Teraźniejsza Prawda nr 327 – 1983 – str. 23
nie będzie rozwiązana. Gdy jednak przekonał się, że nastąpi rozwiązanie tego ruchu odwołał swoje spotkanie z przedstawicielami władzy oraz swoją podróż do Watykanu i USA. W rezultacie tego planowana wizyta papieża może nie dojść do skutku.
PAPIESTWO I KOŚCIÓŁ ANGLIKAŃSKI
Myśmy już komentowali wizytę papieża w Afryce w lutym (1982 r.) i to jak on nie naśladował wzoru Apostoła Piotra w nieprzyjmowaniu hołdu (Dz. 10:25,26). W maju papież odwiedził Portugalię, gdzie udał się do sanktuarium Fatimy, by Pannie Marii podziękować za pomoc w przeżyciu zamachu jakiego przed rokiem dokonano na jego osobie. Lecz w Fatimie ponowny wypadek miał miejsce ze strony dysydenckiego hiszpańskiego księdza ujętego z nożem w ręku. Papież nie został zraniony.
Mająca się odbyć podróż papieża do Brytanii, w czasie od 28 maja do 3 czerwca, była niepewna z powodu wojny brytyjsko-argentyńkiej, lecz ostatecznie, papież złożył też krótką wizytę w Argentynie, w dodatku do planowanej do Brytanii, przyjmując rolę pojednawcy. Ostatnio odwiedził Hiszpanię. Wizyta trwała dziesięć dni. Podróżował w pojeździe kuloodpornym. Odkryto spisek mający na celu zamordowanie go, w związku z czym zmienił swój plan podróży. W Hiszpanii, jak i gdzie indziej, stanowczo potępiał sztuczną regulację urodzin, stwierdzając, iż „każdy i wszystkie akty małżeńskie muszą pozostawać otwarte na przekazanie życia”.
Jednakże należałoby zwrócić większą uwagę na podróż papieża do Brytanii, po raz pierwszy odbytą przez rzymskiego papieża, do której przygotowania trwały przez prawie dwa lata. Wcześniej przywrócono pełne stosunki dyplomatyczne pomiędzy Watykanem i Brytanią (po 450 latach od zerwania ich) a Międzynarodowa Komisja Dialogu między Kościołem Katolickim i Wspólnotą Anglikańską opublikowała raport 18 teologów, którzy przez 12 lat studiowali problemy dzielące te kościoły. Raport stwierdzał, że papież „powinien być głową połączonych kościołów, jako uniwersalny prymas” i że anglikanie „mogą akceptować koncepcję jednej głowy kościoła w Rzymie jako daru od Boga (nasze podkreślenie)”. Zjednoczenie kościoła, stwierdza raport reprezentujący .skrzydło katolickie Kościoła Anglii, byłoby najważniejszym przełomem w związkach ekumenicznych od czterystu lat.
Dr Robert Runcie, Arcybiskup Canterbury i głowa kościoła anglikańskiego, powiedział:
„Ja marzę o jedności z Rzymem i wielkiej reformie tradycji oraz ortodoksji przy końcu tego stulecia”.
Lecz niektórzy anglikanie i inni wodzowie protestanccy (w których nadal tkwi nieco protestu) przyjęli raport Komisji i wiadomość o wizycie papieża z niepokojem i niechętnym krytycyzmem. Kiedy przybył do Londynu, wodzowie sześciu Wolnych Kościołów Prezbiteriańskich
kol. 2
z Irlandii Północnej powiewali transparentami z napisami stwierdzającymi: „Jezus zbawia, Rzym ujarzmia”.
Papieża przyjęto w Londynie w Katedrze Westminsterskiej, gdzie wygłosił kazanie. Powitała go Królowa jako głowa Kościoła Anglikańskiego, z którą konferował przez trzydzieści minut. W Canterbury nieformalnie rozmawiał z księciem Karolem.
Podczas „celebracji wiary”, posługi w Katedrze Canterbury, Runcie powitał papieża „wasza świątobliwość, umiłowany bracie w Chrystusie” a papież powitał publiczność słowami „moi drodzy bracia i siostry”. Obaj uklękli i wspólnie się modlili, wyrażając zgodę na działanie w kierunku „odrodzenia i pełnej wspólnoty pomiędzy Rzymem i Canterbury”. Papieża także przyjmowano entuzjastycznie w Liverpoolu, Glasgow, Edynburgu i w Cardiffie, w Walii.
Tak więc, „zwijanie się” katolików i protestantów, jak zwój papirusu, postępuje jako przygotowanie do przeminięcia symbolicznych niebios tego świata (Obj. 6:14; Izaj. 34:4).
Papież nadal przyjmował licznych gości, włącznie z prezydentem USA Reaganem i przywódcą OWP Jasserem Arafatem. Wizyta Arafata wywołała protest ze strony pana Begina i innych przywódców Izraela. Papież natomiast jest przychylny umiędzynarodowieniu Jerozolimy, zamiast kontrolowania jej przez Izrael, tak więc, oczywiście, faworyzuje Arafata.
DONIESIENIA INNYCH KOŚCIOŁÓW FEDERACJI
W spotkaniu Komisji do Spraw Wiary i Ordynacji Światowej Rady Kościołów (WCC), odbytym w styczniu (1982 r.) w Limie, Peru, wzięło udział ponad stu teologów protestanckich ortodoksyjnych i katolickich, wyznaczonych przez poszczególne kościoły. Międzynarodowy skład tych przywódców podpisał długi dokument, mówiący, że „na przykład, zachęca się poszczególne kościoły do uznania różniących się sposobów podejścia do chrztu, Wieczerzy Pańskiej i ordynacji. Kościoły stosujące chrzest dorosłych (jednostek wierzących) będą akceptować jako pełnych członków tych, którzy byli ochrzczeni jako dzieci, bez konieczności ponownego chrztu. W celu przystosowania tych, którzy trzymają się poglądu o „rzeczywistej obecności” w Wieczerzy Pańskiej postanowiono, aby jej obchodzenie, zalecane co tydzień (!), było „jedyną ofiarą Chrystusa” i jednocześnie „pamiątką wszystkiego, co Bóg uczynił dla zbawienia świata”. Różne denominacje umożliwią sobie wzajemnie swobodny dostęp do swych ołtarzy celem uczestniczenia w komunii.
Narada na temat Unii Kościołów (COCU), odbyła się w Louisville, Kentucky, gdzie jednogłośnie przegłosowano, aby przedsięwziąć „sprzymierzające”’ postępowanie mające na celu luźne związanie w jedną unię dziesięciu głównych organizacji kościołów protestanckich. Dwa odłamy Zjednoczonego Kościoła