Teraźniejsza Prawda nr 330 – 1983 – str. 68
do kapłana [zobacz, na przykład, Dz. 26:22, 23; 1Kor. 15:4, 20, 23; Kol. 1:18)]. Nasz Pan jako zmartwychwstałe Nowe Stworzenie przedstawił się Jehowie trzeciego dnia, by od tej chwili być stale żywym i aktywnym w posłudze i (po Swym Wniebowstąpieniu) być przyjętym dla naszej korzyści, by nas usprawiedliwiać i wstawiać się za nami (w. 11; Rzym. 6:9, 10; 4:25; Żyd. 7:25). Ta ofiara nadawała się do przyjęcia przez Boga (ofiara całopalenia, w. 12) i towarzyszyło jej głoszenie Prawdy w głębszych i płytszych zarysach (ofiarę jego śniedną … także ofiarę jego mokrą, w. 13). Lud Boży Wieku Ewangelii nie ma uczestniczyć w Prawdzie na czasie od czasu zmartwychwstania Jezusa bez uznawania Jego zmartwychwstania oraz ważności tego zmartwychwstania w Boskim Planie. Jest to zarządzeniem na cały Wiek, obowiązującym w każdym okresie Kościoła (w. 14). W istocie będzie też tysiącletnim zarządzeniem. Miejmy dla tego zarządzenia właściwe uznanie!
ZIELONE ŚWIĄTKI, ŚWIĘTEM PIERWIASTKÓW
(9) Zielone Świątki w Starym Testamencie były znane jako święto żniwa i święto tygodni (2Moj. 23:16; 34:22, 5Moj. 16:10, 16; 2Kron. 8:13) i były Świętem Pierwiastków (3Moj. 23:15-21; 4Moj. 28:26), którego pierwszymi dwoma pierwiastkami były chleby obracania obracane przed Jehową. Z tego punktu widzenia jest on typem całego Wieku Ewangelii w aspekcie stanowienia czasu, w którym Duch Święty był wylewany na nowe stworzenia Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii, antytypowe pierwiastki w szerszym znaczeniu (Jak 1:18; E 5,54-61). ,,Nawet i na sługi [Maluczkie Stadko – synowie, 1Jana 3:1, 2] i na służebnice [Wielką Kompanię – córki, 2Kor. 6:18] wyleję w one dni [Wieku Ewangelii] Ducha mego”. Ale z punktu widzenia popierwiastków dzień Pięćdziesiątnicy, niezależnie od chlebów obracania w drugorzędnym znaczeniu, jest typem Wieku Tysiąclecia, w którym Duch będzie wylany „na wszelkie ciało” (Joel 2:28, 29). W Obj. 14:4, owe 144000 są nazwane „pierwiastkami Bogu i Barankowi”. Zauważ jak podobne jest to wyrażenie do tego z 17 wiersza, „pierwiastki to Panu”, które obejmuje także Wielką Kompanię jako drugi bochenek obracania. Zgromadzenie święte w dniu Pięćdziesiątnicy, na Wiek Ewangelii, stanowi typ błogosławionych przywilejów i doświadczeń nowych stworzeń oraz ich wielką radość w stanie spłodzenia z Ducha jako antytypowych pierwiastków, przed wejściem do stanu narodzenia z Ducha i walnego zgromadzenia Kościoła pierworodnych (Żyd. 12:23).
(10) Rodzaj ofiar związanych z poświęceniem pierwiastkowych chlebów obracania wskazuje, iż ich antytyp istniał od Zielonych Świątek 33 roku Pańskiego do opuszczenia ziemi przez Wielką Kompanię. Jak już widzieliśmy, ofiary
kol. 2
związane z Jezusem jako antytypowym pierwszym dojrzałym Snopem pierwiastków były antytypową ofiarą całopalenia złożoną łącznie z ofiarą śniedną i ofiarami mokrymi, lecz z nimi nie była przedstawiona ofiara za grzech ani ofiara spokojna obracania, gdyż te ofiary nie pozostawały w związku z Jezusem jako nowym stworzeniem po zmartwychwstaniu. W taki sposób stosowne ofiarowanie za grzech było ukończone i stosowne śluby przymierza, wytrwale realizowane aż do końca, wypełnione. Jednak z dwoma chlebami obracania ofiarowanymi podczas Pięćdziesiątnicy składano nie tylko ofiarę całopalenia łącznie z ofiarą śniedną i ofiarami mokrymi, lecz także kozła na ofiarę za grzech i ponadto dwa baranki na ofiarę spokojną, KTÓRE BYŁY OBRACANE (3Moj. 23:18-20). Obecność tych ofiar łącznie z ofiarowanymi dwoma bochenkami obracania dowodzi, że te bochenki przedstawiają nowe stworzenia w okresie trwania ich ofiarowania – stąd, od Zielonych Świątek aż do opuszczenia ziemi przez Wielką Kompanię. Jedna ofiara za grzech dowodzi, iż tylko jeden z antytypowych bochenków (Maluczkie Stadko) złoży ofiarę za grzech, a dwie ofiary spokojne wskazują, że oba antytypowe bochenki (Maluczkie Stadko i Wielka Kompania) będą wypełniać śluby stale, aż do śmierci. Także fakt, iż oba bochenki obracania były pieczone z kwasem (w. 17) dowodzi, iż ich antytypy były mniej lub więcej w stanie skażenia – w ciele.
(11) Powyższe rozważania jasno pokazują, że chleby obracania ofiarowane podczas Zielonych Świątek przedstawiają dwie klasy nowych stworzeń, nie po ich zmartwychwstaniu (jak to było w przypadku Jezusa jako antytypowego pierwszego dojrzałego Snopa pierwiastków), lecz w trakcie procesu ofiarowania. To jest też pokazane w fakcie identyczności (z wyjątkiem dwóch przypadków, które wskażemy w następnym paragrafie, wyjaśniając dlaczego) tych ofiar (3Moj. 23:18-20) z drugim – uzupełniającym (4Moj. 29:11) – kompletem ofiar składanych w Dniu Pojednania (oczyszczenia, 4Moj. 29:7-11), a będących typem nadających się do przyjęcia ofiar Kościoła w usprawiedliwieniu i poświęceniu podczas Wieku Ewangelii. W 3Moj. 16 ofiary całopalenia nie wcześniej były składane, aż Aaron przyoblekł się w szatę piękności i chwały, gdyż wtedy ten obraz ma być tysiącletnią manifestacją Boskiego przyjęcia ofiary Chrystusa, Głowy i Ciała, na rzecz świata, której manifestowanie w okresie restytucji będzie stanowiło błogosławieństwa wówczas udzielane. W 3Moj. 16 nie ma ofiary całopalenia, jako typu Jezusa czyniącego Kościół możliwym do przyjęcia w usprawiedliwieniu i poświęceniu, lecz ofierze całopalenia z 4Moj. 29:7-11 towarzyszy ofiara za grzech – kozła z kóz – co dowodzi, iż ta ofiara całopalenia należy do Wieku Ewangelii i jest związana z ofiarą za grzech Kościoła. Ta ofiara całopalenia stanowi typ manifestowania w Wieku Ewangelii Boskiej akceptacji ofiary Jezusa złożonej na rzecz Maluczkiego Stadka, a która to manifestacja