Teraźniejsza Prawda nr 344 – 1984 – str. 138
Zauważmy także, iż wiersz ten nie wymaga od nas, abyśmy czynili ludziom wszystko, COKOLWIEK CHCIELIBY, ABYŚMY IM CZYNILI, ponieważ ich pragnienia stałyby się dla nas regułą postępowania, a przecież ich pragnienia nierzadko są złe i .niemądre. Nie wymaga również ten wiersz, aby wszystko COKOLWIEK BY KTO CHCIAŁ OD INNYCH, ABY MU CZYNILI, miał czynić względem nich, albowiem oznaczałoby to, że czyjaś wola jest dla takiego regułą postępowania, co często prowadziłoby do błędnego i nierozsądnego kroku.
Co jest regułą dla czyjegoś pragnienia odnośnie tego, co powinno być uczynione względem nas? Odpowiadamy: Jest tym to, co Bóg pragnie dla kogoś a co powinno być jego pragnieniem dla siebie. To uczyni z Bożej woli sprawiedliwości skarbnicę rzeczy, które ktoś pragnie, aby były mu udzielone. Ze jest to prawdziwe, wynika z faktu, iż Jezus podał to wyjaśnienie Złotej Reguły Swoim uczniom jako tym, którzy przyjęli Bożą wolę za zasadę swych myśli, motywów, słów i czynów – „wszystko … cobyście chcieli” itd. Tacy przeto pragnęliby od swoich bliźnich w oparciu o sprawiedliwość tego, co Boża wola sprawiedliwości wymagałaby od nich, aby oni pragnęli dla siebie.
Tak więc, sens tej reguły możemy przedstawić następująco: Wszystko COBYŚCIE, PO REZYGNACJI Z WŁASNEJ WOLI A PRZYJĘCIU BOŻEJ WOLI ZA WASZE PRAWO PRZED OBLICZEM BLIŹNICH, chcieli, aby wam oni czynili w myśli, motywie, słowie i czynie, tak i wy czyńcie im w tym względzie.
NIEZBYWALNE PRAWA WOBEC CZŁOWIEKA
Powstaje pytanie: Jakie są nasze prawa wobec bliźnich? Należy zauważyć, że nasze pytanie nie brzmi: Jakie są nasze prawa wobec Boga? Faktycznie nie mamy żadnych praw wobec Boga, zostały wszystkie bowiem utracone w wyniku Adamowego grzechu. Utrata ta została przez nas odziedziczona. Posiadamy jednak niezbywalne prawa wobec naszych bliźnich. Nie są to przywileje, które dowolnie mogą oni udzielać lub powstrzymywać, lecz są to niezbywalne prawa tkwiące w nas jako ludziach i odnoszące się do bliźnich.
Takie niezbywalne prawa odpowiadają naszym fizycznym, umysłowym, artystycznym, moralnym i religijnym władzom, w które zostaliśmy wyposażeni. Posiadanie przez nas fizycznych niezbywalnych praw oznacza, że mamy używać naszych prerogatyw w celu zachowania naszych ciał zgodnie z korzystaniem przez innych z ich praw. Nasze umysłowe niezbywalne prawa wymagają, abyśmy korzystali z naszych prerogatyw w zakresie postrzegania, pamiętania, wyobraźni i myślenia, jak tego sobie życzymy, lecz w zgodzie z prawami innych. Nasze artystyczne niezbywalne prawa są przywilejem używania naszych zdolności do rzeczy wzniosłych i pięknych, które występują w poezji, muzyce, krasomówstwie, malarstwie,
kol. 2
rzeźbie, architekturze, humorze i wdzięku bez ograniczeń od innych a zarazem w zgodzi z ich prawami.
Nasze niezbywalne prawa moralne względem nas samych są przywilejami, z których mamy korzystać według naszego upodobania są prawami do samooceny, uznania przez innych, odpoczynku, ostrożności, zachowania tajemnicy, przezorności, samoobrony, wojowniczości, zamiłowania do pokarmu, napoju, zdrowia i życia na tyle, aby było to w zgodzie z prawami innych. Posiadane przez nas niezbywalne prawa moralne względem innych są prerogatywami, według których możemy korzystać w zakresie uczuć seksualnych, praw dotyczących mężów i żon, uczuć rodzicielskich, synowskich, braterskich, przyjacielskich, życia domowego, patriotyzmu i to w zgodzie z prawami innych. Nasze religijne prawa są prerogatywami, które pozwalają korzystać nam z wiary, nadziei, samokontroli, cierpliwości, pobożności, miłości braterskiej i miłości bezinteresownej w zgodzie z prawami innych. Tak przedstawiają się nasze niezbywalne prawa.
Oprócz tych niezbywalnych ludzkich praw posiadamy jako poświęceni niezbywalne duchowe prawa, które, dotąd dokąd jesteśmy wierni, zachowujemy względem Boga, Chrystusa, braci, świata i nieprzyjaciół. Możemy jednak korzystać z nich jedynie w zgodzie z prawami Boga, Chrystusa i braci. Prawa te na duchowym poziomie działają względem tych, którzy posiadają takie duchowe niezbywalne prawa, podobnie jak działają nasze ludzkie niezbywalne prawa w odniesieniu do niezbywalnych praw naszych bliźnich na poziomie ludzkim.
Ponieważ niepoświęceni nie posiadają takich niezbywalnych duchowych praw, możemy swobodnie korzystać z naszych bez brania pod uwagę takich praw dla niepoświęconych, gdyż takowych oni nie posiadają. Jednak korzystając z naszych samolubnych i społecznych duchowych praw, na ile dozwala prawda, sprawiedliwość i świętość, musimy czynić to zgodnie z naturalnymi prawami niepoświęconych, względem których mamy zobowiązania, na przykład, w sprawach publicznych, rodzinnych i dotyczących interesów.
Tak więc, nie powinniśmy być zajęci studiowaniem lub duchowymi posługami kosztem naszych obowiązków, słusznych zobowiązań względem rodziny i pracodawcy. Nie powinniśmy również dawać pieniędzy na pracę Pańską, jeśli miałoby to przeszkodzić w zapłaceniu długów innym lub podatków władzom cywilnym. Lecz naszych religijnych niezbywalnych praw jako poświęconych, które uwarunkowują nasze obowiązki względem Boga, nie powinniśmy się wyrzec na skutek ludzkich żądań. Na przykład, nie powinniśmy zapierać się Chrystusa w wyniku polecenia rodziców lub nakazu państwowego. Nie możemy jednak poświęcać praw innych, gdyż jest to kradzieżą (Izaj. 61:8), lecz tylko nasze własne prawa.
Do czego prowadzi ta sprawa niezbywalnych praw, jeśli chodzi o naszą