stopniowy rozwój; ale Ojciec szuka klasy wiary – tej, która okaże tak wiele gorliwości dla Niego, która będzie przykładać tyle uwagi do Jego instrukcji i okaże taką żarliwość w naśladowaniu Jego charakteru, że w obecnych latach swego chrześcijańskiego doświadczenia osiągnie sukces w zdobywaniu łagodnego, współczującego i miłującego stanu serca podobnego do stanu serca Ojca Niebieskiego.

      Jeżeli ostatecznie dowiedziemy tej stałości naszych serc, Pan uzna nas za Swoje dzieci w zmartwychwstaniu, kiedy będziemy mogli być Mu podobni. Jest to chwalebny stan, na który czekamy ufając, modląc się i dokładając starań. Ten stan możemy osiągnąć, gdyż Pan nie powołał nas na próżno: „Wiernyż jest ten, który nas powołał”.

kol. 2

      Tak więc, drodzy chrześcijanie, przepaszmy biodra myśli naszych postanawiając, że z Pańską pomocą będziemy bogaci w Bogu. Myślmy coraz mniej o bogactwach ziemskich, a coraz więcej o nagrodzie – Królestwie, które Pan obiecał Swoim wiernym. Wszyscy, którzy osiągną je, będą bogaci w najwyższym znaczeniu – bogaci w Bogu. Będziemy bogaci nie tylko przez chwalebny udział w Królestwie, ale przez stosowanie metod i lekcji naszego Wielkiego Nauczyciela, będziemy bogaci w podobieństwo Jego charakteru, bogaci w doświadczenie, bogaci w wiarę, bogaci w dobre uczynki, bogaci we wszystko, co jest dobre i wielkie, choćbyśmy przy końcu naszego biegu byli ubodzy w ziemskie dobra.
BS ’75, 66.

kol. 1

ŚWIECKI RUCH MISYJNY „EPIFANIA”

Jego historia, natura, cele i doktryny

      Świecki Ruch Misyjny w swej obecnej formie powstał w 1920 roku, kiedy to prof. Paul S. L. Johnson (wybitny uczony w zakresie Biblii hebrajskiej i greckiej) i prof. Raymond G. Jolly (główny pomocnik prof. Johnsona, wykładowca a także uczony w dziedzinie Biblii greckiej, obaj ukończyli studia uniwersyteckie z wyższymi odznaczeniami) oraz inni, potrzebowali nazwy dla celów publikacyjnych i innych w rozwijanych formach służby ewangelicznej bez przynależności denominacyjnej. Profesor Johnson, aż do swojej śmierci w 1950 roku, sprawował urząd opiekuna wykonawczego i dyrektora ŚRM, będąc także redaktorem czasopisma Ruchu Zwiastun Epifanii, zwanego obecnie Sztandarem Biblijnym. Po nim wymienione funkcje pełnił pastor Jolly.

      ŚRM jest światowym, niezależnym, niesekciarskim, nie obliczanym na zysk, ruchem religijnym. Łączą się w nim w celu dobrowolnej współpracy liczni chrześcijanie, szczególnie osoby świeckie wszelkich zawodów i orientacji z różnych wyznań i bezwyznaniowi. Tworzą oni w ten sposób społeczności religijne w wielu krajach. Ruch nie jest stowarzyszony z żadną inną grupą, jak, „anglo-izraelici” lub ,,świadkowie Jehowy” ani z żadną denominacją. Samofinansowanie realizuje z dobrowolnych składek wnoszonych w sposób niekrępujący.

      Celem ŚRM jest nauczanie Ewangelii („zwiastuję wam radość wielką” – Łuk. 2:10, 14), zachęcanie do wzrostu w podobieństwie do charakteru Chrystusa, rozpowszechnianie wiedzy biblijnej i zachęcanie innych do jej rozpowszechniania (szczególnie wiedzy odnoszącej się do naszych czasów) oraz pobudzanie do większego zainteresowania indywidualnym i grupowym studiowaniem Biblii według niesekciarskich zasad w zborach, w miejscach zebrań lub domach itp.

      Aby zrealizować swe cele ŚRM w wielu krajach wydaje i rozpowszechnia w różnych językach – przez kolporterów, ewangelistów i innych chrześcijańskich pracowników, pocztą itp. – wiele książek napisanych na podstawie Biblii oraz broszur, czasopism i bezpłatnych traktatów. Ruch wykorzystuje także swoich wykwalifikowanych mówców, nauczycieli i ewangelistów, umożliwiając im spełnianie posług kaznodziejskich, prowadzenie studiów biblijnych, zebrań pytań i odpowiedzi, projekcje obrazów biblijnych, ilustrowane obrazy biblijne oraz spełnianie posług weselnych, pogrzebowych itd. Ruch nigdy nie prosi o fundusze na prowadzenie pracy, przyjmuje jedynie dobrowolne ofiary. Nasi kaznodzieje są szczególnie przygotowani do służby przez wykształcenie w naukach biblijnych bądź w naszych szkołach przygotowawczych, bądź w oparciu o kursy korespondencyjne.

kol. 2

PISMO ŚWIĘTE JASNO NAUCZA:

      Że Jehowa jest Najwyższym Bogiem – nieskończonym, wiecznym i niezmiennym, doskonałym w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy; że Jezus, Jego jednorodzony Syn, istniał jako potężne Słowo lub Logos, „początek stworzenia Bożego”, „pierworodny wszystkich rzeczy stworzonych”, Przedstawiciel Ojca we wszystkich dziełach stworzenia zanim stał się człowiekiem (Jan 1:1-3; 6:51; 17:7; Obj. 3:14; Kol. 1: 15-17).

      Że to Słowo ,,stało się ciałem”, urodzonym z „dziewicy” i było człowiekiem Jezusem, trochę mniejszym „od aniołów – by – za wszystkich śmierci skosztował”, jednakże odłączony od grzeszników” (Jana 1:14; Izaj. 7:14; Żyd. 2:9; 7:26).

      Że Chrystus obecnie jest istotą duchową; że „umartwiony był ciałem, ale ożywiony duchem”, stał się „duchem ożywiającym” wielce wywyższonym, któremu „Bóg… darował imię, które jest nad wszelkie imię”. „Który sam ma nieśmiertelność [z wyjątkiem Boga]” (1Piotra 3:18; 1Kor. 15:45, 50; Filip. 2:9-11; 1Tym. 6:16; Żyd. 1:3, 13).

      Że Duch Święty pochodzący od Ojca i Syna przejawia się we wszystkich prawdziwych chrześcijanach (Łuk. 11:11-13; Jan 14:26; 15:26; 16:7-15; 1Kor. 2:9-16; 3:16; Efez. 3:16; 4:4, 30; 2Tym. 1:7).

      Że człowiek został stworzony doskonałym, na obraz charakteru Boga i że na skutek grzechu dosięgła go kara – nie wiecznego życia w mękach, lecz – śmierci, unicestwienia, na którą był narażany przez obcowanie z różnymi rodzajami zła, dozwolonego przez Boga w celu poznania przez człowieka przy pomocy doświadczenia natury zła i skutków grzechu oraz rozwinięcia pragnień nienawidzenia go i przebaczania (1Mojż. 1:25-31; 2:17; 3; Kazn. 7:29; Rzym. 5:12-19; 6:21-23; 8:20-22; 11:32; Ps. 76:8-11; 90).

      Że Kościół, stanowiący 144.000 jednostek, zebranych spośród żydów i pogan, jest Świątynią Boga, „czynem Jego”; że „kościół pierworodnych” obejmuje „lud wielki” – „żywe kamienie” w Dziedzińcu Jego wielkiej Świątyni – wraz z Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi w Tysiącleciu; że konstrukcja tej wielkiej Świątyni była wznoszona przez cały Wiek Ewangelii, począwszy od chwili, gdy Jezus stał się Odkupicielem rodzaju ludzkiego i Głównym Kamieniem Narożnym tej Świątyni, przez którą, gdy będzie ukończona, spłyną na „wszystkich ludzi’”, którzy będą mieli przystęp do Niego Boskie błogosławieństwa (Obj. 7; 14:1; Rzym. 3:11, 12; 1Kor. 3:16, 17; 2Kor. 6:16; Efez. 2:10, 20-22; Joel. 2:28, 29; 2Tym. 2:20; Żyd. 11:38-40; 1Mojż. 28:14).

poprzednia strona – następna strona