Teraźniejsza Prawda nr 344 – 1984 – str. 133
„Tedy się otworzą oczy ślepych [literalnie i symbolicznie]”, ,,… a z mroku i z ciemności oczy ślepych patrząc będą” (Izaj. 35:5; 29:18).
OGŁOSZENIE MIŁOŚCIWEGO ROKU PAŃSKIEGO I JEGO DNIA POMSTY
Izaj. 61:2 pokazuje, iż lud Boży ma ,,… ogłaszać (nauczać – Łuk. 4:18) miłościwy rok Pański”. Miłościwy rok Jehowy dla wysokiego powołania rozpoczął się nauczaniem naszego Pana, który ,,… żywot na jaśnię wywiódł i nieśmiertelność przez Ewangelię” (Żyd. 2:3; 2Tym. 1:10). Poselstwo wysokiego powołania było właściwym poselstwem do głoszenia podczas wieku Ewangelii, aż do jesieni 1914 roku, gdy oracz (ucisk) zajął żeńce (Amos 9:13); liczne inne dowody na ukończenie wysokiego powołania znajdują się w Z 5761; Ter. Pr. Nr 264/265.
Ale dotąd jest właściwe ogłaszanie miłościwego wieku Ewangelii, ,,… rok Pański”, nie w tym celu, by nowo poświęcających się pozyskać do wysokiego powołania, lecz „Tych poświęcających się między wiekami” (Z 5761), ostatnią klasę z przedtysiącletniego nasienia Abrahamowego. Zawsze pamiętajmy o tym, iż z powodu upoważnienia Ducha Świętego mamy wytrwale głosić Ewangelię, by pozyskiwać „Tych poświęcających się między wiekami”. Możliwość skorzystania ze sposobności należenia do ostatniej klasy wieku Ewangelii, klasy poświęcających się, nie będzie trwała długo, tak więc zachęcajmy drugich do poświęcenia, gdyż ta wielka możliwość dotąd jest otwarta.
Biblia gdańska jak i KJV nie tłumaczy właściwie 2Kor. 6:2. W tekście tym czytamy ,,… oto teraz dzień zbawienia”, tymczasem powinno być „oto dzień zbawienia” – patrz Rotherham, Young, Diaglott itp. oraz Izaj. 49:8. Prócz dnia zbawienia wieku Ewangelii jest też dzień zbawienia tysiącletniego pośredniczącego panowania, „… dzień, w który(m) [Bóg] będzie sądził wszystek świat w sprawiedliwości przez męża [Jezusa], którego na to naznaczył” (Dz. 17:31; 2Tym. 4:1; 2Piotra 3:8). Dzięki Boskiemu Duchowi Świętemu możemy podrzędnie ogłaszać miłościwy rok Jehowy wieku Ewangelii, nauczać o Jego zbliżającym się dla świata Królestwie, którym jest tysiącletnie pośredniczące panowanie.
Duch Święty i Słowo Boga upoważnia Jego lud do ogłaszania ,,… dnia pomsty Pańskiej”, czasu wielkiego ucisku, którym kończy się ten wiek. Jezus nie cytował tej części Izaj. 61:1-3 w Swym przemówieniu zapisanym u Łuk. 4:18,19, ponieważ wtedy nie był czas odpowiedni do nauczania o czasie ucisku. Ale szczególnie właściwym było ogłaszanie go przez oświecony lud Boży przy końcu wieku Ewangelii jako ciemnych chmur ze srebrną obwódką – nadchodzące Królestwo (Izaj. 34:8; 63:4; D, 40). O zakończeniu się czasu pogan i rozpoczęciu czasu wielkiego ucisku w 1914 roku nauczał pastor Russell około czterdzieści lat wcześniej (B, przedmowa), co jest znakiem,
kol. 2
iż był użyty przez Boga do przedstawienia Boskiego poselstwa Prawdy. Liczne inne osoby połączyły się w tej proklamacji a jeszcze inne powinny się w tym połączyć. Pastor Russell przedstawił je, na przykład, w A, rozdz. 15 i D (którego pierwotny tytuł brzmiał „Dzień pomsty”).
POCIESZANIE WSZYSTKICH PŁACZĄCYCH, DANIE IM SZAT PIĘKNOŚCI, RADOŚCI I CHWAŁY
Polecenie dane ludowi Bożemu z pewnością obejmuje pocieszanie smucących się i płaczących, pocieszanie ich Prawdą i jej Duchem, Pocieszycielem (Jan 16:7). Szczególnie w obecnym czasie ucisku lud Boży udzielał często pociechy i będzie jej udzielał w miarę potrzeby, a zwłaszcza wtedy, gdy zbliżymy się do najsurowszej fazy ucisku. Istnieje poselstwo o pocieszaniu i zbliżającym się Królestwie, które było ogłaszane i będzie ogłaszane wówczas, gdy wystąpi potrzeba, szczególnie w drugiej fazie ucisku Jakuba, nie tylko zasmucając niektórych Żydów (Izaj. 40:1, 2; Zach. 12:9-14), lecz także na ogół ludzi światowych (Mat. 24:30; Obj. 1:7; 18:9, 11, 15, 19, 20).
Izaj. 61:3 dodaje „Abym sprawił radość płaczącym w Syonie”. Lud Boży powinien poczynić odpowiednie przygotowania związane z tą szczególną klasą płaczących, znajdujących się w niewoli dużego i małego Babilonu, symbolizowaną przez płaczących Żydów w niewoli babilońskiej (Psalm 137:1-6). Klasa ta jest też przedstawiona przez tych, „… którzy wzdychają i narzekają nad wszystkiemi obrzydliwościami” popełnianymi w chrześcijaństwie (Ezech. 9:4). Mamy wprowadzić Prawdę (atrament) pochodzącą z literatury Prawdy (z kałamarza) do ich umysłów (czół), by nie zostali porażeni przez błądzicieli (męża z bronią ku zabijaniu).
Nie mamy interesować się szczególnie tymi, którzy są „bezpiecznymi na Syonie” (Amos 6:1), zadowolonymi z siebie, obojętnymi, którzy nie płaczą ani nawet nie uznają swojego złego stanu (Obj. 3:15-19). Mamy być pilnymi w dostarczaniu płaczącym jednostkom prawdziwej pociechy poselstwa Prawdy zawartego w Piśmie Świętym (Rzym. 15:4; 2Kor. 1:3, 4; 1Tes. 3:2-5; 4:13-18; 5:11).
Następne trzy zdania są objaśniające. A dał im ozdobę [dosłownie, piękną ozdobną wierzchnią szatę] miasto popiołu. Wskazuje to na zrozumienie pięknego i symetrycznego Boskiego Planu w odniesieniu do zmartwychwstania i restytucji i ich wynik. Popioły i wory pokutne w krajach Biblii były znakami smutku oraz płaczu (Mat. 6:16-18) i przedstawiają smutek, wyznaniowe nauki i śmierć. ,,Olejek wesela” (porównaj Psalm 45:8), Duch Święty, jest wylewany teraz i będzie wylewany w pośredniczącym panowaniu na wszelkie ciało (Joel 2:28), by usunąć smutek i płacz a udzielić ich owocom (Gal. 5:22, 23) wielbiącym Jehowę i Jezusa jako szaty do przezwyciężenia usposobienia wywołanego przez brzemię zawodów, smutków i kłopotów (E 15,397, 393).