innym ustępie Nowego Testamentu, w którym ono występuje, przetłumaczone jako „wrócić” (Łuk. 12:36). W klasycznym języku greckim słowo analusai oznacza zarówno odejść, jak i wrócić. Które z tych tłumaczeń jest właściwe dla Filip. 1:23?

U Łuk. 12:36 analusai jest użyte w przypowieści ilustrującej Wtóry Adwent naszego, Pana. Jezus jasno nauczał, że nagrody będą nam udzielone podczas Jego powrotu z nieba, lecz nie wcześniej (Mat. 16:27; Obj. 11:18); nie wcześniej jak w zmartwychwstaniu (Łuk. 14:14). Paweł i pozostali Apostołowie nauczali podobnie, iż „duch”, Nowe Stworzenie, jest zbawiony w Dzień Pana Jezusa, lecz nie wcześniej (1Kor. 5:5); i że jedynie po powrocie Chrystusa Kościół Go ujrzy i będzie razem z Nim (1Jana 3:2; 1Tes. 4:16, 17; 2Tym. 4:8, porównaj z Ewangelią Jana 14:2, 3). Zatem Paweł i pozostali Apostołowie wierzyli, iż po raz pierwszy ujrzą Pana Jezusa w chwale i będą razem z Nim po Jego Wtórym Adwencie.

Rozważania te dowodzą, że słowo analusai do Filip. 1:23 powinno być przetłumaczone wrócić, a nie odejść („być rozwiązany”).
kol. 2
Tak więc ten tekst powinien brzmieć następująco: „pragnąc powrotu Chrystusa i przebywania z Nim”. Są to oczywiście te dwie rzeczy, (3) i (4), które bez porównania są lepsze od dwóch także wymienionych, a mianowicie — (1) życia lub (2) śmierci. Przyznajemy natychmiast, że są to pojęcia różne od życia i śmierci. To jest ta błogosławiona nadzieja, którą Bóg dał Swemu ludowi Wieku Ewangelii, aby ją miłował (Filip. 3:20; 1Tes. 1:10; Tyt. 2:13; Obj. 22:20). I to była ta nadzieja, którą Apostoł wyraził w Liście do Filip. 1:23, a która ma być urzeczywistniona podczas powrotu Chrystusa w zmartwychwstaniu.

Powyższe rozważania dowodzą także, iż zdanie „pragnąc” itd., powinno być ujęte w nawiasy. Ponadto dowodzą, że ten ustęp nie traktuje o świadomości umarłych i dlatego nie powinien być cytowany, by udowodnić tę fałszywą doktrynę. Co więcej, one jasno potwierdzają nauczanie Apostoła, iż zabranie go oraz innych członków Ciała i nagroda nie wcześniej będą miały miejsce jak we Wtórym Adwencie Pana, w czasie Jego objawienia się (2Tym. 4:8).
BS ’76, 62.

PSALM 119:10-19

Ze wszystkiego serca mego szukam cię; nie dopuszczajże mi błądzić od rozkazań twoich.
W sercu mojem składam wyroki twoje, abym nie zgrzeszył przeciwko tobie.
Błogosławionyś ty, Panie! nauczże mię ustaw twoich.
Wargami mojemi opowiadam wszystkie sądy ust twoich.
W drodze świadectw twoich kocham się więcej, niż we wszystkich bogactwach.

O przykazaniach twoich rozmyślam, i przypatruję się drogom twoim.
W ustawach twoich kocham się, i nie zapominam słów twoich.
Daruj to słudze twemu, abym żył, a przestrzegał słów twoich.
Odsłoń oczy moje, abym się przypatrzył dziwom z zakonu twego.
Jestem gościem na ziemi; nie ukrywaj przede mną rozkazań twoich.

poprzednia strona – następna strona