jako ojca, męża, stróża itp., bez względu na to czy jego oddanie zostanie, lub nie, uznane przez jego rodzinę. Jak było w wypadku Pana tak jest w wypadku męża – zawsze powinno się okazywać cichość, łagodność, rozwagę.

      Przykro powiedzieć, iż dowiedzieliśmy się, że niektórzy drodzy bracia w Panu opatrznie sobie tłumaczyli Tom VI, Nowe Stworzenie, w związku z tą sprawą i w rezultacie tego zamiast stać się bardziej miłującymi i miłosiernymi, przeciwnie stali się bardziej dyktatorskimi, niesympatycznymi, tyrańskimi. Przypuszczamy, że wspomniane doniesienia są co najmniej przesadzone i ufamy też, że wyraźniejsza wiedza na ten temat spowodowała, iż niektórzy stali się szlachetniejszymi, lojalniejszymi i bardziej ocenianymi przez swoje rodziny.

„PRAWA KOBIET” W SFERZE WALKI

      Co można powiedzieć o siostrach? Niestety, nie wszystkie są należycie wyćwiczone przez cenne prawdy, którymi Pan nas w takim stopniu zaszczycił! Większa wiedza na temat sprawiedliwości i niesprawiedliwości oraz praw mężczyzn i kobiet stała się próbą zarówno dla sióstr, jak i dla braci. One też znajdują się w doświadczeniach. Idee „prawa kobiet” znajdują się w sferze walki. Nie wpływają one na rozwijanie pokoju i harmonii. Przeciwnie, stanowią część ducha powszechnego niezadowolenia, ducha tego świata, którego nasz wielki nieprzyjaciel podnieca coraz bardziej. Tak jak w świecie wznieca to czas ucisku, tak też
kol. 2
w kościele oraz rodzinie powoduje udręczenie w dodatku do światowych utrapień. Niestety! Drodzy bracia i siostry, czy to jest dla nas korzystne, gdy zyskujemy nieco praw a niszczymy swój własny pokój i szczęście oraz pokój i szczęście tych, którym ślubowaliśmy pomoc, pociechę i podtrzymywanie aż do ostatniego tchnienia?

      Apostoł Paweł powiedział: „Albowiem wy ku wolności powołani jesteście, bracia! tylko pod zasłoną tej wolności ciału nie pozwalajcie” (Gal. 5:13). Prawdziwa nasza wolność, ta która przynosi nam błogosławieństwa, Boską łaskę i pokój duszy, jest uwolnieniem się od grzechu i przesądu oraz uwolnieniem się z niewoli samolubstwa – wolnością w ofiarowywaniu, służeniu i kładzeniu swego życia dla braci, w świadczeniu dobra wszystkim ludziom na ile mamy ku temu okazję – a szczególnie wolnością lub przywilejem okazywania tym, z którymi pozostajemy w ziemskich związkach, że jesteśmy kopiami Mistrza i posiadamy Jego ducha samozaparcia, miłości, sympatii – dobre owoce.

      Istotnie są czasy i miejsca, w których zarówno bracia, jak i siostry muszą stać w obronie zasad i wolności, by móc czcić Boga. Gdy osiągamy taką postawę, możemy z powodzeniem ofiarować wszystkie inne rzeczy jako błahe. Jeśli musimy walczyć, walczmy tylko o takie rzeczy, o które walczyłby nasz Odkupiciel. Postępujmy więc Jego śladami, zgodni z pozostawionym nam przez Niego przykładem (1Piotra 2:21).
P. ’82, 66.

kol. 1

CZYNIENIE I DOCHOWYWANIE SZCZEGÓLNYCH ŚLUBÓW

4Moj. 30

      Czwarta księga Mojżeszowa, rozdział trzydziesty omawia śluby oraz przysięgi i jak w Izraelu owe śluby oraz przysięgi w pewnych okolicznościach były unieważniane przez ojca lub męża. Rozważymy je z punktu widzenia typu i antytypu, po przedstawieniu pewnych ogólników. Ślub można określić jako uroczystą obietnicę, zobowiązanie, szczególnie uczyniony Bogu lub przed Bogiem. W nim jest zawarte zdecydowanie i postanowienie. Istnieją śluby ogólne i śluby szczególne. Trzy przykłady ślubów ogólnych złożonych Bogu przez lud Izraela przy zawarciu Przymierza Zakonu są następujące: „…Wszystkie słowa, które rzekł Pan, uczynimy” (2Moj. 24:3), potwierdzenie tego przez Jozuego „…aleć ja i dom mój będziemy służyli Panu” (Joz. 24:15) oraz zupełne poświęcenie się ludu Bożego, jego rezygnacja z własnej woli i woli świata a przyjęcie Boskiej woli jako wywierającej decydujący wpływ na jego umysły, serca i życie (Przyp. 23:26; Mat. 16:24; Łuk. 9:23; Rzym. 12:1; Żyd. 10:7).

      (2) Liczne szczególne śluby uczynione Bogu są wymienione w Piśmie Świętym, zwłaszcza w Starym Testamencie. Jakub był pełen wdzięczności i uznania dla Boga po wspaniałym
kol. 2
śnie o drabinie i potwierdzeniu Przymierza, na skutek czego złożył swój szczególny ślub: „Jeźliż Bóg będzie ze mną …dziesięcinę pewną oddawać ci będę” (1Moj. 28:20-22; 31:13). 3Moj. 27 przedstawia szczególne śluby; rozdział ten jest wytłumaczony w P '68,40-44. Przedmiotem szczególnych ślubów opisanych w 3Moj. 27 były osoby, niższe zwierzęta (jako ofiary; porównaj 3Moj. 7:16; 22:18; 4Moj. 15:3, 8; 29:39; 5Moj. 12:6, 11, 17, 26; P ’64, 84), domy i ziemia, ale nie były nim pierworodni ani osoby zupełnie poświęcone Bogu, ani dziesięcina. 4Moj. 6 opisuje śluby szczególne itd. (w. 2), śluby Nazarejstwa mężczyzn i niewiast (Ter. Pr. '32,7-14).

      (3) Kiedy król Harad i jego armia składająca się z Chananejczyków walczyli z narodem Izraelskim, ten ostatni złożył szczególny ślub, a mianowicie, jeśli Bóg poda Chananejczyków w jego ręce, to on (Izrael) zupełnie ich wytraci, co też uczynił (4Moj. 21:1-6). Jefte uczynił szczególny ślub, składający się z dwóch części, mówiąc, że gdy Bóg poda Ammonitów w jego ręce, to (a) ktokolwiek wyjdzie z jego domu jemu na spotkanie, gdy będzie wracał po zwycięstwie, na pewno zostanie poświęcony

poprzednia strona – następna strona