Teraźniejsza Prawda nr 344 – 1984 – str. 130
NA PODSTAWIE CZYJEGO UPOWAŻNIENIA,
CO, KOMU I DLACZEGO GŁOSIMY
Izaj. 61
Pośród wersetów Starego Testamentu proroctwo Izaj. 61:1-3 uznano za najpiękniejsze i najbardziej znaczące. Jest ono wielkim błogosławieństwem dla prawdziwego ludu Bożego od Izajasza aż do naszych czasów. Wyjaśnia ono na podstawie czyjego upoważnienia, co, komu i dlaczego głosimy. Niektórzy odnoszą je tylko do Izajasza, ale oczywistym jest, iż ma ono także charakter proroczy, znajdując większe i szersze zastosowanie w czasach późniejszych. Wiemy o tym, gdyż nasz Pan Jezus, w Swej pierwszej zanotowanej mowie z czasu Jego pierwszego adwentu (Łuk. 4:16-19), odniósł wspomniane proroctwo do Siebie i Jego pomazania na znak otrzymania upoważnienia do głoszenia Ewangelii. Podobnie Izaj. 42:1 proroczo mówi o wylaniu przez Jechowę Ducha Świętego, Swej świętej mocy oraz usposobienia, na Jezusa.
WERSETY 1-3 ODNOSZĄ SIĘ TAKŻE DO KOŚCIOŁA I INNYCH KLAS
W podrzędnym znaczeniu Izaj. 61:1-3 czyni proroczą aluzję do pomazania członków Ciała Chrystusowego, ale w zasadniczym odnosi się do upoważnienia, jakie otrzymała Wielka Kompania i „Ci poświęcający się między wiekami” (Z 5761), którzy ostatecznie, jeśli pozostaną wiernymi, otrzymają w Królestwie w nagrodę urzędy książąt i szlachty. Nagroda ta nie będzie tak wielka jak Królów i Kapłanów,
kol. 2
czyli Maluczkiego Stadka oraz Starożytnych Godnych i Wielkiej Kompanii. W P '42,79 znajdujemy następujące pytanie: „Jakiej odpowiedzi powinni udzielać Młodociani Godni, gdy się ich pyta, kto udzielił im upoważnienia do nauczania? Czy można do nich odnieść Izaj. 61:1-3?” Oto odpowiedź:
„Podczas gdy Izaj. 61:1-3 przede wszystkim odnosi się do klasy Chrystusowej, zawiera jednak zasadę, którą można zastosować do wszystkich posiadających Ducha Świętego rzeczywiście lub w sposób przypisany. Członkowie Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii jako nowe stworzenia mają faktycznie Ducha Świętego. Młodociani Godni mają rzeczywiście Ducha Świętego na poziomie ludzkim, zaś próbnie usprawiedliwieni, którzy się nie poświęcili otrzymali go w sposób przypisany i dlatego są uważani, jakoby żyli po małym okresie jako doskonali ludzie. Stąd zasada występująca w proroctwie Izaj. 61:1-3 stosuje się do czterech wspomnianych klas.
Biblia naucza, iż każdy wierzący z uwagi na swą wiarę posiada upoważnienie do nauczania tego, o czym wie na podstawie wiary: »Mając tedy tegoż ducha wiary, tak jako napisane: Uwierzyłem przetom też mówił; i my wierzymy, przeto też mówimy« (2Kor. 4:13 [porównaj z Gal. 3:6-9; E 4, 358]). Jeśli Młodociani Godni [oraz pozostali z »poświęcających się między wiekami«] nie głoszą (Ewangelii), nie przyznają się do Chrystusa przed ludźmi,