Teraźniejsza Prawda nr 326 – 1983 – str. 12
KONIEC DNIA Z PRZYPOWIEŚCI O GROSZU
W C, str. 245 brat Russell „grosz” z przypowieści o groszu (Mat. 20:1-16) zastosował jako obraz „zaszczytów Królestwa”, a w czerwcu 1914 roku (Z 5473, kol. 1, u dołu) nawiązał do szemrania jakie nastąpiło po rozdaniu grosza, stawiając pytanie; „Jak więc możemy konsekwentnie stosować tę przypowieść, w zgodzie z innymi naukami Pisma Świętego odnoszącymi się do nagrody dla klasy królestwa?” Odpowiedział: „Możemy myśleć tylko w jeden sposób, to znaczy, stosując tę przypowieść w całości do doczesnych doświadczeń klasy Królestwa, specjalnie zaś do żyjących pod koniec obecnego Wieku Ewangelii”.
Tak widziany grosz, okazał się specjalnym zarysem „stokrotnej nagrody” otrzymanej w tym życiu (Mar. 10:29, 30). Pierwsze jej rozdanie z rąk brata Russella, „onego sługi”, „gospodarza” z przypowieści (Mat. 20:8, 9; 24:45- 47 – patrz TP ’63, 44; TP '68,44, par. 7), odbyło się w formie nadania specjalnych zaszczytów Królestwa wszystkim świętym, wszystkim pozostałym członkom Maluczkiego Stadka – zaszczytu brania udziału w szczególnej służbie, trwającej od jesieni 1914 do jesieni 1916 roku. Ów szczególny zaszczyt pokazany jest również w używaniu przez wszystkich świętych symbolicznego obosiecznego miecza w wykonywaniu sądu (Ps. 149:5-9; Z 5451, 5631, 5632, 5803) i przez ich udział w pierwszym antytypowym uderzeniu Jordanu.
Słowo Boże przedstawia różne typy ilustrujące, z różnych punktów widzenia, specjalną pracę Maluczkiego Stadka, która miała miejsce od jesieni 1914 do jesieni 1916 roku. Przypowieść o groszu jest jedną z nich. Ona także dowodzi, że żęcie Maluczkiego Stadka zakończyło się przed jesienią 1916 roku, bowiem ich żęcie musiało poprzedzać otrzymanie przeznaczonego dla nich grosza, ich przywileju zatrudnienia się w tej specjalnej pracy.
„Wieczór” z przypowieści o groszu zakończył się czterdziestoletnim dniem żęcia, ponieważ przed nastąpieniem „wieczoru” sprawca („on sługa”) zaczął rozdawać żeńcom po groszu, jako ich wynagrodzenie za ukończony dzień pracy. Ale ów grosz stanowił specjalny zaszczyt Królestwa odpowiadający, na przykład, przywilejowi nadanemu Małemu Stadku, antytypowemu Eliaszowi, polegającemu na wzięciu udziału w pierwszym antytypowym uderzeniu Jordanu, które rozpoczęło się 20 września 1914 roku (TP '32,28, par. 8; E 6,42). Dlatego też żęcie (jako odmienne od pokłosia) zakończyło się przed 20 września 1914 roku. Brat Russell stwierdza: „Właściwy czas na »gniew« nadszedł 21 września” (Z 5632, kol. 2, par. 5). Wtedy właśnie rozpoczęła się wojna okopowa w pierwszej fazie wojny światowej.
POTWIERDZENIE WIELKIEJ PIRAMIDY
Wynik pomiarów długości Wielkiej Galerii, podany przez braci Johna i Mortona Edgarów, wskazuje dobitnie na jesień 1914 roku jako koniec,
kol. 2
nie obecności Kościoła na ziemi, lecz dzieła żęcia i spłodzenia z Ducha. Oni podali, że północna (dolna) krańcowa ściana Wielkiej Galerii, wyznacza „datę śmierci i zmartwychwstania naszego Pana, na wiosnę 33 roku naszej ery” – czyli 33¼ roku.
Długość mierzona od tego miejsca w górę Wielkiej Galerii przez „stopień” do krańcowej (dolnej) południowej ściany Wielkiej Galerii wynosi 1881, 598 lub około 1881½ cala piramidalnego. Tak więc, jeśli dodamy 1881½ do 33¼ otrzymujemy 1914¾, co doprowadza nas do Jesieni 1914 roku (patrz Great Pyramid Passages braci Edgarów, tom 2, str. 63, 250, 272, por. TP ’32, 19-26).
W zgodzie z oświadczeniem brata Russella w C, str. 396 i oświadczeniem brata Johnsona w E 3, wnosimy, że tutaj mamy dobitne potwierdzenie biblijnej nauki, iż „powołanie do Boskiej natury” zakończyło się jesienią 1914 roku – 16 września.
Obecnie, na podstawie Biblii, rozumu i faktów, przedstawiamy kilka dodatkowych zakresów świadectw, które pokażą, że żęcie – włączając pokłosie – pozostałych członków Maluczkiego Stadka zostało zakończone wiosną 1916 roku.
IZAJ. 66:7, OBJ. 7:1-3 I EZ. 9
Według Iz. 66:7, wszędzie tam, gdzie znajdował się Syjon (kościół nominalny; patrz Komentarze do Biblii; por. Rzym. 11:26; Z 1649, par. 1), tam Chrystus – Głowa i Ciało – („mężczyzna”) opuszczał go przed rozpoczęciem się bólów porodowych (przed Czasem Wielkiego Ucisku; 1Tes. 5:3; Mat. 24:20-22). Bóle porodowe, które ostatecznie przyniosą mu śmierć (całkowite zniszczenie; 1Sam. 4:19, 20; patrz E 13, 62, 63) zaczęły się wybuchem wojny światowej w 1914 roku (pierwszą fazą Czasu Wielkiego Ucisku – Z 5673, 5880, 5698, 5731, ostatni paragraf). Szybkie rozprzestrzenienie się jej do wiosny 1916 roku, kiedy była już ogólnoświatową w chrześcijaństwie, dowodzi, że do tego czasu zarówno żęcie 144.000 jak i ich pokłosie zostało zakończone (Z 1648, 1649, 5574).
Ten „mężczyzna” jest więc Nasieniem Abrahama w jego zawężonym znaczeniu, Chrystusem, Głową i Ciałem (Ef. 1:22, 23), przez którego wszystkie narody ziemi będą błogosławione (1Mojż. 12:3; 18:18; 22:16-18; 28:14; Gal. 3:8, 16, 29), jak napisano „Przyjdzie z Syonu [z domu nominalnego, czyli kościoła] Wybawiciel [Chrystus, Głowa i Ciało], i odwróci niepobożności od Jakuba [cielesnego Izraela]” (Rzym. 11:26).
Ten wielki Wybawiciel, „mężczyzna”, począł być uwalniany z nominalnego Syjonu, gdy Jezus i niektórzy członkowie Jego Kościoła jako „prawdziwi Izraelici” zostali odłączeni od nominalnego domu cielesnego Izraela, co trwało tak długo, aż pozostali członkowie Ciała zostali wyprowadzeni z nominalnego domu duchowego Izraela. A zatem nasz tekst odnosi się do Kościoła, jego symbolicznych narodzin, oddzielenia, i wyzwolenia prawdziwego od nominalnego kościoła – nominalnego Syjonu, co poprzedzało jego późniejsze narodziny z Ducha do duchowej sfery chwały, zaszczytu i nieśmiertelności, Pierwszego Zmartwychwstania.
Obj. 7:1-3 pokazuje, że Wybrańcy, Maluczkie Stadko, zupełność 144.000, zostali popieczętowani na czołach (czyli dostatecznie oświeceni Prawdą, aby byli zdolni opuścić Babilon, lub świat – to znaczy, zostać zżętymi) przed Wielkim Uciskiem, który rozpoczął się wojną światową („wiatr” z wiersza 1 – porównaj 1Król. 19:11, 12; patrz Komentarze do Biblii; Z 5753). Te wydarzenia miały miejsce w każdym kraju, zanim dany kraj został uwikłany w wojnę (TP '68,42, par. 2).
„Wiatr”, wojna światowa (włączając pierwszą i drugą fazę), jest pierwszym stadium Czasu Ucisku. Nie należy go mieszać z „wichrem”, który tylko wtedy może nadejść, gdy „cztery wiatry ziemi” (cztery grupy upadłych aniołów panujące nad czterema klasami społeczeństwa ludzkiego – TP ’68, 43) są bardziej rozluźniane niż były, gdy wywołały wojnę i gdy ścierają się pomiędzy sobą w wielkich konfliktach, wywołując wśród ludzkości symboliczny wicher – stadia rewolucji i anarchii Czasu Ucisku (Jer. 25:29-31, zwłaszcza wiersz 32; 2Król. 2:1, 11, itd.). Według