Teraźniejsza Prawda nr 330 – 1983 – str. 67
(chaggim), lecz także przedstawia wszystkie „wyznaczone okresy” (moadim) jako „zgromadzenia święte”, które oczywiście obejmują te trzy wielkie okresy uroczystości (chaggim).
(4) Liczba siedem często występuje w związku z zarządzeniami dotyczącymi tych świąt (wiersze: 3, 6, 8, 15, 16, 18, 24, 27, 34, 36, 39, 41, 42). Powtarzanie jej jest silnym dowodem, iż te wszystkie święta były pochodzenia Boskiego i zamierzone w tym celu, by wszystkie same w sobie stanowiły całość. Antytypowo, Bóg polecił Jezusowi jako Swemu Wykonawcy i jako Wodzowi Swego ludu (w. 1), by poinformował lud Boży Wieku Ewangelii (i podobnie Chrystus otrzyma polecenie, by poinstruował lud Boży Tysiąclecia) o licznych błogosławionych warunkach czy stanowiskach, które On przygotował dla niego (ludu), a w których ten lud miał uczestniczyć i które to warunki i błogosławieństwa, jak został celowo napomniany, miał ogłosić jako szczególnie poświęcone Bogu a zawierające dla niego (ludu) błogosławione wzajemne przywileje i doświadczenia w łasce, wiedzy i służbie (w. 2). Wspomniane wspólne przywileje i doświadczenia obejmują (a) we Wieku Ewangelii antytypowych Izraelczyków jako całość, szczególnie jednak tych z pierwszego i ostatniego okresu zgromadzeń – ze Żniw (Ps. 50:5; 1Kor. 10:11) i (b) całe chrześcijańskie życie poszczególnych antytypowych Izraelczyków, szczególnie jednak w okresach początkowym i końcowym (zobacz Ter. Pr. '46,78, kol. 2). Bez wątpienia podczas Żniw występowały najbardziej błogosławione i uroczyste wspólne przywileje i doświadczenia w łasce, wiedzy i służbie, obejmujące antytypowego Izraela. Cieszmy się bardzo z tych, które zostały nam udzielone!
(5) Jak w 2Moj. 23:12, 14; 34:21-23; 4Moj. 28:9-31, tak w 3Moj. 23 cotygodniowy sabat jest wymieniony przed corocznymi wyznaczonymi okresami. Sabat właściwie, rozpoczyna wykaz świętych zgromadzeń, gdyż (a) jest podstawowym i wspólnym dla wszystkich usprawiedliwionych ludzi Bożych (,,Albowiem wnijdziemy do odpocznienia, którzyśmy uwierzyli” – Żyd. 4:3) a (b) wszystkie grupy czczonych okresów miały sabatowy charakter. Cotygodniowy sabat stanowi typ naszego odpocznienia w usprawiedliwieniu z wiary, zaliczonych nam przez wiarę błogosławieństw Tysiąclecia. Rodzaj ludzki przez sześć tysiącletnich dni (przez sześć dni robić będziecie, w. 3) znosił rzeczywistość i skutki grzechu oraz przekleństwa, lecz podczas następnego, siódmego tysiącletniego dnia, podczas Tysiąclecia, ma zaprzestać znoszenia rzeczywistości oraz skutków grzechu i przekleństwa. Bowiem sześć antytypowych tysiącletnich dni dla tych, którzy w tym życiu zyskują usprawiedliwienie przez wiarę, było częściami sześciu literalnych tysiącletnich dni poprzedzających ich usprawiedliwienie a ich siódmy tysiącletni dzień jest okresem, w którym ich usprawiedliwione człowieczeństwo doznaje radości usprawiedliwienia z wiary, gdyż tym, którzy są usprawiedliwieni przez wiarę jest przyznany
kol. 2
Tysiącletni odpoczynek od przekleństwa (ale w dzień siódmy sabat [uroczystego – zobacz R. V., Rotherham, itd.] odpocznienia … żadnej roboty czynić nie będziecie). Jest on wspólnym błogosławionym przywilejem i doświadczeniem dla wszystkich ludzi Bożych (świętym zgromadzeniem). Jest on odpoczynkiem postanowionym przez Jehowę (sabat Pański) i ma być poświęcony Jemu, przestrzegany przez Jego lud wszędzie gdzie się znajduje (we wszystkich mieszkaniach waszych).
(6) Rokroczne święta (moadim, wyznaczone okresy lub święta uroczyste) zgromadzeń świętych przedstawia wiersz 4. Prócz cotygodniowych sabatów były też coroczne sabaty, trwające przez siedem dni, podczas których obowiązywał zupełny odpoczynek i zgromadzenia święte, jak: pierwszy i siódmy dzień Święta Przaśników (Wielkanoc), Dzień Zielonych Świątek (dzień pięćdziesiąty – „Aż do pierwszego dnia po siódmym tygodniu” – w. 16), Pamiątka Trąbienia, Dzień Pojednania, pierwszy dzień Święta Namiotów i ósmy dzień, następujący po siedmiu dniach ucztowania (2Moj. 12:16; 4Moj. 28:16-18, 25, 26; 29:1,7, 12, 35).
ŚWIĘTO PRZAŚNIKÓW
(7) Zgromadzenia święte pierwszego i siódmego dnia (15 i 21 Nisan), Święto Przejścia (3Moj. 23:5-14), stanowią typ błogosławionych przywilejów i doświadczeń ludu Bożego w życiu chrześcijańskim, w okresach efeskim i laodycejskim, przeżywającego wielką radość i pokój w wyniku stanu usprawiedliwienia, w znaczeniu uzyskania wolności z niewoli grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, w miarę jak uczestniczył w Prawdzie, sprawiedliwości, miłości i niebiańskim usposobieniu (1Kor. 5:8; Rzym. 14:17, 18). W dalszym ciągu nie będziemy roztrząsać spraw związanych z Świętem Przejścia, gdyż były one bardzo dokładnie wyjaśnione, na przykład, w F, 565- 596 i Ter. Pr. '46,56-61 i 77-81 (ogólne wyjaśnienie oparte na ustanowieniu Wielkanocy, jak jest przedstawione w 2Moj. 12) oraz w Ter. Pr. '74,5-12 (podane tu dalsze szczegóły są oparte na 4Moj. 9:1-14).
(8) Bóg zlecił Jezusowi, by Jego ludowi udzielił instrukcji (w. 9, 10) dotyczących Swego zmartwychwstania trzeciego dnia (16 Nisan). Jezus czynił to stopniowo, gdy jako Logos był aktywny w udzielaniu stosownych tekstów ze Starego Testamentu, szczególnie tego rozważanego obecnie, lecz jeszcze szczególniej wtedy, gdy instruował uczniów przy końcu Swej ziemskiej posługi (na przykład, Mat. 16:21). Poinstruował ich, że po Jego zmartwychwstaniu, gdy wejdą w sferę właściwej Prawdy i w sferę jej Ducha (gdy wnijdziecie do ziemi, w. 10), począwszy od Żniwa Żydowskiego (będziecie żąć), będą (jak i pozostały lud Boży Wieku Ewangelii) świadczyć o naszym Panu jako zmartwychwstałym Nowym Stworzeniu, pierwszym z śpiących pierwiastków (tedy przyniesiecie snop pierwiastek żniwa waszego