Teraźniejsza Prawda nr 330 – 1983 – str. 69
przejawia się w usprawiedliwieniu i uświęceniu Kościoła, jak następuje: zasługa Jezusa (młodego cielca) sprawia, że Kościół (baran) zupełnie nadaje się do przyjęcia (baranków rocznych siedem, zupełnych) w trakcie nauczania głębokich i płytkich doktryn (składaniu ofiary śniednej i mokrej), gdy jest ofiarowany jako ofiara za grzech (kozioł z kóz). Stąd jest to sprawą Wieku Ewangelii. Odpowiednio też ta ofiara całopalenia była składana przed zmianą szat przez Aarona, być może tuż po ofiarowaniu cielca na ofiarę za grzech (3Moj. 9:2, 8-11, 12-14).
(12) Porównanie 4Moj. 29:7-11 z 3Moj. 23:18-20 pokazuje, iż jedynymi różnicami między tymi tekstami występującymi w związku z ofiarowywanymi zwierzętami są: (a) w 3Moj. 23 w ofierze całopalenia występują dwa barany, a w 4Moj. 29 tylko jeden, (b) w 3Moj. 23 dwa baranki były użyte jako ofiary spokojne i ofiary obracania, a żaden w 4Moj. 29. Powodem tych różnic jest, co następuje: dwa barany i dwa baranki z 3Mojż 23 odnoszą się do dwóch klas nowych stworzeń, Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii, podczas gdy w 4Mojż 29 jeden baran odnosi się wyłącznie do Maluczkiego Stadka, gdyż tylko ono, a nie Wielka Kompania, jest ofiarą za grzech. Z tego powodu ludzka natura Wielkiej Kompanii nie jest przedstawiona w żadnym ze zwierząt w 4Moj. 29.
(13) Nieobecność jednego baranka w ofierze spokojnej obracania w 4Moj. 29 ma wskazywać, że nawet bez wyraźnego typu, samo przez się jest zrozumiałe, iż ofiara za grzech Maluczkiego Stadka jest kontynuowana przez ciągłe wypełnianie ślubów przymierza, podczas gdy obecność obu baranków, jako ofiar spokojnych obracania w 3Moj. 23, jest właściwa w związku z tym faktem, iż nie byłoby potrzebne zastosowywanie typu dla Maluczkiego Stadka przez ofiarę spokojną obracania, gdyby jedynie ono było tu przedstawione, lecz było potrzebne, ponieważ typ obejmował Wielką Kompanię, która musi aż do końca wypełniać śluby przymierza. By jednak wykluczyć myśl o istnieniu jednej klasy, Maluczkiego Stadka, tutaj rozważanej, były użyte dwa baranki. Innymi słowy, gdyby Wielka Kompania nie była pokazana w obrazie 3Moj. 23, to nie byłoby w ogóle ofiary spokojnej obracania, lecz skoro była w obrazie, musiały być użyte dwa baranki, by zapobiec niewłaściwemu zrozumieniu a prowadzić do zrozumienia o istnieniu dwóch, klas występujących w obrazie 3Moj. 23.
(14) Antytyp biednego (Wielka Kompania) i przychodnia (Młodociani Godni), odnoszący się do pokłosia (w. 22; porównaj z 19:9, 10; 5Moj. 24:19-21) został dostatecznie wyjaśniony w Ter. Pr. '70,28-32; E 4,443-445 i E 6,267, a antytyp święta Pamiątki Trąbienia (proklamacja poselstwa Prawdy) i dwunastu nowiów księżyca (doświadczenia związane z rozwojem, itd., dwunastu głównych łask) został wyjaśniony w Ter. Pr. '53,81, par. 1-21. Jedynie jeden dzień nowiu każdego roku, siódmego nowiu, był świętem uroczystym
kol. 2
(3Moj. 23:24, 4Moj. 29:1). Był on szczególnie ważnym dniem rozpoczynającym ten miesiąc, w którym każdego roku występował dzień pojednania i kuczki oraz Jubileusz co pięćdziesiąt lat. Przedstawia on dla chrześcijan Wieku Ewangelii przywileje dotyczące bezinteresownej miłości w jej różnych zarysach, siódmej łaski z 2Piotra 1:5-7. Boskie, instrukcje (wiersze 3Moj. 23:23-25) udzielone ludowi przez Jezusa mówiły, iż do tych przywilejów należało posiadanie przypisanego odpoczynku Tysiącletniego od przekleństwa (sabat) ze szczególnym proklamowaniem prawdy na temat miłości bezinteresownej, jako pomnika wystawionego Bogu, który jest miłością (będziecie mieli pamiątkę trąbienia; 1Jana 4:8, 16) i który pragnie, by ta zaleta w obfitości znajdowała się w Jego ludzie (1Kor. 13; Kol. 3:14; 1Tym. 1:5; 1Piotra 1:22) wraz z błogosławionymi wzajemnymi doświadczeniami Jego ludu w łasce, wiedzy i służbie (zgromadzenie święte).
DZIEŃ POJEDNANIA I ŚWIĘTO NAMIOTÓW
(15) Typ i antytyp Dnia Pojednania (Dnia Oczyszczenia) raczej był wyjaśniony w pełni w Cieniach Przybytku, str. 47-80 oraz w innych Pismach Prawdy. Z tego też powodu niczego więcej na jego temat nie ma potrzeby wyjaśniać, z wyjątkiem tego, iż Bóg nakazał Swemu ludowi obchodzić go uroczyście jako zgromadzenie święte (w. 26-28), co zdaje się być typem wydanego przez Niego Swemu ludowi polecenia w Wieku Ewangelii do święcenia go i zgłaszania się po przywileje jego ofiary za grzech, branie udziału w stosowanych błogosławionych doświadczeniach w łasce, wiedzy i służbie. Wszystkim nakazano szczególną świętość oraz obchodzenie przypisanego odpocznienia Tysiąclecia od rzeczy związanych z przekleństwem, wykluczając karnie z takiego stanowiska tych, którzy stale i dobrowolnie ten dzień bezcześcili (w. 29-31). Dla spłodzonych z Ducha to oznaczałoby drugą śmierć (Żyd. 6:4-6; 10:27-31). Zarządzenie to miało być stosowane ustawicznie (w. 32).
(16) Święto Namiotów, czyli święto Zgromadzenia, podczas którego Izraelczycy w wielkiej radości przebywali w kuczkach skonstruowanych z gałęzi różnych rodzajów drzew, jest opisane w wierszach od 34-36, 39-43 (porównaj 2Moj. 23:16; 34:22; Neh. 8:14-18). Antytyp był jasno przedstawiony w pismach Prawdy (np. E 6, 535; Ter. Pr. '53,81; E 10,183-185, 218; E 11,399; Ter. Pr. '55,9; Ter. Pr. '63,53) jako będący stanem różnych klas ludu Bożego Wieku Ewangelii w ich ostatecznych stanowiskach, szczególnie tych z okresu Żniwa, jako rezultatu wysiłków podejmowanych przed Jehową. Stanowiska tutaj przedstawione dotyczą Maluczkiego Stadka (z [owocu – E 6,335] drzewa co najpiękniejszego, w. 40), Wielkiej Kompanii (gałązek palmowych), drugiej śmierci (gałązek drzewa gęstego) i Młodocianych Godnych (wierzbiny).