako wybrani Boży, święci i umiłowani, wnętrzności miłosierdzia, dobrotliwość, pokorę, cichość, cierpliwość. Znaszając jedni drugich, i odpuszczając sobie wzajemnie, jeźli ma kto przeciw komu skargę: jako i Chrystus odpuścił wam, tak i wy” (Kol. 3:12, 13). „A na koniec wszyscy bądźcie jednomyślni, spółcierpiący doległości, braterstwo miłujący, miłosierni i dobrotliwi” (1Piotra 3:8). „A ktoby miał majętność świata tego, i widziałby brata swego potrzebującego, a zawarłby wnętrzności swoje przed nim, jakoż w nim zostaje miłość Boża?” (1Jana 3:17).
POKORNE CHODZENIE Z BOGIEM
Trzecim wymaganiem przedstawionym w podstawowym wersecie, jako wymaganiem sprawiedliwości, jest: „… i pokornie chodził z Bogiem twoim”. Chodzenie z Bogiem ma znaczenie życia przed Nim i z Nim zgodnie z naukami Jego Słowa według naszych obowiązków w odniesieniu do Niego. Takie chodzenie wskazuje, że Go miłujemy z całego serca, umysłu, duszy i siły, że swoich bliźnich miłujemy tak jak siebie samych i że miłujemy miłosierdzie. Pokorne chodzenie przed Nim wskazuje, iż miłując Go z całego serca, umysłu, duszy oraz siły i także miłując swego bliźniego jak siebie samego oraz miłując miłosierdzie przejawiamy połączone elementy pokory stosownej w okazywaniu naszego związku z Bogiem.
Częściową definicją pokory jest niska samoocena. To określenie jest częściowe, gdyż jest ograniczone jedynie do tych, którzy są niedoskonali.
kol. 2
Ono nie dotyczy istot doskonałych. Bóg jest pokorny, lecz On nie ma niskiej samooceny, bo Bóg wie, iż jest największą, najlepszą, najmądrzejszą, najsprawiedliwszą, najpotężniejszą i najbardziej miłującą istotą, najwyższą wobec wszystkich innych istot, który oczywiście nie ocenia się nisko. A jednak Bóg jest pokorny, chociaż w Jego przypadku taka właśnie ocena jest właściwą samooceną i On posłusznie stosuje się do praw Swojej istoty.
Jezus jest pokorny. Ale i On nie ocenia nisko Samego Siebie. On wie, że Ojciec to zaakceptował, aby On był największą, .najlepsza, najmądrzejszą, najsprawiedliwszą, najpotężniejszą i najbardziej miłującą istotą, najwyższą w stosunku do wszystkich innych, co nie jest z pewnością niską samooceną. Jezus jest pokorny, ponieważ posiada On właściwą samoocenę i uniża się posłusznie wobec Boga i praw Swojej istoty.
Każda inna doskonała istota jest zupełnie zadowolona z siebie jako dobrej, mądrej, sprawiedliwej, potężnej i miłującej, nie odczuwającej żadnych braków, takimi są, na przykład, święci i aniołowie. Natomiast wszyscy inni otrzymawszy doskonałość będą z siebie zadowoleni jako dobrych, mądrych, potężnych sprawiedliwych i miłujących, nie odczuwających braku niczego. To nie są niskie samooceny. Każda doskonała istota posiada właściwa samoocenę. Przy czym są one pokorne, nie tylko dlatego, że to jest właściwą samooceną lecz także dlatego, iż uniżają się wobec istot wyższych.
Tak więc widzimy, iż dla doskonałych istot definicja pokory, jako niskiej samooceny, nie jest prawdziwa. Natomiast jest dla nich prawdziwa definicja, określająca pokorę jako właściwą samoocenę. Z drugiej strony definicja pokory jako niskiej samooceny jest prawdziwa dla wszystkich niedoskonałych istot, gdyż niska samoocena jest właściwą samooceną dla nich. A zatem definicja jako właściwa samoocena będzie stosowna w każdym wypadku pokory, lecz jako niska samoocena nie będzie odpowiednią dla istot doskonałych, choć będzie właściwą dla niedoskonałych, gdyż jest z ich strony prawidłowym określeniem własnej wartości.
WERSETY BIBLIJNE ZACHĘCAJĄCE DO POKORY
Pismo Święte naucza, iż taka ocena jest należytym określeniem własnej wartości dla upadłych stworzeń, jak to potwierdzają niektóre wersety Pisma Świętego i fakty (nieliczne z wielu), które zacytujemy dla potwierdzenia: Nawet najlepsi z upadłych ludzi są ubogimi w duchu (Mat. 5:3), przyrównanymi do małych dzieci właściwie wychowanymi (Mat 18:2—4) Największy spomiędzy uczniów Chrystusa powinien się uważać za sługę swoich braci. (Mat 20:26, 27). Jedynie ci, którzy mają pokorne i umysły będą wywyższeni (Mat 23:12). Aby otrzymać Prawdę należy stać się w pokorze podobnym do dzieci (Łuk. 10:21).