WIELKANOC

Wielkanoc była i jest najbardziej uroczystym świętem obchodzonym ze wszystkich świąt religijnych przez urodzonych Izraelitów, pierwszym zarysem Zakonu danym im jako typowemu narodowi.

Ów obrzęd, w swym pierwotnym ustanowieniu, opisany jest w 2Moj. 12. Baranek bez skazy został wówczas zabity, jego krwią pokropiono odrzwia i nadproże a znajdująca się wewnątrz domu rodzina spożywała mięso baranka z przaśnym chlebem i gorzkimi ziołami. Tej nocy (czternastego dnia, pierwszego miesiąca, według czasu księżycowego), dzięki pokropieniu krwią i zjedzeniu baranka pierworodne dzieci Izraela zostały pominięte, czyli zachowane od plagi śmierci, która nawiedziła pierworodne dzieci Egipcjan. Z tego powodu i dlatego, iż Izrael w dniu piętnastym Nisan wyszedł z egipskiej niewoli — wolny — Jehowa rozkazał (2Moj. 12:14), by dzień ten rokrocznie obchodzono w jego rocznicę.

Urodzeni Izraelici dostrzegali tylko literę tej ceremonii, lecz nie rozumieli jej typowego znaczenia. Moglibyśmy również znaleźć się w podobnej nieświadomości, gdyby nie posiadanie Ducha Świętego danego nam przez Boga jako klucza do zrozumienia tej ceremonii, którą Apostoł pod natchnieniem wyjaśnił w słowach (1 Kor. 5:7, 8): „BARANEK NASZ WIELKANOCNY ZA NAS OFIAROWANY JEST CHRYSTUS. A TAK OBCHODŹMY ŚWIĘTO”.

kol. 2

Tak więc po skierowaniu naszej uwagi na tę sprawę przez Ducha Świętego, znajdujemy w Piśmie Świętym jasne stwierdzenia wskazujące na Jezusa jako ,,Baranka Bożego” (Jan 1:29, 36), jako na antytyp baranka wielkanocnego, którego śmierć stała się podstawą wyzwolenia ze śmierci ,,zebrania (kościoła) pierworodnych” (Żyd. 12:23), tak jak śmierć typowego baranka stała się podstawą wyzwolenia pierworodnych Izraela. Prowadzeni dalej przez Ducha Świętego dochodzimy do słów i czynów Jezusa w czasie ostatniej Wielkanocy, którą spożywał ze Swymi uczniami.

Jehowa jest bardzo dokładny i zabicie typowego baranka czternastego dnia pierwszego miesiąca było cieniem, czyli typem, tego faktu w Boskim Planie, który zapowiadał śmierć Jezusa w tym czasie. (Jedne uwagi jest to, iż Bóg tak pokierował rachubą czasu wśród Żydów, że Jezus mógł obchodzić Wielkanoc z uczniami i Sam zostać zabitym jako prawdziwy „Baranek” w tym samym dniu. (Żydowskiego dwudziestoczterogodzinnego dnia, nie obliczano od północy do północy, jak to czyni się zazwyczaj teraz, lecz jego początek liczono od godziny szóstej wieczorem do godziny szóstej wieczorem dnia następnego). Tak więc Jezus i uczniowie spożywali wieczerzę wielkanocną, prawdopodobnie około ósmej wieczorem „…tej nocy, której był wydan”, w tym samym dwudziestoczterogodzinnym dniu, w którym On umarł — a zatem każda jota oraz każda kreska

poprzednia strona – następna strona