Teraźniejsza Prawda nr 340 – 1984 – str. 70
w Liście do Żydów 12:23, nazywając takich „zebraniem [kościołem] pierworodnych”. Biblia pokazuje, że nie tylko pierworodni Izraela powinni spożywać Baranka Wielkanocnego, lecz także „WSZYSTKO ZGROMADZENIE IZRAELSKIE” powinno „tak uczynić” (2Moj. 12:3,47).
Pastor Russell w Tomie VI, Nowe Stworzenie., na str. 569 pisał, co następuje:
„W ten sposób każdy dom Izraelski reprezentował domowników wiary, zaś każdy baranek przedstawiał Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata. Pierworodny w każdej rodzinie przedstawiał Chrystusa, Głowę i Ciało, Nowe Stworzenie. Gorzkie zioła przedstawiają próby i doświadczenia teraźniejszego czasu, które im sroższe, tym więcej zaostrzają apetyt domowników wiary do przyswajania sobie Baranka i przaśników. Ponadto, każdy domownik wiary obowiązany był jeść stojąc, przepasany i z laską w ręku, gotowy do drogi, co wyobrażało, że pozaobrazowi pierworodni i domownicy wiary, którzy w taki sposób bada spożywać Baranka [podkreślenie nasze] podczas nocy Wieku Ewangelicznego będą pielgrzymami i cudzoziemcami w tym świecie, pojmując niewolę grzechu oraz śmierci i pragnąc być prowadzonymi przez Pana do wyzwolenia z grzechu i skażenia — do wolności Synów Bożych”.
Tak więc br. Russell wskazał, że nie tylko antytypowi pierworodni, Nowe Stworzenia, lecz także pozostali poświęceni, nie spłodzeni z Ducha domownicy wiary, będą go spożywać. On nigdy nie nauczał tych lojalnych poświęconych, którzy sami nie uznawali siebie za spłodzonych z Ducha, by tylko obserwowali jak inni uczestniczą a sami nie uczestniczyli w Pamiątce!
UCZESTNICZENIE OBRZEZANYCH PRZYCHODNIÓW
O wiele więcej dowodów występuje w typowym obrazie pokazującym, iż nie tytko spłodzeni z Ducha, lecz także nie spłodzeni poświęceni mają uczestniczyć w Pamiątce w znaczeniach (1) i (2), wyjaśnionych powyżej. Gdy na te sprawy patrzy się z pokrewnego i obszerniejszego punktu widzenia, to staje się zrozumiałe.
Wszyscy Izraelici, rozważani jako naród, byli poświęceni Jehowie i pozostawali z Nim w stosunku przymierza od owego dnia, gdy On ujął ich za rękę i wyprowadził z Egiptu (2Moj. 12:40, 41; Żyd. 8:9). Wszyscy oni „…w Mojżesza ochrzczeni są w obłoku i w morzu” — gdy przechodzili Morze Czerwone (1Kor. 10:1, 2).
W narodzie Izraelskim, tak jak istniał po tych wydarzeniach, byli nie tylko urodzeni Izraelici (włączając pierworodnych) obrazujący spłodzonych z Ducha, lecz także obrzezani przychodniowie, nie-Izraelici, którzy łączyli się z Izraelem w czczeniu Jehowy, zamieszkując w ich ziemi (2Moj. 12:25-27, 47-49; 4Moj. 9:2-5, 14) i przedstawiając na koniec Wieku nie spłodzonych z Ducha poświęconych sług
kol. 2
Jehowy, którzy z Jego rozkazu i przy Jego aprobacie uczestniczyli w corocznej Wielkanocy obchodzonej po opuszczeniu przez Izraelitów Egiptu, których coroczna Wielkanoc była typem Wieczerzy Pańskiej, Pamiątką antytypowego Baranka.
Musimy pamiętać, że obrzezanie serc Żydów, które było rzeczywiste i różniące się od cielesnej obrzezki (3Moj. 26:41; 5Mojż 10:16; 30:6; Rzym. 2:28,29), przedstawia poświęcenie się, czyli oddanie się, Jehowie (Filip. 3:3; Kol. 2:11—13), prawdziwy chrzest (chrzest w wodzie, jak cielesna obrzezka, był tylko zewnętrznym symbolem poświęcenia się). Obrzezani przychodniowie mieli brać udział w corocznej Wielkanocy, pokazując iż nie spłodzeni z Ducha poświęceni mają uczestniczyć w corocznej Pamiątkowej Wieczerzy.
„Żaden obcy [cudzoziemiec, Biblia Tysiąclecia] nie będzie jadł z niego” (2Moj. 12:43) „Przychodzień i najemnik nie będzie jadł z niego” (2Moj. 12:45). Cudzoziemscy osadnicy i najemni słudzy, którzy nie byli obrzezań odpowiednio przedstawiają wierzących w Jezusa usprawiedliwionych z wiary, którzy nie poświęcili się Jehowie i tych, którzy są nieusprawiedliwionymi, niepoświęconymi intruzami wśród wyznających chrześcijan (zobacz Ter Pr. `48, str. 10, kol. 2). Nikt z tych dwu wymienionych klas nie ma uczestniczyć w Wieczerzy Pańskiej.
BŁĄD „Ś.J.” NA TEMAT „LUDU POSPOLITEGO”
Antytypowi cudzoziemscy osadnicy i najemni słudzy zdają się odpowiadać w dużej mierze tym, którzy zostali określeni jako lud pospolity (2Moj. 12:38), którzy byli nie-Izraelickimi więźniami, niewolnikami oraz ludźmi niezadowolonymi w Egipcie i pragnęli go opuścić (i opuścili) z Izraelitami, by zyskać wolność gdzie indziej. Przedstawiają oni tych którzy byli lub będą znużeni doznanym ciemiężeniem w imperium szatana i którzy mniej lub więcej przyłączyli się lub przyłączą do ludu Jehowy z punktu widzenia ich wierzenia i praktykowania w jakimś stopniu Prawdy, lecz nie poświecili się, czyli nie oddali się, by pełnić Boską wolę.
Tak więc ów „lud pospolity” nie przedstawi klasy osób poświęconych, co jest widoczne w fakcie manifestowania przez nich zachowania się świadczącego o tym, że nie byli poświęceni. W 4Moj. 11:4 czytamy, iż ten „lud pospolity stanowili ludzie siejący niezgodę, którzy znaleźli się na czele znudzonych manną na puszczy i zaczęli pożądać innych rzeczy, obrazując niepoświęconych, nieuświęconych ludzi, którzy mieszają się z Boskimi poświęconymi sługami, lecz nudzą się Słowem Bożym i poselstwem Prawdy pragnąc innego duchowego pokarmu.
Zatem staje się oczywiste, że wodzowie ,,Ś.J.” popełnili następny poważny błąd mówiąc, iż ich wielki lud nie spłodzonych z Ducha poświęconych sług składa się z tych, którzy „są przedstawieni [jak cytowano wyżej]