Teraźniejsza Prawda nr 343 – 1984 – str. 122
„hadesu”, narodowej niepamięci. Wersety te nie tylko odnoszą się do obecnego powrotu Żydów do ich ziemi, lecz także, a nawet szczególnie, do stanu w jakim się znajdą w wieku Tysiąclecia. Ezech. 37:21-25 również ujawnia, że Pan całkowicie przywróci łaskę naturalnemu Izraelowi. Bóg polecił Swemu ludowi w wieku Ewangelii, by przekazał Żydom to poselstwo przy końcu tego wieku. Zacytowane zaś wiersze wypełnią się w wieku Tysiąclecia, bo wtedy naród żydowski ponownie się zjednoczy w jedno królestwo pod panowaniem antytypowego Dawida – Chrystusa i Kościoła. Poza tym Amos 9:14, 15 wyraźnie potwierdza naszą tezę, iż Izrael (bogacz) powróci ze stanu „hadesu”, narodowego rozpadu i ponownie, ciesząc się szczególną łaską Bożą, zamieszka w swej ziemi. Będzie to w pełni jawne, gdy Pan w wieku Tysiąclecia ponownie wystawi ,,upadły przybytek Dawidowy” (Amos 9:11; Dz.Ap. 15:16).
Zwróćmy też uwagę na Łuk. 2:34: ,,I błogosławił im Symeon [Józefowi i Marii], i rzekł do Marii, matki jego [Jezusa]: Oto ten położony jest na upadek i na powstanie wielu ich w Izraelu, i na znak, przeciw któremu mówić będą”. Symeon przekazując Marii proroctwo o Jezusie powiedział, iż Jezus będzie przyczyną potknięcia się Izraela, że wielu spomiędzy mego upadnie, lecz (w wieku Tysiąclecia) zostaną ponownie podniesieni przez Tego, który okaże się ich Zbawicielem i Panem i da im ziemię Tysiąclecia na mieszkanie. Przez cały wiek Ewangelii Jezus był znakiem, „przeciw któremu” mówili Żydzi, odrzucili Go bowiem nie dostrzegając w Nim takiej „piękności”, by „Go żądać mieli”.
Ezech. 16:46-63 również wskazuje na to, że bogacz (naród żydowski) nie pozostanie w piekle. Izrael jest tu porównany z Samarią i Sodomą jako jego siostrami. W proroctwie stwierdza się, że jest on bardziej godny potępienia (w. 46-52), ponieważ grzeszył przeciwko większemu światłu. Samaria, starsza siostra, ze swymi córkami, przedstawia północne królestwo składające się z dziesięciu pokoleń oraz tych, którzy jej podlegali jako jej córki. Za panowania króla izraelskiego Amrego, miasto Samaria stało się stolicą królestwa północnego i nazwę stolicy nosił cały kraj. Sodoma i jej córki przedstawiają naród oraz jego hołdowników, którzy zostali zniszczeni ogniem i siarką w czasach Lota. Dalej Pan mówi: „Przywrócęli zaż więźniów ich, to jest więźniów Sodomy i córek jej, i więźniów Samary! i córek jej: tedyć też przywiodę pojmanych więźniów twoich [Pojmanie tu wspomniane, nie jest niczym innym, jak pojmaniem przez śmierć, bo owi więźniowie w tym czasie nie żyli. Chrystus przychodzi, by otworzyć drzwi grobu i uwolnić więźniów – Izaj. 61:1; Zach. 9:11] w pośrodku ich. Abyś tak nosiła hańbę twoje, a wstydziła się za wszystko coś czyniła, a tak abyś je ucieszyła [Królestwo składające się z dwóch pokoleń na skutek większej nieprawości, co wielokrotnie podkreślono w tym rozdziale, było pociechą dla innych i w ten sposób
kol. 2
zachęcało ich do grzesznego życia, które, oczywiście, Bóg surowo ganił]. Jeźliżeć siostry twoje, Sodoma i córki jej, wrócą się do pierwszego stanu swego, także Samaryja i córki jej wrócą się do pierwszego stanu swego: tedy się też i ty z córkami twemi nawrócisz do pierwszego stanu swego [Wszyscy zostaną odrodzeni, otrzymają doskonałe życie i warunki jakie panowały w Edenie, takie same jakie posiadali Adam i Ewa zanim zgrzeszyli. Odrodzenie to jest możliwe dzięki okupowej ofierze Jezusa] Ponieważ Sodoma siostra twoja nie była powieścią w ustach twoich w dzień pychy twojej. Pierwej niż była objawiona złość twoja, jako za czasu obelżenia od córek Syryjskich, i wszystkich, którzy są około nich, córek Filistyńskich, które cię niszczyły ze wszystkich stron. Niecnotę twoje i obrzydliwości twoje ponosisz, mówi Pan [Dlatego Bóg w Swej sprawiedliwości wymierzył im karę, na którą zasłużyli].
Bo tak mówi panujący Pan: Tak uczynię z tobą, jakoś uczyniła, gdyś wzgardziła przysięgą, i złamała przymierze [Żydzi wzgardzili przysięgą, którą złożyli na górze Synaj.]. Wszakże wspomnę na przymierze moje z tobą, uczynione za dni młodości twojej, i stwierdzę z tobą przymierze wieczne [Bóg w tym miejscu obiecuje, iż przymierze, które zawarł z narodem żydowskim, w okresie jego młodości, gdy zapewnił ich, że uczyni ich królestwem kapłanów, jeśli będą posłuszni (2Moj. 19:5, 6), chociaż zostało przez nich złamane, Bóg o nim nie zapomniał.]. I wspomnisz na drogi twoje, i zawstydzisz się, gdy przyjmiesz siostry twoje starsze nad cię, i młodsze niż ty, i dam ci je za córki [Przyjdą do Izraela, cielesnego nasienia Abrahama, po błogosławieństwa restytucji z odrodzenia], ale nie według przymierza twego [Nie według przymierza Zakonu zawartego z Izraelem na górze Synaj.]. A tak utwierdzę przymierze moje z tobą, a dowiesz się, żem ja Pan”.
Przymierze to Bóg zawrze z cielesnym Izraelem, gdy powróci on do Niego z całego serca swego, co zgodnie z tymi proroctwami uczyni. Bóg będzie jego Bogiem na wieki. On ustanowi przymierze, aby mógł Go poznać i jak mówi werset 63: „Abyś wspomniała, i zawstydziła się, i nie mogła więcej otworzyć ust dla wstydu swego, gdy cię oczyszczę od wszystkiego, coś czyniła”. Będzie to wynikało z Boskiego przymierza Abrahamowego w jego dwu zarysach, niebiańskim i ziemskim, odnoszącego się do dwóch nasion. Będzie to wynikało z chwalebnego dzieła, dokonanego przez Jezusa wraz z Kościołem, nie tylko na korzyść Sodomy i Gomory oraz innych miast tych równin, lecz także na korzyść Królestwa Północnego obejmującego dziesięć bardzo grzesznych pokoleń. Bóg zlituje się nad nimi i im wszystkim pobłogosławi. W ten sposób udzieli im tego, co będzie dla ich dobra, uwielbi Siebie i Chrystusa, którego zasługa stanie się dla nich skuteczną w Tysiącleciu.
Powyższe teksty dowodzą, że naród Izraelski odzyska łaskę Bożą i wróci do swej ziemi